Morgunblaðið - 14.08.1999, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 14. ÁGÚST 1999 47^
og gerði minna úr ef að var spurt.
Sigga í Hjarðarholti, eins hún var
alltaf kölluð af samferðafólkinu, var
mikil félagsmálakona. Á þeim vett-
vangi kom hún víða við. Hún vann
vel í félaginu sínu, Ungmennafélagi
Stafholtstungna, og var um hríð for-
maður. Þá var hún virk í starfí
UMSB. Var í stjóm um árabii og
formaður í þrjú ár, 1986-1988. Hún
var einmitt formaður UMSB þegar
ákveðið var að sækja um 22. lands-
mót UMFÍ er fór fram í Borgamesi
1997. Þar sýndi stjóm UMSB mikið
hugrekki og framsýni er markað
hefur heillaspor fyrir Borgarfjarð-
arhérað í heild. Sigga starfaði að
mörgum verkefnum innan UMSB
og vann þau öll af alúð og samvisku-
semi. Lagði hún fram starfskrafta
sína þar sem hún taldi að verk
hennar kæmu að sem bestum not-
um, frekar en að vinna aðeins að
áhugamálum sínum. Mörg síðustu
landsmót UMFI sá hún t.d. um veit-
ingar í tjaldi UMSB ásamt öðrum.
Hún sat í ritnefnd Borgfirðings og
ýmsum nefndum innan UMSB og
var einning í starfshópum á vegum
heildarsamtakanna - UMFI. Sigga
var vel ritfær og gat kastað fram
stökum þótt hún flíkaði lítt þeim
hæfileikum. Hún var mikil náttúru-
unnandi og náttúruvemdarsinni og
leiklistin var henni mikið áhugamál.
Vann hún vel að þeim málum innan
leikdeildar Ungmennafélags Staf-
holtstungna og einnig á landsvísu.
Það var einmitt í leiklistarstarfi í
mars 1998 sem röddin brást henni.
Við rannsókn kom í ljós sú mein-
semd sem hrifið hefur hana frá okk-
ur. Æðruleysi og tillitssemi ein-
kenndi framkomu Sigríðar Þor-
valdsdóttur. Hún var alltaf tilbúin
að fóma tíma sínum í félagsstörf og
æðraðist lítt þótt eitthvað kæmi upp
á. Var hún fljót til og leysti verkefn-
in af hendi eins rösklega og kostur
var. Minnisstætt er tölvuslysið
mikla hjá UMSB. Nokkrir dagar
vom í ársþing, en Sigga var þá for-
maður. Búið var að leggja mikla
vinnu í ársskýrslu og komið að loka-
frágangi. Við þá vinnu varð óhapp
sem olli því að margra vikna starf
var að engu orðið. Þegar henni vora
tjáð tíðindin sagði hún aðeins:
„Segðu mér bara hvað ég get gert
til að flýta fyrir."
Við störfuðum með þér í áratugi í
stærstu félagsmálahreyfinu lands-
ins - ungmennafélagshreyfingunni.
Við þökkum þér áralaga vináttu og
ánægjulegt samstarf, allt það sem
þú lagðir af mörkum. Biðjum góðan
Guð að styrkja ástvini Sigríðar í
Hjarðarholti í sorg þeirra - vitandi
að enginn getur tekið minningamar
um hana frá okkur.
Ingimundur Ingimundarson,
Einar Ole Pedersen.
Það er með miklum söknuði og
harm í huga sem við félagar í Leik-
deild Ungmennafélags Staf-
holtstungna kveðjum félaga okkar
og foringja, Sigríði Þorvaldsdóttur
frá Hjarðarholti, hinstu kveðju.
Sigga í Hjarðarholti, eins og hún
var alltaf kölluð, var einn af stofn-
endum leikdeildarinnar. Hún tók
þátt í öllum uppfærslum hennar og
síðustu ellefu árin var hún formaður
og formennska hennar var ekki
nein sýndar toppstaða heldur raun-
veraleg forysta. Hún hvatti fólk og
örvaði til starfa, gekk í öll verkefni
af krafti og áhuga, hvort sem það
var að fá leikstjóra, lesa leikrit sem
til greina kom að sýna eða telja fé-
lögum, sem tregir voru að taka að
sér hlutverk, hughvarf og fá þá upp
á sviðið. Oft tók hún aðkomuleik-
stjóra inn á heimili sitt án þess að
telja til endurgjalds og ferðir sem
hún fór í erindum leikdeildarinnar
vora óteljandi. Þetta gerði hún með-
fram húsmóðurstarfi á umsvifa-
miklu heimili þar sem rekinn var
myndarlegur búskapur og margir
áttu erindi á vegna félagsstarfa
beggja hjóna. Þannig mætti áfram
telja, en það sem þó skipti mestu
var hvílíkur aflgjafi hún var í hópn-
um. Það sem okkur hinum þótti
meiri háttar vandamál var í huga
hennar aðeins verkefni sem þurfti
að leysa og hún gekk að því heils-
hugar. Enda er sannleikurinn sá, að
væri leikdeildin nefnd kom mönnum
Sigga í hug og hvenær sem Siggu
var getið var leikdeildin það sem
menn minntust fyrst og hafði hún
þó víða tekið rösklega til hendi í fé-
lagsmálum og á öðram sviðum. Það
segir betur en nokkuð annað hve
mikið við höfum misst. Forysta
hennar einkenndist ekki af fyrir-
gangi eða pilsaþyt, hvar sem hún
fór laðaði hún að sér fólk með hóg-
værð, Ijúfmennsku og góðlátlegri
kímni og ró hennar og yfirvegun var
jafnan söm og jöfn, þó að illa liti út,
komið að framsýningu og allt á
suðumarki. Hún var laus við alla
sýndarmennsku og tildur, kom eins
fram við alla, unga og aldna, og átti
létt með að vinna með bömum,
enda stjómaði hún sýningum nem-
enda grannskólans á Varmalandi
með góðum árangri.
Um leið og hún veitti deildinni
okkar farsæla forystu var hún virk í
samtökum áhugaleikfélaga. Var
fulltrúi okkar á þingum Bandalags
íslenskra leikfélaga og átti sæti í
varastjóm þess og í hópi sem veitti
umsögn um handrit sem til greina
kom að sýna. Þar naut hún virðing-
ar fyrir störf sín og þekkingu og
áhuga á íslenskri leiklist, enda
fylgdist hún með öllu sem gerðist á
þeim vettvangi og var tíður gestur í
leikhúsi, ekki síst hjá áhugamanna-
félögum, og var fréttaritari Leiklist-
arblaðsins á Vesturlandi. Leiklistin
er öðram fremur nefnd list augna-
bliksins og þeir sem gefa sér tóm til
þess að njóta hennar eignast mörg
gullin augnablik, sem þeir geta
geymt með sjálfum sér, en eiga ekki
alltaf létt með að láta aðra njóta
með sér. Við leikdeildarfélagar eig-
um minningar um mörg slík augna-
blik sem við eigum henni Siggu að
þakka. Þessar minningar þyrpast
að okkur nú á kveðjustund og slá
birtu á þungan skýjabakka sorgar
og eftirsjár. Við vitum að skarðið í
deildinni okkar er stórt og skarðið í
vinahópnum og frændgarðinum enn
stæira, en huggun okkar er sú að
yfir minningunni er birta og heiðrík
fegurð.
Við biðjum þann Guð sem gefur
og tekur að styrkja fjölskyldu, ætt-
ingja og alla sem nú syrgja og
sakna í sorginni og biðjum hann að
blessa þeim minningu merkrar og
sérstæðrar konu.
Takk fyrir tímann sem með þér áttum,
tímann sem veitti birtu og frið.
Ljós þitt mun loga og leiðbeina áfram,
lýsa upp veg okkar fram á við.
Gefi þér Guð og góðar vættir
góða tíð yfir kveðjuna hér.
Þinn orðstír mun lifa um ókomna daga,
indælar minningar í hjarta okkar ber.
(P.Ó.T.)
Leikdeild ungmennafélags
Stafiioltstungna.
Heilsa frá hlýrri brekku
hvannir og mjaðurt ljós
burkni bljúgur í skúta
hjá bakkanum eyrarrós.
(Halldóra B. Bjömsson)
Þannig var okkur beklqarsystr-
unum úr Kvennaskólanum í
Reykjavík heilsað haustið 1992, er
farið var í ferðalag um Borgarfjörð
og tvær skólasystranna heimsóttar.
Onnur þeirra, Sigríður Þorvalds-
dóttir, bjó þá að Hjarðarholti í Staf-
holtstungum, arfleifð foreldra
sinna, þeirra Þorvalds Tómasar
Jónssonar, óðalsbónda, og Laufeyj-
ar Kristjánsdóttur Blöndals, ásamt
fjölskyldu sinni. Okkur var vel fagn-
að og rausnarlega bornar fram veit-
ingar að hætti Blöndæla.
Laufey var sonardóttir Lárusar
Blöndals, sýslumanns á Komsá í
Vatnsdal, Bjömssonar, ættföður
Blöndalsættarinnar, Auðunssonar
og konu hans Guðrúnar Þórðardótt-
ur, sem Bólu-Hjálmar færði að gjöf
fallega útskorinn skáp með nafni
hennar og varðveittur er í Þjóð-
minjasafni.
í ljóðabréfi Guðnýjar Ólafsdótt-
ur, konu Hjálmars, rituðu 1839 til
frænku hennar Guðrúnar, kemur
fram, að þær hafi leikið sér saman
böm, en ekki sést í meir en þrjátíu
ár, uns þær endurnýja vináttuna við
heimsókn Bólu-hjónanna, eftir
þungbæra reynslu þeirra árinu áð-
ur, og lýsir Guðný móttökunum á
sýslumannsheimilinu að Hvammi í
Vatnsdal:
Breiddi mér mundir
báðar móti
eins og elskurík
einkasystir
og Blöndalsættin má vel við una
fyrirbænum Guðnýjar:
Æxlist í erfðir
yðar heillir,
meðan fósturfold
fleytir niðjum,
yðar kvenkosti
í kynþáttum
dragi sér niðjar
sem dýrstan arf.
Fyrirbænir Guðnýjar og höfð-
ingslund hafa gengið eftir í afkom-
endum eins og við bekkjarsystumar
kynntumst í áðumefndri heimsókn
til Sigríðar í Hjarðarholti.
Sigga Þorvalds, eins og við köll-
uðum hana, var samtíða okkur í
Kvennaskólanum í Reykjavík á ár-
unum 1952-1956, sem þá var ein-
göngu skipaður stúlkum. Hann naut
álits og færri fengu skólavist en
vildu. Skólinn veitti ekki aðeins
góða uppfræðslu undir handleiðslu
mætra kennara, hann veitti einnig
nemendum hollt uppeldi og aga,
sem æskufólki reynist síðar dýr-
mætt veganesti.
Á námsáranum 'bundumst við
skólasystumar þeim vináttubönd-
um, sem aldrei hafa rofnað, þótt
leiðir skildu og nokkurt hlé hafi
orðið milli samfunda. Hópurinn var
glaðvær og margt var brallað á
þessum árum. Farið var í ýmsa
leiki utan dyra, sprett úr spori í frí-
mínútunum og farið í snjókast,
þegar tilefni gafst til, en strang-
lega var bannað að yfirgefa skóla-
lóðina.
Helstu skemmtanir vetrarins
vora eplakvöldið og bekkjarkvöld
með heimaunnu skemmtiefni, að
ógleymdri árshátíð skólans, en
námsmeyjar skrýddust þá síðkjól-
um, og aðal höfuðverkurinn var að
finna herra til að bjóða með sér.
Að vori var farið í ferðalög út á
land undir leiðsögn kennara, og
urðu þau þátttakendum ógleyman-
leg, einkum vegna spaugilegra at-
vika, en ekki er víst, að kennarinn
hafi notið þeirra í jafn ríkum mæli
og við stelpumar.
Nokkrar skólastúlknanna stund-
uðu nám í dansskóla Rigmor Han-
sen, sem starfræktur var í gamla
Góðtemplarahúsinu við Vonarstræti
á þessum áram og þess er minnst,
hve ánægjulegt var að fara á
dansæfingamar í félagsskap Siggu
Þorvalds. Henni fylgdi ævinlega líf
og fjör, og hún stendur okkur fyrir
hugskotssjónum, glettin, glaðvær
og góður félagi.
Að lokinni skólagöngu hittumst
við skólasysturnar á fimm ára
fresti, oftast á heimili einnar úr
hópnum, en síðastliðinn áratug á
hverju ári. Sjaldnast lét Sigga Þor-
valds sig vanta og var hún ævin-
lega hrókur alls fagnaðar, þegar
rifjuð vora upp skondin atvik frá
skólaáranum. Hennar verður sárt
saknað við fyrirhugaða samfundi í
haust.
Blátt vatnið
er kvöldrautt
undir sól
þegar jörðin
lokar augum
undir sólstöðukyrran
svefn.
(Matthías Johannessen)
Eiginmanni Sigríðar, börnum
þeirra og öðrum aðstandendum
flytjum við einlægar samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning Sigríðar
Þorvaldsdóttur.
Bekkjarsystur.
Mig langar í fáum orðum að rifja
upp góðar minningar sem tengjast
Siggu í Hjarðarholti sem nú er farin
til starfa í öðram heimi.
Við sem ólumst upp í Borgarfirð-
inum fyrir „nokkrum" áram minn-
umst góðra stunda þegar komið var
saman af ýmsu tilefni. Það var
íþróttakeppni á Varmalandsvellin-
um, sundmót í Hreppslaug, leik-
deildarskemmtun í Munaðarnesi,^J_
frjálsíþróttamót í Borgamesi eða
Stínuball. Alltaf var Sigga mætt
fyrst og oftast átti hún dijúgan þátt
í því að komið var saman. Hún var
óstöðvandi félagsmálakona og nut-
um við krakkamir krafta hennar,
félags- og íþróttastarf var blómlegt.
Ef ég gæti þakkað Siggu fyrir
hennar þátt í þessu starfi myndi
hún eflaust brosa sínu stóra hlýja
brosi. Þannig ætla ég að muna
Siggu; brosandi og gefandi í senn.
Ég ætla líka að muna hvernig hún
gat spjallað um menn og málefni án
þess að halla nokkra sinni á *
nokkum mann. Ef umræðan snerist
yfir í að hnýta í náungann þagnaði
Sigga, horfði í hina áttina og eftir
smástund var hún farin tala um eitt-
hvað allt annað.
Það var alveg sama hvað okkur
stöllum datt í hug á unglingsárum
alltaf tók Sigga fréttunum brosandi
og hvatti okkur áfram, keyrði okkur
jafnvel á staðinn ef þannig stóð á.
Minnisstæðar era stundir sem við
áttum saman á Varmalandi þegar
ég og Ragnheiður Laufey gerðumst
atvinnurekendur og vinnukraftamir
vora mömmur okkar og Olga. Þá
var oft hlegið og sagðar sögur eftir
að við höfðum framreitt hund-
raðmanna veislu, vaskað upp á met-
tíma, skúrað allt og áttum stund af-
lögu til að spjalla áður en hver hélt
til síns heima. Og ekki var síðra að
setjast niður og spjalla við Siggu
eina. Hún vissi margt um menn og
málefni og hafði gaman af að segja
frá.
Nú er Sigga farin. Hún hélt
áfram sínu starfi í þágu leiklistar og
félagsstarfa allt til loka og kveður
með reisn, en allt of snemma, senni-
lega þarf einhversstaðar á einhverj-
um ókunnum stað að drífa af staðj
leikdeOd eða íþróttafélag.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendi ég fjölskyldu og vinum.
Lilja Magnúsdóttir.
ERNA GUÐRUN
EINARSDÓTTIR
+ Erna Guðrún
Einarsdóttir
fæddist í Ffladelfíu í
Bandaríkjunum 24.
júlí 1944. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 29.
júlí síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Frflrirkj-
unni í Reykjavík 6.
ágúst.
ættu sitt eigið tungu-
mál.
Hinn 31. maí í fyrra
var hún við skírn eldri
sonar míns og Harðar
Traustasonar, Trausta
Lés, og lét ekki á því
bera, að hún væri fár-
veik. Hún lét rétta sér
drenginn og hélt lengi
á honum í fangi sínu,
þótt þungur væri, og
lét varnaðarorð mín
um að hún mætti ekki
ofreyna sig sem vind
um eyru þjóta.
Móðursystir mín,
Ema Guðrún Einars-
dóttir, lést langt fyrir
aldur fram úr krabbameini. Þótt
vitað væri um sjúkdóm hennar um
nokkurt skeið var enginn búinn
undir að endalokin bæri svo brátt
að. Erfíð veikindi era nú að baki og
ég trúi því að nú sé hún hjá ömmu
og afa.
Ema vann hjá Gjaldheimtunni
frá tvítugsaldri, en heimili hennar
bar þess ekki vott að hún væri úti-
vinnandi. Þvert á móti. Þar var eins
og farið væri um með fægiklútana
frá morgni tO kvölds og veislurnar
hennar verða lengi í minnum hafð-
ar. Hún eldaði og bakaði allt sjálf,
kókoskakan ljúffenga var auðvitað
ómissandi, og hún bað aldrei um að-
stoð. Hún var sjálfstæð og dugleg
svo að af bar.
Samband þeirra systra, Ernu og
móður minnar, Dóra, var einstakt.
Á þeim var tveggja ára munur og
systkin þeirra mörgum árum yngri.
Þær ræddust við daglega og höfðu
gaman af því að skiptast á sögum og
rekja ættir. Erna var á margan hátt
dul, en lék á als oddi með þeim sem
næst henni stóðu, ekki sist systur
sinni, en þær gátu hlegið endalaust
að einhverju, sem enginn annar
botnaði í. Það var líkast því að þær
Nú ert þú horfin í himinsins borg
og hlýðir á englanna tal.
Burtu er kvíði, sjúkdómur, sorg
í sóibjörtum himnanna sal.
Peim öllum sem trúa og treysta á Krist
þar tObúið heimilið er,
þar ástvinir mætast í unaðarvist
um eilífð, ó, Jesú hjá þér.
(Ingibj. Jónsd.)
Elsku Sigurður, Halldóra, Theó-
dóra og Guðríður. Við Hörður og
strákarnir vottum ykkm- djúpa
samúð. Við syrgjum Emu öll, en
minning hennar mun ætíð lifa með
okkur.
Brynhfldur Jónsdóttir.
Elsku Halldóra, fíngerða fallega
vinkona mín!
Orð fá því varla lýst hvernig mér
líður núna. Mamma þín var yndisleg
kona, alltaf hress og glaðleg og mun
ég alltaf minnast hennar með bros á
vör. Eitt af því sem ég sakna eftir
að ég flutti úr borginni er að komast
ekki lengur í afmælin til þín, Hall-
dóra mín, og hitta fjölskyldu þína og
þá sérstaklega mömmu þína eins og
ég hafði alltaf gert frá því að Erna
Katrín fæddist og við urðum vin-
konur. Það er auðvitað alltaf sárt að
kveðja en hún var búin að þjást
nógu lengi og núna er hún öragg-
lega með Fikka minn í fanginu og
brosir til okkar, hvíldinni fegin þótt
auðvitað hefði hún viljað vera hjá
okkur lengur.
Halldóra mín, Árni, Erna Katrín,
Pétur Theodór og aðrir ástvinir!
Guð styrki ykkur nú á þessari erf-
iðu stundu. Seinna, þegar mesti
sársaukinn er farinn úr hjartanu,
sitja eftir fallegar minningar um fal-
lega konu.
Blessuð sé minning hennar.
Magnea á Húsavík.
Elsku Erna mín.
Nú þegar ég sit og skrifa þessar
línur á ég erfitt með að skrifa um
þig án þess að hugsa um mömmu.
Þú hefur alltaf verið stór hluti af
henni.
Ég sakna stundanna þegar ég,
þú og mamma sátum inni i stofu
hjá mömmu og hlógum og hlógum
að mömmu leika einhvem á sinn
furðulega hátt. Þú varst alltaf ró- ^
leg, yfirveguð og á jörðinni en
mamma algjör andstæða. Þú
fékkst krabbamein fyrir nokkram
árum og þegar ég heimsótti þig
upp á spítala spurðir þú hvernig
væri í vinnunni hjá mér og hvernig
börnin mín hefðu það. Þú talaðir
ekki um hversu erfitt það væri hjá
þér heldur hafðir þú áhyggjur af
því að mér og minni fjölskyldu liði
ekki vel.
Ég á erfitt með að trúa því að þú
sért farin fyrir fullt og allt, það er
erfitt að hugsa til þess að þú verðir
ekki viðstödd þegar litla stelpan þín *
hún Guðríður eignast sitt fyrsta
barn nú í ágúst.
Guð gefi Sigga, Halldóra, Theó
og Guðríði styrk í þessari miklu
sorg.
Takk fyrir stundirnar sem við
áttum saman, Ema frænka, og Guð
geymi þig.
Einar Halldór.