Morgunblaðið - 09.10.1999, Síða 48

MORGUNBLAÐIÐ
48 LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 1999
> ' ' ' ............
MINNINGAR
+ Guðrún Guð-
mundsdóttir
fæddist á Brekku á
Ingjaldssandi 16.
maí 1910. Hún lést í
Sjúkraskýlinu í Bol-
ungarvík 2. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðmundur
Einarsson, f. 19.7.
1873, d. 22.7. 1964
og Guðrún Magnús-
. >, dóttir, f. 2.7. 1877,
d. 9.5.1967. Systkini
Guðrúnar sem eru
látin: Einar, f. 30.9.
1892; Sigríður, f. 1.7 1894;
Gunnar, f. 30.5. 1898; Herdís, f.
30.5. 1898; Helgi, f. 22.10. 1899;
Halldóra, f. 20.11. 1900; Þóra, f.
18.8. 1903; Magnúsína, f. 2.5.
1905; Guðmundur Óskar, f. 30.7.
1906; Sigríður, f.
17.1. 1909; Guðríður,
f. 31.7. 1911; Helga, f.
31.7. 1911; Jón Hall-
dór, f. 3.12. 1913; Sig-
ríður, f. 16.6. 1915 og
Kristján, f. 27.9. 1918.
Systkini hennar sem
eru á lífi: Guðríður, f.
12.8. 1912; Magnús-
ína, f. 20.9. 1916;
Ragnar Gísli, f. 25.9.
1920; Guðdís Jóna, f.
1.1. 1924 og Guð-
munda Jónína, f. 10.6.
1926.
Guðrún giftist Ein-
ari Kristinssyni árið 1934, hann
var fæddur 18.3. 1911, d. 27.1.
1949. Börn þeirra eru: 1) Svavar
Einarsson, maki Margrét Þórar-
insdóttir, þau eiga fjögur börn. 2)
Kristján Einarsson, maki Matt-
hildur Björnsdóttir, þau eiga
fimm börn. 3)_ Guðmundur Ein-
arsson, maki Ólöf Veturliðadótt-
ir, þau eiga fjögur börn. Guðrún
giftist. Hirti Sturlaugssyni árið
1950, hann er f. 7.4. 1905, d.
30.7. 1985. Börn þeirra eru: 4)
Arndís Hjartardóttir, maki
Finnbogi Bernódusson, þau eiga
sex börn, þar af eitt látið. 5) Ein-
ar Hjartarson, maki Elínóra
Rafnsdóttir, þau eiga eitt barn
6) Guðbjörg Hjartardóttir, maki
Magnús Halldórsson, d. 1991,
þau áttu þrjú börn, sambýlis-
maður Hafþór Gunnarsson, þau
eiga eitt barn. Börn Hjartar: 1)
Sverrir, maki Sólveig Hjartar-
son þau eiga fjögur börn. 2)
Bernharð Hjartarson, maki var
Guðrún Jensdóttir, þau eiga
fjögur börn 3) Anna, maki Sig-
urður Guðmundsson bæði látin,
þau áttu þrjú börn. 4) Hjördís,
maki Pétur Sigurðsson, þau
eiga tvö börn.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Isafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
GUÐRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
i
■3
Farin er til feðra sinna mikill
kvenskörungur, hún Rúna frænka
mín frá Fagrahvammi. Margs er
að minnast, þegar ég lít yfir far-
inn veg og rifja upp þegar ég sem
unglingur var í sveit hjá henni og
Hirti, manni hennar, og allt eru
það ljúfar minningar.
Rúnu féll aldrei verk úr hendi,
enda ráku þau stórt og myndar-
legt heimili, þar sem þau ólu upp
börn sín frá fyrra hjónabandi og
sameiginleg börn sem eru samtals
10. Þar að auki ólu þau upp fjögur
systkini og fjöldi annarra barna
dvaldi hjá þeim um lengri eða
skemmri tíma.
Matvendni var einn af mínum
stærstu ókostum, sem barn og
unglingur, en á Rúnu fékk ég
matarást, því hún var mikill
myndarkokkur, bjó til bestu kjöt-
bollur í heimi og bakaði öll sín
brauð ofan í mannskapinn, sem
oft gat verið 25 til 30 manns á
sumrin.
Eg hef oft hugsað um hvernig
hún fór að því að stjórna þessu
öllu saman. Hver hafði sitt hlut-
verk á heimilinu og engum datt í
hug að svíkjast um. Svo klippti
hún strákaskarann og ef einhver
kvartaði var svarið ævinlega: „O,
þetta vex áður en þú giftir þig,
vinur,“ svo hló hún, því húmorinn
var aldrei langt undan.
Einu sinni tókum við upp á því,
krakkaskammirnar, að stelast til
skiptis í búrið og ræna kremkexi,
sem var í stórum kassa sem send-
ur hafði verið að sunnan, svo hún
gæti gefið okkur með kaffinu til
tilbreytingar. Það kom að mér að
fara ránsferð eitt kvöldið, þegar
þau hjónin höfðu brugðið sér af
bæ. Kexinu var sporðrennt og svo
var farið að tuskast í heyinu á
heimatúninu. Allt í einu uppgötva
ég að silfurhringurinn minn er
horfinn af fingrinum og upphófst
nú mikil leit í heyinu, sem stóð
enn þegar Hjörtur og Rúna komu
heim. Þau gáfu leyfí sitt til að við
fengjum að vera aðeins lengur úti
og leita, en sú leit bar ekki árang-
ur. Nokkrum dögum seinna er við
stelpurnar vorum háttaðar kemur
Rúna, veifandi hringnum, og spyr
hvort hann sé minn.
„Ó, já, hvar fannstu hann?“
sagði ég glöð.
„Það er nú það, kelli mín, en
kexið mitt hefur minnkað allveru-
lega í kassanum, svo ég ákvað að
tæma hann.“ Síðan var ekki
minnst einu orði á þetta, en oft
hlegið að þessu seinna meir.
Það er heilmargt sem hægt er
að minnast, en það yrði efni í heila
bók. Eg er innilega þakklát Rúnu
og Hirti fyrir að hafa haft mig í
sveit, því að á sumrin vildi ég
hvergi annars staðar vera.
Eg kveð þig með virðingu og
hlýju, kæra frænka mín, um leið
og ég sendi mínar innilegustu
samúðarkveðjur til þeirra sem nú
syrgja þig.
Hafðu þökk fyrir allt.
Halldóra.
Elsku hjartans amma mín, nú er
komið að kveðjustund, það er svo
sárt að þurfa að kveðja þig, og svo
erfitt að ímynda sér heiminn án
þín. En svona er nú lífið og ekkert
fær því breytt. Eg er svo þakklát
fyrir að hafa alltaf átt þig að, þig
og hann afa Hjört sem kvaddi okk-
ur fyrir alltof mörgum árum. Eg er
svo þakklát fyrir öll árin í Fagra-
hvammi, sveitinni okkar, paradís-
inni okkar. Þar var best að vera.
KRISTBJORG ODDNY
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Kristbjörg Odd-
ný Þórðardöttir
fæddist í Reykjavík
9. október 1975.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Vestmannaeyja
4. janúar síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Landakirkju 9. jan-
úar.
Elsku vinkona, ég
hef ekki haft mig í að
‘skrifa um þig fyrr en
núna fyrst. Mig lang-
ar að segja svo margt. Mikið er
þetta búið að vei-a erfiður tími.
Ég hugsa alltaf til þín, hverja
mínútu.
í dag, 9. október, hefðir þú orð-
ið 24 ára, við hefðum farið í veislu
til þín, og hún hefði sko ekki verið
af verri endanum. Það er svo
margt sem hægt er að skrifa en ég
ætla að enda þetta með nokkrum
línum sem ég skrifaði um þig fljót-
lega eftir að þú kvaddir þennan
heim.
sem lifir.
Við minnumst þín
tölum um þig
hugsum um þig
segjum frá þér
horfum á dætur þínar
horfum á þig í þeim
segjum þeim frá þér
segjum þeim hversu frábær
þú varst
hversu trygg þú varst
hversu góð þú varst
hversu falleg þú varst
hversu gott okkur þótti að tala
viðþig
það var allt svo gott með þér
en nú er það bara minningin
Ég hugsa til þín
éggrætmigísvefn
mig dreymir þig
mér finnst gott að dreyma þig,
þú ert svo fín í draumunum
ertu að fara á ball?
Segðu mér eitthvað næst
segðu mér að þér líði vel
ég segi þér að okkur líður vel að dreyma þig.
Þín vinkona og frænka,
Elfa Ágústa Magnúsdóttir.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kr-
inglunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið grein-
ina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvem látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnamöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskiingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverkn-
að. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali
eru nefndar DOS-textaski-ár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og
Wordperfect einnig auðveld í úrvinnslu.
HALLDOR BEN
ÞORSTEINSSON
+ Halldór Ben
Þorsteinsson
leigubflstjóri fædd-
ist í Reykjavík 5.
maí 1942. Hann lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 29.
september síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Ár-
bæjarkirkju 7. októ-
ber.
Hann Halldór Ben
er látinn. Þessi orð-
sending beið mín á
skrifstofu minni fyi-ir
tæpri viku. Orðsending frá einum
Kiwanisfélaga okkar. Þótt ég hafi
gert mér grein fyrir því að hverju
stefndi kom þetta mér úr jafnvægi.
Það var eins og köld hönd hefði
tekið utan um sál mína. Dauðinn
kemur manni ávalit að óvöram.
Er ég var unglingur leitaði ég
oft niður í beitningaskúrana til að
spjalla við karlanna sem unnu þar
við að beita línu. Voru þetta mest
eldri menn sem hættir voru sjó-
mennsku, komnir í land og höfðu
frá mörgu að segja. Voru þeir fús-
ir til að miðla okkur ungu drengj-
unum af lífspeki sinni. Þetta voru
ekki menn með langskólapróf í
sálar- eða uppeldisfræðum en þeir
voru þroskaðir af erfiðri lífs-
reynslu vinnunnar við sjóinn, að-
stæður sem enginn skilur nema
hafa reynt. Kenndu þeir okkur
ekki aðeins að vinna heldur líka að
skilja lífið. Oft koma upp í hugann
gullkorn þeirra sem maður skildi
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
ekki er þau voru sögð.
En ljóslifandi birtast
þau manni aftur og
aftur á lífsleiðinni og
nú skilur maður þau
betur.
Kannski var það
samhljómur við þessa
gömlu sjómenn sem
laðaði mig að Halldóri
strax í upphafi kynna
okkar. Hann hafði
sama yfirbragð og
þeir. Rólegur, yfir-
vegaður en fastur fyr-
ir á sinni skoðun og
alltaf tilbúinn með út-
rétta hjálparhönd ef á þurfti að
halda. Hann sagði mér reyndar
seinna frá því að hann hefði verið
til sjós í mörg ár og róið meðal
annars frá Keflavík, heimabæ
mínum. Barst þá í tal margur góð-
ur maðurinn sem hann hafði verið
með til sjós og ég þekkti frá æsku.
A unga aldri var Halldór í sveit í
Breiðdai á næsta bæ við móður-
foreldra mína og sagði hann mér
margar skemmtilegar sögur þar
úr sveit. Sagði hann skemmtilega
frá og var umtalsgóður. Því miður
eru alltof fá ár siðan ég kynntist
þessum öðiingi en á þessum stutta
tíma tókst með okkur vinátta sem
ég á eftir að geyma í minningunni.
Er ég kom inn í félagsskap
Kiwanisklúbbsins Kötlu 1994 var
Halldór í móttökunefnd og var
einn af þeim fyrstu sem gáfu sig á
tal við mig og bauð mig velkominn
í hópinn. Fas hans og hlýtt viðmót
varð þess valdandi að manni leið
vel í návist hans.
Með Halldóri var ég síðan i
styrktarnefnd Kötlu og oft áttum
við skraf saman í síma eða á
vinnustað mínum er hann leit inn.
Urræðasnjall og iipur stýrði hann
þessari nefnd og í samstarfi við
hann lærði ég margt um starfsemi
Kiwanis. Hafði hann frá mörgu að
segja enda búinn að vera félagi í
Kötlu frá 1984 og hafði gegnt
flestum trúnaðarstörfum innan
klúbbsins.
Bærinn bar nafn með rentu,
hann var fagur og umhverfis
hann var allt til fyrirmyndar, al-
veg eins og þið afi voruð. Bjart-
sýni og lífsgleði ríkti ætíð í kring-
um ykkur og gátuð þið alltaf séð
góðu hliðarnar á lífinu og voruð
þið einstaklega iagin við að gera
það besta úr öllum hlutum. Það
má nú segja að ýmislegt hafi ver-
ið brallað í sveitinni og er það
efni í heila bók að rifja það allt
upp. Við tvær brölluðum ansi
margt saman í gegnum tíðina og
sumt var algert leyndó, brandar-
inn um bjórinn var alltaf jafn
yndislegur, allavega svona í
seinni tíð. Og hugsaðu þér, ekki
hefði okkur órað fyrir því að þú
ættir eftir að heimsækja mig tii
Lúxemborgar, sem þú svo gerðir
fyrir tveimur árum. Ég held að
það hafi aldrei hvarflað að okkur
að ég ætti eftir að flytja svo langt
í burtu frá þér.
En elsku hjartans amma mín,
þú varst merkis kona, dugleg og
drífandi og glæsileg í alla staði, ég
mun aldrei gleyma þér svo lengi
sem ég lifi, enginn ilmaði eins vel
og þú og enginn var eins vandað-
ur og virðulegur og þú, þú varst
einstök manneskja.
Nú hefur þú fengið þína hvild
eftir langan og strangan dag,
minningin um þig mun lifa með
okkur sem eftir sitjum. Megir þú
hvíla í friði, elsku hjartans amma
mín. Þakka þér fyrir allt. Þú kyss-
ir hann afa frá henni Önnu litlu og
segðu honum að hún sakni hans
ennþá. Megi góður Guð varðveita
þig-
Mínar hjartanskveðjur.
Þín vinkona og ömmustelpa,
Elísabet Anna Finnbogadóttir.
Á síðasta ári var mér svo falið
að stýra þessari styrktarnefnd
klúbbsins. Átti ég góðan stuðning
þar sem Halldór var mér við hlið í
því starfi. Snemma núna í vor fór
ég úr landi í sumarfrí. Halldór
vissi af því og kom til mín í vinn-
una og bauðst til að aka mér til
Keflavíkur til flughafnarinnar því
hann ætti erindi suður seinna um
daginn og sjálfsagt að vakna fyrir
allar aldir og gera mér þennan
greiða. „Láttu mig svo bara hafa
gögnin sem á eftir að ganga frá
fyrir styrktarnefndina, ég skal sjá
um það,“ sagði hann. Já, svona var
Halldór, alltaf boðinn og búinn til
hjálpar. Ekki óraði mann fyrir því
að nokkrum mánuðum seinna yrði
hann allur.
Kiwanisfélagsskapurinn var
Halldóri mikið kær. Fundum við
það, félagar hans, best nú í byrjun
vetrar er hann fárveikur fékk leyfi
til að fara út af spítalanum til að
sitja fundi með okkur. Kom hann á
tvo fyrstu fundi vetrar. Sat hann
við hlið mér á síðasta fundi sínum
og var mér þá að fullu ljóst að
hverju stefndi. Hann sagði mér þá
daginn eftir er ég heyrði í honum í
síma að nú hefði hann gengið of
nærri sér. „En það var alveg þess
virði,“ sagði hann.
Eitt af gullkornum þeirra eldri
manna sem ég nefndi fyrst og
komu ljóst upp í huga minn við
fregnina um andlát Halldórs var
þessi skýring á lífínu og gildi þess
að eiga góða félaga: „Leiðarljós
lífsins, er ljós margra manna sem
lýsa mis mikið. Varpa þau ekki öll
jafn mikilli birtu á veg annarra.
Þó er svo að þeir sem næstir
standa finna myrkrið er það
slokknar.“
Ljós Halldórs lýsti vel upp í
kringum hann og maður fann
myrkrið við fráfall hans. Þó verð-
ur minning Halldórs í huga okkar
Kötlufélaga eflaust alltaf skær þvi
með honum er fallinn frá mjög
góður Kiwanisfélagi.
Við Kiwanisfélagar hans í Kötlu
munum minnast hans með hlýhug
og söknuði. Viljum við flytja Sól-
veigu, konu hans, og fjölskyldu
hugheilar samúðarkveðjur við frá-
fall þessa góða Kiwanisfélaga.
Fyrir hönd okkar Kötlufélaga,
Sigurbergur Baldursson.