Morgunblaðið - 15.07.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 15. JÚLÍ 1999 43k
JONA ÞURIÐUR
BJARNADÓTTIR
+ Jóna Þuríður
Bjarnadóttir
fæddist á Bæjar-
skerjum við Sand-
gerði 20. október
1925. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyja 8.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Bjarni Jóns-
son, sjómaður og
verkamaður í Sand-
gerði, f. 7.9. 1893,
d. 3.10. 1972 og
kona hans Guðrún
Benediktsdóttir, f.
6.6. 1893, d. 11.12. 1934. Bróðir
hennar var Sigurður Ragnar
Bjarnason, skipsijóri, f. 28.3.
1932 á Bæjarskerjum, d. 30.6.
1996.
Jóna giftist hinn 11. júní 1949
Guðmundi Ármanni Böðvars-
syni, f. 19.7. 1926, vélstjóra í
Vestmannaeyjum. Þau ólu upp
Sigurleif Guðfinns-
dóttur, f. 18.11.
1956 frá fæðingu.
Maður hennar er
Höskuldur Rafn
Kárason frá Siglu-
firði og eiga þau 3
syni: 1) Kára, f.
26.9. 1973 í sambúð
með Díönu Lind
Monzon, 2) Ármann,
f. 20.10. 1977 og 3)
Jónas, f. 13.3. 1988.
Jóna ólst upp hjá
föðurfólki sínu að
Bæjarskerjum frá
mu ára aldri. Hún
flutti til Vestmannaeyja 1947 og
var þar við ræstingar í Bama-
skóla Vestmannaeyja í yfir 30
ár. Hún bjó í Vestmannaeyjum
frá 1947 fýrir utan 6 mánuði ár-
ið 1973 vegna jarðeldanna.
títför Jónu fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 16.
Elsku Jóna mín, nú er hvíldin
komin og þjáningamar að baki, ég
er þess fullviss að pabbi hefur tekið
á móti þér opnum örmum.
Minningarnar eru margar sem
koma upp í huga mér frá því ég var
lítil stúlka í heimsókn hjá þér í
Vestmannaeyjum. Alltaf varstu til-
búin að taka á móti mér og umvafð-
ir mig ástríki þínu. Alla þína ævi
varstu ávallt að hugsa um og
spyrja hvernig líðan væri hjá öllum
í fjölskyldunni okkar. Það er aðeins
vika síðan ég talaði við þig síðast
og alltaf varð ég að segja þér frá
öllum þrátt fyrir mikil veikindi hjá
þér. Þú hafðir alltaf pláss í hjarta
þínu, elskan mín. Ung að árum
misstir þú móður þína og var pabbi
aðeins tveggja ára og fannst mér
alltaf sambandið ykkar vera mjög
sterkt eins og þú vildir ganga hon-
um í móðurstað. Stærsta ham-
ingjusporið þitt var er þú kynntist
Mansa eins og við höfum ávallt
kallað hann. Alltaf jafn rólegur og
yfirvegaður og umhyggjan sem
hann bar fyrir þér alveg fram á
hinsta dag sýndi hans manngæsku.
Stóri sólargeislinn í lífi ykkar var
Leifa frænka; þvílík gleði í hjarta
ykkar sem hún hefur gefið ykkur.
Elsku Jóna mín, þakka þér fyrir
allt sem þú gafst mér og bið ég
góðan guð að vemda Mansa, Leifu,
og fjölskyldu hennar.
Þín frænka
að komast framúr. Ég skyldi fá
kaffí. Og við sátum og spjölluðum
þangað til flugvélin var að fara og
ég þurfti að fara. Ég hlakkaði alltaf
til þessara stunda, þú vildir vita
allt um okkur systkinin og
mömmu, þú áttir í okkur hvert bein
og okkur þótti svo innilega vænt
um Jónu frænku, því það varstu
alltaf kölluð, uppáhaldsfrænkan
mín. Það verður skrítið að koma til
Eyja í sumar og þú ekki lengur
þar, en góðu minningarnar um þig
munu ætíð vera í hjarta mínu og vil
ég þakka þér allt sem þú gerðir
fyrir mig og alla væntumþykjuna
sem þú sýndir mér.
Elsku Mannsi, Leifa, Höskuldur
og ömmubörnin hennar sem voru
augasteinamir hennar, guð styrki
ykkur í sorg ykkar og söknuði, þið
umvöfðuð hana elsku, umhyggju og
ástúð og hefði hún ekki getað átt
betri fjölskyldu. Guð blessi ykkur.
Ég er á langferð um lífsins haf
og löngum breytinga kenni.
Hér stefnu frelsarinn góður gaf,
ég glaður fer eftir henni.
Mig ber að dýrlegum ljósum löndum,
þar lífsing tré gróa á fógrum ströndum,
við sumaryl og sólardýrð.
Lát akker falla, ég er í höfn.
Ég er með frelsara mínum.
Farvel, þú æðandi, dimma dröfti,
vor drottinn bregst eigi sínum.
Á meðan akker í Ægi falla,
ég alla \inina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.
(Vald. V. Snævarr)
Vertu sæl, Jóna mín, hvíl þú í
friði, við munum hittast síðar.
Þín frænka
Sigrún.
Hún Jóna er látin eftir langt og
strangt veikindastríð. Á hana herj-
uðu erfiðir sjúkdómar sem smám
saman drógu úr henni allan mátt.
Það var sorglegt að horfa upp á þá
baráttu fyrir aðstandendur og vini
hennar. Jóna Bjarnadóttir og Ár-
mann Böðvarsson hafa lengst af
búið á Vallargötu 14 í Vestmanna-
eyjum. Armann, sem við köllum
alltaf Mannsa, og faðir minn, Guð-
finnur Þorgeirsson, voru æskuvinir
af Skólaveginum og af því leiddi að
þegar þeir náðu sér í konur bund-
ust þessar fjölskyldur vináttubönd-
um. Jóna var með afbrigðum barn-
góð og hafði einstakt lag á að láta
börnum líða vel í návist sinni og
alltaf átti hún eitthvað í handrað-
anum til að stinga upp í svanga
munna.
Mig langar til að rifja upp
nokkrar minningar sem ég á um
hana Jónu vegna þess að ég stend í
ævarandi þakkarskuld við hana og
Mannsa sem alltaf hafa reynst mér
og fjölskyldu minni svo afburða
vel. Eitt sinn á bolludag, þegar
móðir mín og Jóna hugðu á ferð
upp í Lukku að kaupa egg, senni-
lega til bollubaksturs, áttum við að
koma við hjá henni, en þau Mannsi
bjuggu þá í Ásum við Skólaveg. Við
Bína systir mín höfðum bolluvend-
ina með í för, því við ætluðum að
flengja Jónu með vöndunum okkar
í tilefni dagsins, eins og börn gerðu
á þeim tíma. Eitthvað vorum við
sein að vakna og mamma rak á eft-
ir okkur, „því annars væri hún
Jóna komin á fætur og við næðum
ekki að flengja hana með bollu-
vöndunum“. Leið okkar lá yfir lóð
Barnaskólans í Vestmannaeyjum
og þegar komið var austarlega á
lóðina sást heim að Ásum. Sá ég þá
GUNNAR
HJALTASON
Helga.
Elsku frænka, nú ert þú búin að
fá lausn frá þínum veikindum, og
komin þangað sem engin veikindi
eru til og komin til hans litla bróð-
ur þíns og ég veit að hann hefur
tekið á móti þér og leiðir þig sér
við hlið. Þið voruð svo náin og þeg-
ar hann pabbi veiktist af þessum
hræðilega sjúkdómi og hann vissi
hvað verða vildi, fór hann til stóru
systur til Vestmannaeyja ásamt
mömmu og innst inni vissi ég að
hann var að fara til að kveðja, því
þú varst orðin svo léleg til heils-
unnar svo þú gast ekki komið suð-
ur. Þau áttu yndislega helgi með
ykkur Mannsa og Leifu og Hös-
kuldi og hvað þú varst dugleg að
koma í jarðarförina eins lasin og þú
varst. Þú varst búin að vera svo
lengi veik og þráðir orðið hvlldina
og lái ég þér ekki, þessi duglega og
atorkusama kona bundin við hjóla-
stól, og gast litla björg þér veitt.
Hvað það var alltaf gaman að koma
til ykkar til Vestmannaeyja og síð-
ustu tvö árin heimsótti ég þig á
spítalann þegar ég kom í árlega
golfmótið til Eyja og þú varst alltaf
svo stolt af stelpunni þegar ég var
að segja þér hvernig mér hefði
gengið í mótinu. Síðast þegar ég
kom til þín lástu sofandi í rúminu
og ég settist og tók í höndina á þér
og þú opnaðir augun og sagðir
„Sigrún" og brostir og heimtaðir
+ Gunnar Ásgeir
Hjaltaon fæddist
á Ytri-Bakka við
Eyjafjörð 12. nóvem-
ber 1920. Hann Iést
á St. Jósefsspítala í
Hafnarfirði 24. júní
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Kristskirkju í
Landakoti 7. júlí.
Þegar sumarsólin
var rétt um það bil að
ná hámarki og gróður-
inn að fylla loftið ang-
an, hvarf hann af okkar
sjónarsviði, listamaðurinn fjölfróði
og drenglyndi, Gunnar Ásgeir
Hjaltason. tím ætt hans verður hér
ekki fjallað enda munu það gera
þeir, sem mér eru til þess hæfari.
Kunningsskapur okkar Gunnars
hófst innan vébanda Rótarý-
klúbbanna í Garðabæ og Hafnar-
firði, og sameiginleg áhugamál og
viðhorf þróuðust upp í vináttu, sem
verið hefur mér mikil gjöf.
Gunnar var alveg einstakur mað-
ur, prúðmenni til orðs og æðis, hóg-
vær og hreinlyndur. Öll hans fram-
koma bar vott um fágun hans innri
manns. Ég held að hann hafi átt
þann frábæra eiginleika að geta
gefið hverjum einstaklingi, sem
hlotnaðist sú gæfa að kynnast hon-
um persónulega, svo mikið, sem
ekki verður til fulls skilgreint, með
því sem hann var. Hann hafði ferð-
ast mikið um landið og
þekking hans á náttúru
þess var víðtæk og
spannaði frá fjalli til
fjöru. Hann sá það ekki
bara með næmu auga
listamannsins heldur
einnig hins forvitna,
glöggskyggna náttúru-
skoðara og reyndi að
gera sér grein fyrir
hvernig það hefi orðið
til eða einstök drög
þess þróast og mótast
eða væru í mótun, því
hann gerði sér, flestum
öðrum fremur, Ijóst að
í náttúrunnar ríki er engin kyrr-
staða til. Alveg sérstakt var að
hlusta á Gunnar lýsa landslagi, en
jafnframt frásögninni teiknaði hann
myndir á blað. Svo frábært var
sjónminnið að honum var leikur
einn að töfra það fram hvort heldur
var landslag í stórum dráttum eða
lítill móbergsskúti. Heilan bunka
slíkra tækifærismynda á ég í fórum
mínum. Við ráðgerðum oft ferðir
inn á hálendið. Aðeins ein þeirra
kom til framkvæmda þegar ég slóst
í för með honum og nokkrum góð-
vinum austur fyrir Sveinstind. Þar
rissaði hann upp drög af landslag-
inu norður yfir Langasjó og norður
yfir jökul. Aðeins tók það hann
nokkrar mínútur, það var nóg til
þess að fullvinna síðar stóra mynd.
Þar og í mörgum öðrum myndum
Gunnars er móbergið afhjúpað í
að Jóna var á gægjum við eldhús-
gardínuna, en þegar við komum
inn til hennar var hún auðvitað
komin undir sæng og þóttist sofa,
svo að við systkinin fengjum þá
ánægju að flengja hana á bolludag-
inn. Þannig var hún alltaf til í að
gleðja krakka seint og snemma.
Móðir mín lést haustið 1956 eftir
barnsburð en foreldrar mínir höfðu
þá eignast tviburadætur, en fyrir
vorum við tvö böm, ég 6 ára og
Bína systir mín 9 ára. Nú voru góð
ráð dýr fyrir föður minn því það
var ekki auðvelt í hans sporum að
halda heimilinu saman. Mál skipuð-
ust þá þannig að ég, Jakobína syst-
ir mín og Sigurleif, annar tvíburinn
fórum til Jónu og Mannsa á Vallar-
götuna, en Guðfinna, hin tvíbura-
systirin, fór til Margrétar föður-
systur minnar að Hamri við Skóla-
veg. Hjá Jónu og Mannsa dvaldi ég
í nær eitt ár, að undanteknum
tveggja mánaða tíma um sumarið,
sem ég var hjá Margréti frænku
minni. Um vorið fluttist Bína til
Gunnu móðursystur okkar á Hálsi
og var þar fram á haust, er faðir
okkar fór að halda heimili aftur og
við eldri systkinin fluttumst heim á
Brimhólabraut 8. Sigurleif ólst síð-
an upp hjá Jónu og Mannsa sem
þeirra eigin dóttir, en Guðfinna
ólst upp hjá Margréti frænku okk-
ar og Skarphéðni manni hennar.
Mér líður aldrei úr minni hversu
góð þau Jóna og Mannsi voru við
okkur systkinin þennan vetur og
reyndar allar götur síðan. Við átt-
um erfitt en þau reyndu að bæta
okkur það upp á allan hátt. Þennan
vetur fengum við Bína marga
bamasjúkdóma hvern á eftir öðr-
um og lágum veik vikum saman.
Það má því geta nærri að það hefur
reynt á hana Jónu að hugsa um
okkur bæði veik og sorgmædd fyr-
ir utan að vera með Leifu litlu. En
hún leysti þetta hlutverk af stakri
prýði og þolinmæði sVo að við bú-
um bæði að síðan. Og ekki
skemmdi hann Mannsi fyrir. Hann
kenndi mér ýmis spil og kapla, sem
ég gat síðan dundað mér við og las
fyrir mig þegar tími gafst til. Og
ekki var hann fyrr kominn af sjó en
hann var tilbúinn að spila við mig
og stytta mér stundir, sjálfsagt oft
dauðþreyttur eftir strangan dag á
sjónum. Mér er minnisstætt að
vorið 1957 var gríðarstór pollur á
Mangatúni, þar sem nú stendur
barnaheimilið Rauðagerði. Þessi
pollur freistaði mjög margra
krakka á þessu svæði og svo fór að
tvisvar kom ég heim á Vallargötu
gegnblautur eftir að hafa farið í.
pollinn. En Jóna tók mér opnum'"
örmum, skipti um föt á mér og
sagði mér að fara aftur út að leika.
I þriðja sinn sem ég kom heim
rennvotur klæddi hún mig í fot en
sagði að nú væru ekki til fleiri föt,
og ef ég bleytti mig einu sinni enn í
pollinum yrði ég að gjöra svo vel að
vera inni meðan verið væri að
þurrka fötin mín. Hún var ekki að
skammast þó ærin ástæða væri til.
Það var fallegur vordagur og ég lét
segjast og hélt mig frá pollinum
það sem eftir var dags.
Eftir að faðir minn fór að halda
heimili aftur haustið 1957 leitaði ég
mikið til Jónu og Mannsa og hef
gert fram á þennan dag og alltaf
reyndust þau mér jafn vel. Þegar
við Hildur eignuðuðumst eldri
drenginn okkar, Leif Geir, var
Jóna boðin og búin að aðstoða okk-
ur og passaði hann oft, enda varð
hann yfir sig hrifinn af henni.
Sömu sögu var að segja um yngri
son okkar, Birgi Hrafn, og öll börn
sem kynntust henni. Hjá henni var
alltaf að finna sömu glöðu og góðu
konuna sem náði svo einstaklega
vel til allra barna. Hún hafði alltaf
eitthvað að gefa og var ávallt tilbú-
in að leggja öðrum lið.
Það er þvi margt að þakka þegar
ég kveð hana Jónu. Það var átak-
anlegt að sjá hvernig sjúkdómar
herjuðu á þessa kraftmiklu, fljót-
huga og skapgóðu konu. Hún átti
oft erfitt þegar hún gat ekki lengur
gert margt af þvi sem hana langaði
svo mjög að gera, því áhugamál
átti hún fjölmörg.
Elsku Jóna mín, ég þakka þér
fyrir alla þá velvild og gæsku sem
þú sýndir mér, systkinum mínum
og fjölskyldu minni. Það var ómet-
anlegt að eiga þig að.
Elsku Mannsi minn, Leifa,
Höskuldur, Kári, Mannsi og Jónas.
Nú er komin sú stund sem við öll
höfum reynt að búa okkur undir,
en kemur samt alltaf svo óvænt að
undirbúningur okkar dugar
skammt. Góður Guð gefi ykkur
styrk á erfiðum stundum og megi
allar góðu minningarnar um hana
Jónu verða ykkur sú gleði sem
styrkir í sorginni.
Hafsteinn Guðfinnsson.
sinni naktra tinda fegurð og hrein-
leika. Gunnar var myndskáld mó-
bergsins.
Frásagnarmáti Gunnars var eink-
ar skýr en sérstæður. Áheyranda
fannst eins og Gunnar kæmi þar
hvergi við sögu, þetta einfaldlega
var, en hann sjálfur eins og hlutlaus
áhorfandi.
Gunnar er okkur horfinn en við
minningu hans er gott að dvelja og
á hana fellur aldrei skuggi. Hann
var listamaður af lífi og sál, en
spurning verður það mér hvort
hann var þó ekki mestur í listinni að
lifa.
Eftirlifandi eiginkonu Gunnars
og öllum nákomnum sendum við
hjónin okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðrún og Jón Jónsson.
Kveðja frá fþrótta-
félagi Reykjavíkur
Gunnar Ásgeir Hjaltason var einn
af þeim mönnum sem lögðu fram
mikið og óeigingjamt starf fyrir
Iþróttafélag Reykjavíkur og þá sér-
staklega skíðaíþróttina, sem var
honum einkar hugleikin. Gunnar var
mjög virkur í félagsstarfi skíðadeild-
ar IR allt frá upphafi. Hann gegndi
mörgum trúnaðarstörfum innan
íþróttahreyfingarinnar, sat m.a. í
stjóm Skíðasambands Islands,
SÍdðaráði Reykjavíkur og þá ávallt
sem fulltrúi ÍR. Á fjöllum uppi
kunni hann alltaf best við sig. Gunn-
ar sótti yrkisefni í málverk sín yfir-
leitt til fjalla enda ferðaðist hann
ekki eingöngu um íslensk fjöll, held-
ur einnig um alpana þar sem hann
naut útivistar og skíðaferða ásamt
því að festa það sem fyrir augu bar á
léreft. Listrænir hæfileikar Gunnars
vora miklir og hann var gullsmiður
góður. Forsetaembættið leitaði oft
til Gunnars ef smíða þurfti gjafir til
handa þjóðhöfðingjum. Oft leituðu
forsvarsmenn IR til Gunnars ef gefa
átti tækifærisgjafir eða verðlauna-
gripi og alltaf brást hann við af sömu
ljúftnennskunni. Gunnar virkaði á
mann yfirleitt sem vel yfirvegaður
maður og alltaf fann maður fyrir
hlýjunni sem geislaði frá honum og
stutt var í brosið og glaðværðina.
Gunnar hafði dómararéttindi til að
dæma á skíðamótum og ófá em þau
skíðamótin sem hann hefir dæmt í
og þá hvort sem var í alpa- eða nor-
rænum greinum. Gunnar var sjálfur
mjög góður skíðamaður í öllum
greinum en einnig var hann góður
millivegalengdarhlaupari.
Eftir að hafa starfað með og fyrir
IR í fjölda ára tók hann tO hendinni
við eflingu Skíða- og Skautafélags
Hafnarfjarðar, eftir að hann flutti
tU Hafnarfjarðar. Þrátt fyrir það
var hann alltaf sami góði IR-ingur-
inn og mætti yfirleitt á alla mann-
fagnaði á vegum ÍR. Gunnar bar
Gullskíði Skíðadeildar sem er viður-
kenning fyrir 25 ára starf og hann
var einnig sæmdur æðstu heiður-
sviðurkenningu ÍR sem er Stórridd-
arakross með stjömu.
Við IR-ingar söknum góðs drengv
og þökkum fyrir að hafa fengið að *
njóta samvista við hann tU svo
margra ára. Við fæmm eftirlifandi
eiginkonu Gunnars, frú Jónu Krist-
ínu Ámundadóttir, börnum og fjöl-
skyldum þeirra okkar innUegustu
samúðarkveðjur.
F.h. Iþróttafélags Reykjavíkur, ,
Þórir Lárusson. 1