Morgunblaðið - 15.07.1999, Side 45
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 15. JÚLÍ 1999 43
HELGA
FINNBOGADÓTTIR
+ Jórunn Helga
Finnbogadóttir
fæddist í Tjarnar-
koti í Innri-Njarð-
vík 30. júní 1916.
Hún lést 3. júlí síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram 9.
júlí.
Augnablikin þjóta
inn í eilífðina og allt í
einu er einn af föstu
punktunum í tilver-
unni horfinn, að heim-
sækja ömmu.
Það er alltaf sárt að
missa einhvern sem er manni kær.
Við vissum að amma var orðin
veikburða, en þegar símtalið barst
okkur til Barcelona og Kaup-
mannahafnar, um að hún hefði
sofnað svefninum langa, langaði
okkur mest til að taka næstu flug-
vél tO Islands og faðma hana þétt í
hinsta sinn. Við verðum þó að láta
okkur nægja að faðma hana inni-
lega í huganum.
Það sem eftir situr er minning
um konu sem trúði á Guð og hið
góða í hverjum manni. Konu sem
lét sér annt um fólkið sitt og sam-
ferðamenn. Þegar við hugsum til
hennar, kemur minningin um afa
einatt upp í hugann, enda voru
þau sem eitt. Við huggum okkur
við að förinni sé heitið þangað sem
afi og aðrir ástvinir taka á móti
henni. Amma sagði okkur að þeg-
ar hennar tími kæmi, vildi hún
kveðja með reisn, en ekki verða
lasburða og gleymin. Kvöldið áður
en hún lést var hún hress, og fal-
leg og ferðbúin lagðist hún til
hinstu hvílu.
Unga átján ára stúlkan, sem
brosir til okkar á gömlu myndinni
sem við fengum að gjöf í einni af
síðari heimsóknum okkar, er ekki
lengur á meðal vor, en bros hennar
lifir í minningunni.
Elsku systkini ömmu, börn og
aði-ir ættingjar og vinir. Við send-
um innilegustu samúðarkveðjur yf-
ir höfin. Megi Helga
amma hvíla í friði.
Margrét Arna
Hlöðversdóttir,
Barcelona,
Agnes Hildur
Hlöðversdóttir,
Kaupmannahöfn.
Helga frænka er
látin. Það kom reynd-
ar ekki alveg á óvart
að hún skyldi kveðja
okkur nú, því síðustu
árin hafði tekið sig
upp aftur hjartasjúk-
dómur sem hafði nær dregið hana
til dauða eftir aðgerð fyrir 12 ár-
um. Helga var glaðvær og ræðin
og kunni skil á ótrúlegum fjölda
fólks sem hún var í tengslum við
eða hafði áhuga á. Hún hafði gott
minni fram á seinustu ár og kunni
margar skemmtilegar sögur en
kímnigáfu hafði hún í besta lagi.
Helga tilheyrði þeim tíma þegar
dyggðir þóttu einhvers virði en
ekki bara eitthvert borgaralegt
þvottaduft eins og seinna varð.
Hún lifði af íslensku menningar-
byltinguna sem reið yfir landið á
eftirstríðsárunum. Ekki af því að
hún hafði lesið „Animal Farm“
Orwells heldur af því að hún vissi
að virðuleiki einstaklingsins yrði
ekki látinn af hendi fyrir potfé
apparatnikka austantjalds eða
vestan. Helga hafði lifandi áhuga á
öllu fólki og einlæga gleði af við-
ræðum en frekjulegt þrugl og
ruddalegt orðbragð þoldi hún illa.
Þessi látlausa og hlýlega kona er
horfin okkur og við erum fátækari
eftir. Hún gladdist og hún hneyksl-
aðist eins og við hin en það var ein-
hver rammbyggður, innri við-
horfsviti sem hélt skoðunum henn-
ar ótrúlega oft á réttum kili. Ef til
vill var þetta bara uppeldið og
dýpri skilningur á mannskepnunni
heldur en skólaðir skoðarar hafa
nokkru sinni eignast.
Helga tók engan þátt í ýmsum
ýkjum samtímans. Þannig misbauð
henni bjánalegt kaffiþamb fólks við
öll tækifæri. Þegar allir kepptust
við að laga eins sterkt kaffi og unnt
var af tómri fordild og margir
gengu svefnlausir með verk í haus
og maga, sagði Helga þessari sýnd-
armennsku stríð á hendur og fór að
laga veikt kaffi og sagði að sér liði
miklu betur. Þeir sem þyrftu
sterkt kaffí gætu alveg eins étið
neskaffið beint úr krukkunum.
Ekki fór sögum af því hvort aðrir
þorðu að feta í fótspor hennar í
kaffimálunum og líklegt að ein-
hverjir hafi haldið uppi merki
múgsins og fjargviðrast út í
„nunnupissið“ hennar Helgu. Ef
hins vegar frænku minni þótti vit í
nýjungunum tók hún þær óhikað í
þjónustu sína og hræddist þá ekki
dragsúg meðalmennskunnar.
Þannig fékk hún sér æfingahjól inn
í forstofuna og æfði sig tvisvar á
dag. Þetta gerði hún þegar hún vai'
komin fast að sjötugu og sagði
brosandi að þetta væri andóf sitt
við flaumi tímans. Okkur hjónum
þótti nokkuð til um þetta en Helga
vildi ekkert sérstakt úr því gera,
þegar við dáðumst að henni fyrir
framtakið.
En nú eru Helga og Vilhjálmur,
eiginmaður hennar, farin á guðs
síns fund. Hún lést í svefni 3. júlí
síðastliðinn og hann úr sama sjúk-
dómi fyrir 10 árum. Helga hafði
farið á milli nokkurra staða í síð-
ustu veikindum sínum og var síð-
ast komin á góðan stað þar sem
henni leið vel. Hún hafði misst
nokkuð minni og var pirruð yfir
því en líkamlega var hún sæmilega
á sig komin þótt hún fengi
áreynsluverki fyrir brjóstið. Hún
naut þess að fá gesti í heimsókn
og fannst lítið fyrir sig leggjast að
geta ekki gefið okkur hjónum kaffi
og meðlæti þegar við komum í
heimsókn.
Við kveðjum nú þessa góðu vin-
konu okkar og frænku og biðjum
guð að blessa hana. Fjölskyldu
hennar, systrum, börnum hennar
og tengdabörnum svo og þeirra
börnum vottum við innilega hlut-
tekningu okkar.
Matthías Kjeld.
t
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir
og amma,
ÞURÍÐUR GUÐNADÓTTIR,
Grófarseli 17,
Reykjavík,
andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur
þriðjudaginn 13. júlí.
Fyrir hönd vandamanna,
Páll Hjartarson,
börn, tengdabörn
og barnabörn.
t
Yndisleg eiginkona mín, móðir okkar, dóttir og
systir,
MARGRÉT THEÓDÓRSDÓTTIR
NORÐKVIST,
lést á Landspítalanum að morgni mánu-
dagsins 12. júlí.
Sigurður Óli Sigurðsson,
Valdimar Karl Sigurðsson, Benedikt Þór Sigurðsson,
Ingibjörg Theódóra Sigurðardóttir, Sindri Óli Sigurðsson,
Ingibjörg Norðkvist,
Ása Norðkvist,
Jón Sigurður Norðkvist,
Theódór Norðkvist.
t
SVERRIR TORFASON
fyrrverandi matsveinn
Hrafnistu, Reykjavík,
áður Skólabraut 3, Seltjarnarnesi,
lést á Vífilsstaðaspítala miðvikudaginn
30. júní.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Valgerður Sverrisdóttir,
Ása Sverrisdóttir,
Halldóra S. Sveinsdóttir.
ÁSDÍS GUÐRÚN
KJARTANSDÓTTIR
+ Ásdís Guðrún
Kjartansdéttir
fæddist í Reykjavík
8. júní 1930. Hún
lést á Landspítalan-
um 1. júlí síðastlið-
ins og fór útför
hennar fram hinn 8.
júlí.
Fyrstu kynni mín af
Ásdísi Kjartansdóttur
hófust árið 1973 þegar
við hófum báðar nám í
dönsku við Háskóla Is-
lands. Það vakti undr-
un og aðdáun hjá okkur samstúd-
entum Ásdísar að hún skyldi leggja
á sig að koma dagiega með rútu frá
Hveragerði til Reykjavíkur til að
sækja tíma. Kynni okkar hófust þó
fyrst af alvöru þegar hún fékk mig
til að flytjast á Selfoss 12 árum síð-
ar og hefja kennslu við Fjölbrauta-
skóla Suðurlands. Þar með komst
ég undir verndarvæng Ásdísar og
lærði fljótt að þegar hún tók fólk að
sér var það ekkert hálfkák.
Ásdís sá til þess að ég yrði hvorld
afskipt né einmana á Selfossi. Hún
leit oft við hjá mér og tók mig sömu-
leiðis oft með sér þegar hún leit inn
hjá vinum og kunningjum fyrir aust-
an. Þau eru líka óteljandi skiptin
sem ég naut gestrisni hennar og Val-
garðs á Skarði. En hún var líka til-
búin að hlaupa undir bagga með ým-
islegt annað. Vorið sem Kári sonur
minn átti að fermast bauðst Ásdís til
dæmis til að sauma á hann ferming-
arjakka, enda vissi hún að ég myndi
aldrei ráða við það hjálparlaust.
Okkur kom saman um
að Ásdís saumaði jakk-
ann, en ég semdi í stað-
inn öll vorprófin. Þótti
okkur báðum þetta
vera góð skipti.
Fyrsta árið okkar á
Selfossi vorum við
mæðginin í miklu hús-
næðishraki. Eftir einn
íbúðarmissinn höfðu
skólayfirvöld fundið
okkur samastað í reisu-
legu húsi á árbakkan-
um en þá harðneitaði
Ásdís að við flyttum inn
í húsið í því ástandi
sem það var í. Skólameistari varð að
láta taka gamla óhreina teppið af
gólfinu og mála alla hæðina. Ásdís
vildi láta setja gólfborð á gólfin, en
sættist á verkamannaparket með
semingi. Að gagngerum endurbót-
um loknum fengum við loks að flytja
inn en meðan á framkvæmdum stóð
hýsti Ásdís okkur eins og ekkert
væri sjálfsagðara. Þannig var hún
mér eins og umhyggjusamasta móð-
ir. Hún lagði jafnvel hönd á plóg við
makaval mitt, og get ég því að
nokkru þakkað henni fyrir þá fjöl-
skyldu sem ég á í dag.
Ásdís fór ekki alltaf troðnar slóð-
h-. Eitt sinn þegar hún var stödd í
Kaupmannahöfn fór hún með hóp af
ráðsettum íslenskum konum inn á
hommabar sem hún vissi af og varð
af eftirminnileg reynsla. Þegar hún
kenndi fongunum á Litla-Hrauni
þótti henni líka sjálfsagt að leyfa
þeim að fara í bíó til Reykjavíkur
eins og hún bauð öðrum nemendum
skólans upp á. Ásdís tilkynnti fang-
elsisstjóranum fyrirætlun sína og
varð hann að samþykkja hana. Seg-
ir ekld frekar af bæjarferð fang-
anna og hennar, en engir voru
gæslumennimir. Af öðrum sam-
skiptum Ásdísar við Hraunara má
nefna að ungur fangi með þungan
dóm bauð henni með sér upp í klef-
ann sinn til að sýna henni hlut
nokkurn sem hann átti. Ásdís var
ekkert að tvínóna frekai- en
endranær, fór með honum í klefann
og hafði gaman af.
Ásdís var alla tíð einstaklega
glæsileg og virðulega til fara. Fötin
voru úr góðum efnum og vel sniðin
og saumuð. Hún reyndi oft að fá
okkur Veru dóttur sína til að hætta
að ganga í hippafötum sem henni
þóttu ljót. Henni varð þó lítið
ágengt við að Ijá okkur þann glæsi-
leika sem var henni eðlilegur.
Ásdís kom mér fyrir sjónir sem
hefðarkona í bestu merkingu þess
orðs. Veitingar þær sem hún fram-
reiddi voru ávallt smekklegar og
báru vott um mikla gestrisni. Hún
hafði mikinn áhuga á menningu og
listum. Einnig var hún óþreytandi
að minna á gildi menntunar; að læra
að afla sér upplýsinga og nýta þær
skynsamlega.
Ásdís var ekki aðeins virðuleg og
glæsilega til fara. Hún var lengst af
einstaklega heilsuhraust og geislaði
af orku og framtakssemi. Eftir að
hún veiktist hélt hún fast í virðu-
leika sinn. Hún var fallega klædd og
vel til höfð þegar hún kom í síðasta
sinn á heimili okkar til að gefa
yngsta syninum skímargjöf þó
heilsan væri þá þegar brostin.
Við Gísli munum ávallt minnast
Ásdísar Kjartansdóttur með þakk-
læti og hlýhug. Við sendum fjöl-
skyldu hennar hugheilar samúðar-
kveðjur við andlát hennar.
Elísabet Valtýsdóttir.
+
Elskuleg móðir okkar, fósturmóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ÞÓRDÍS ÍVARSDÓTTIR,
Króki,
Biskupstungum,
er lést laugardaginn 10. júlí verður jarðsungin frá
Skálholtskirkju laugardaginn 17. júlí kl. 13.00.
Jarðsett verður í Bræðratungukirkjugarði
Þuríður Egilsdóttir, Daníel S. Pálsson,
Egill Egilsson, Bóthildur Hauksdóttir,
ívar Grétar Egilsson, Ásdís Hjörleifsdóttir,
Jóna Kristín Egilsdóttir,
Magnús Heimir Jóhannesson, Margrét S. Baldursdóttir,
Unnsteinn Egill Kristinsson, Guðný Helga Jóhannsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
+
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur ómetanlegan stuðning, samúð, vináttu
og virðingu við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
ÓLAFS HEIÐARS ÞORVALDSSONAR,
Hraunsvegi 9,
Njarðvfk.
Sérstakar þakkir til Lionsklúbbsins Æsur.
Guð blessi ykkur öll.
Svanhildur Guðmundsdóttir,
Þorvaldur S. Ólafsson, Fanney S. Bjarnadóttir,
Sigríður G. Ólafsdóttir, Gísli Kr. Traustason,
Sigurður Stefán Ólafsson,
Reynir Ólafsson, Vilborg Ása Fossdal,
barnabörn og barnabarnabarn.