Morgunblaðið - 10.02.2000, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 10.02.2000, Blaðsíða 28
28 FIMMTUDAGUR 10. FEBRÚAR 2000 LISTIR MORGUNBLAÐIÐ Sigldar söng- konur MEÐ hlutverk eþíópísku ambátt- arinnar, ATdu, í uppfærslunni fer ítalska söngkonan Lucia Mazzar- ia. Hún er ekki þessi dæmigerði Eþíópíumaður, þvert á móti ljós yfirlitum, allt að því norræn. En um það er auðvitað ekki spurt í óperusýningum - röddin skiptir öllu máli og þar þykir Lucia vera sterk á svellinu. I ljós kemur að Verdi er upp- áhaldstónskáld söngkonunnar og ATda eitt af eftirlætis viðfangs- efnunum. „Óperan er stór í snið- um, ein af perlum tónbókmennt- anna. Og ATda er ekki bara stórkostleg tónlist, heldur líka stórbrotin saga - þrungin ástríð- um. Þess vegna er hún alltaf jafn vinsæl, kynslóð fram af kynslóð." Lucia er margreynd í hlutverki ATdu - söng hana síðast á sögu- slóðum í Egyptalandi fyrir jólin. „Því er ekki að neita að það eru viðbrigöi að koma frá Egypta- landi til íslands, úr hitanum í kuldann. Það er heldur kalt hérna núna fyrir minn smekk.“ I Egyptalandi söng Lucia, líkt og nú, á móti Kristjáni Jóhanns- syni. „Við Kristján höfum oft sungið saman og það er alltaf jafn gaman að vinna með honum. Ekki nóg með að hann sé frábær listamaður, heldur er hann líka svo indæl manneskja, hjálplegur og hvetjandi. Hans líkir eru, skal ég segja þér, ekki á hverju strái í þessu fagi, þar sem ekki er þver- fótað fyrir prímadonnum.“ Lucia er einnig hrifin af Sin- fóniuhljómsveit Islands en hún hefur áður sungið með henni, í konsertuppfærslu á Othello eftir Verdi fyrir nokkrum árum. „Hljómsveitin er mjög góð. Það eru kórarnir líka. Þetta eru stór- ar raddir. Það gera sennilega vatnið og fiskurinn. Þið borðið mikinn físk hér um slóðir." Besta Amneris í heiminum Hitt stóra kvenhlutverkið, Amneris, er í höndum Larissu Diadkovu frá Rússlandi. Hún þreytir nú frumraun sína í ís- lenskum tónleikasölum. Larissa lenti í hrakningum, eins og Kristján, á leið sinni til landsins og segir því brýnt að láta hendur standa fram úr erm- um - tíminn til æfinga sé naum- ur. Á móti kemur að Larissa er margreynd í hlutverkinu og í ný- legri gagnrýni í The Times í Lundúnum er fullyrt að hún sé „án efa besta Amneris í heimin- um í dag“. Ekki er laust við að söngkonan fari hjá sér þegar ég vitna til þessa. „Auðvitað er alltaf gaman að fá svona dóma en þetta breytir því ekki að ég er alltaf jafn taugaóstyrk áður en ég stíg á svið,“ segir hún og hlær. Larissu líst vel á alla sem að uppfærslunni koma og hælir Rico Saccani hljómsveitarstjóra. „Ég kynntist honum þegar við unnum saman í Flórens fyrr í vetur. Hann bauð mér si'ðan að koma hingað. Fyrirvarinn var að vísu stuttur en ég sé ekki eftir því að hafa slegið til.“ Larissa hefur ekki í annan tíma sungið með Kristjáni Jóhanns- syni. Það leggst afar vel í hana. „Ég hef bara heyrt söng Krist- jáns á geislaplötum. Hann er auð- vitað frábær tenórsöngvari og frægur eftir því. Það er mikill heiður að fá tækifæri til að vinna með honum.“ Og Larissa óttast ekki kuldann eins og stalla hennar. „Kalt? Hvað áttu við? Hitinn er yfír frostmarki. Ég var að koma frá Pétursborg og þar var tíu stiga frost.“ Morgunblaðið/Kristinn Larissa Diadkova og Kristján Jóhannsson bregða á leik á æfíngu í Höllinni en Lucia Mazzaria (lengst til hægri) heldur sínu striki. Að baki söngfólkinu Iætur sviðsetjarinn, Roberto Lagana Manoli, til sín taka. Einnig má sjá kórsöngvara í klæðum egypskrar alþýðu. ÞAÐ gustar af honum á sviðinu. Rauður trefíllinn sveiflast til og frá. Milli þess sem hann þenur röddina, af eins miklum krafti og menn geta leyft sér á æfingu, svífur hann milli manna, faðmar þá að sér, tuskar þá til og slær sér á lær. Hann er greini- lega í miklu stuði. Kristján Jóhannsson tenórsöngv- ari er kominn heim. I kvöld og á laugardag mun hann syngja eitt af sínum eftirlætishlutverkum, Rad- ames í Aídu, með Sinfóníuhljómsveit íslands, kórum og fleiri einsöngvur- um í Laugardalshöll. Húsi sem hýst hefur marga kappa. Það er gaman að fylgjast með Kristjáni. Það er þriðjudagskvöld og hann á sinni fyrstu æfingu með hópnum, sem telur vel á þriðja hundrað manns. Þetta er fjölmenn- asta verkefni hljómsveitarinnar í fimmtíu ára sögu hennar. Þegar hann hefur lokið sér af á sviðinu í fyrsta þætti gengur hann út í sal. „Er nokkurt vatn hérna, stelpur?“ gellur í honum. Hefur gleymt að slökkva á hljóðnemanum. Eða hvað? Þeim liggur hátt rómur þessum ten- órum. Jú, Rico Saccani hljómsveitar- stjóri sussar á hann. „Kristján, það er kveikt á hljóðnemanum þínum.“ Viðstaddir hafa gaman af. Þetta er nú einu sinni æfing. Kristján spókar sig í salnum. Kastar kveðju á menn, heilsar sum- um, með þessu þétta og hlýja handa- bandi, faðmar aðra að sér. Samt hef- ur hann augun aldrei lengi af sviðinu, fylgist grannt með hverri hreyfingu, og eyrun eru sperrt - missa ekki af nótu. í það minnsta er hann fyrstur til að bregðast við eftir að Lucia Mazzaria, sem syngur titil- hlutverkið, lýkur við hljóðláta og ein- læga bæn, „Numi, pietá“. „Bravó, Lucia!“ segir hann hátt og snjallt. Hún kann að meta hólið. „Grazie!" Verdi biður um þetta Það er handagangur í öskjunni í Höllinni enda fyrsta æfingin, þar sem allir eru samankomnir. Athygli vekur annar maður með trefil á svið- inu. Hann horfir gagnrýnum augum á hvert spor, hverja hreyfingu. Segir mönnum til og kallast öðru hverju á við Saccani, sem sveiflar sprotanum úti á miðju gólfi. Þetta er sviðsetjar- inn, Roberto Lagana Manoli. Mað- urinn sem er á góðri leið með að breyta þessari konsertuppfærslu í hreinræktaða óperusýningu. Kröf- umar verða sífellt meiri. Ekki er þó við Manoli sjálfan að sakast. „Það er ekki ég sem bið um þetta. Það er Verdi,“ segir hann og fórnar hönd- um. Ekki orð um það meir. Menn deila ekki við meistarann. En ljóst má vera að umfang ATdu verður talvert meira en Turandot í fyrra. Þótti sú sýning þó ekkert slor. Kóngurinn í Höllinni * Sinfóníuhljómsveit Islands, kórar og ein- söngvarar flytja hina ódauðlegu óperu Verdis, Aidu, í Laugardalshöll í kvöld og á laugardag. Stendur flutningurinn nær óperusýningu en konsertuppfærslu. Orri Páll Ormarsson brá sér á æfíngu, ræddi við menn og fylgdist sérstaklega með Kristjáni Jóhannssyni sem syngur hlutverk Radam- esar nú í fyrsta sinn á heimaslóð. Rico Sacccani stjdmar Sinfdniuhljdmsveit íslands í forleiknum. í fjarska má sjá hvemig Ijósin leysa leikmynd af hdlmi á sviðinu. „Þetta verður ofsalega gaman,“ segir Kristján, þegar mér tekst að draga hann afsíðis í hléi. „Við erum reyndar sólarhring á eftir áætlun. Það fór allt úr- skeiðis sem gat farið úrskeiðis hjá mér á leiðinni heim. Einu flugi var aflýst, við misstum af öðru og svo framvegis. Og þegar maður missir af morguntengingunum niðri í Evrópu kemst maður ekki til Is- lands. Við urðum því að koma okkur til Kaupmannahafnar og lentum ekki á Islandi fyrr en á miðnætti í gær (mánudag). En blessaður vertu, þetta verður í fínu lagi. Ég finn strax að menn eru klárir í slaginn.“ Hreykinn af kórunum Á það ekki síst við um kórana, Kór íslensku óperunnar, Kór Söngskólans í Reykjavík og Karlakórinn Fóstbræð- ur. Alls um 160 manns. „Kór- amir hljóma Ijómandi vel. Ég er hreykinn af þeim. Garðar (Cortes) hefur undirbúið þá vel. Hann er búinn að ná þess- um Verdi-hljóm, miklum lit, hjá kór- unum. Það var mikilvægt að fá Fóst- bræður inn því Verdi leggur mikið upp úr þungum karlaröddum. Karl- arnir standa sig frábærlega og ekki eru konurnar síðri.“ Við sitjum í alfaraleið, fyrir fram- an kaffistofu sem komið hefur verið upp fyrir listafólkið. Þaðan streyma menn út. Kristján virðist þekkja þá flesta. „Blessaður! Nei, sæll vinur!“ Hann veifar til sumra, tekur í hönd- ina á öðrum og í nokkur skipti biður hann mig að hafa sig afsakaðan með- an hann faðmar fólk að sér. Hér er engin gjá milli manna. „Ég finn fyrir ofsalegum áhuga hjá fólkinu. Það hefur lagt á sig mikla vinnu og hlakkar til. Ég þekki líka alla einsöngvarana, hafði hönd í bagga við val á þeim. Við erum með topplið! Þetta getur bara orðið skemmtilegur viðburður." Og Kristján er hvergi banginn, þótt uppfærsluna beri upp á miðja flensutíð. „Heyrðu, ég nældi mér í flensu héma heima um jólin. Lá í marga daga. Það þýðir ekkert að láta inflúensuna á sig fá. Við látum bara slag standa. Það er til mikils að vinna!“ Sá maður sem Kristján faðmar hvað innilegast er Rico Saccani. Gott ef orðið „amore" ber ekki á góma. Ekki þykir honum verra að hafa vin sinn við stjómvölinn? „Nei, ég er hræddur um ekki. Við Rico eram miklir mátar. Höfum unn- ið saman í mörg ár. Ég kom með hann hingað á sínum tíma og er stoltur af því. Hann hefur verið að gera frábæra hluti með Sinfón- íuhljómsveitina og lemur þessa sýn- ingu saman af miklum myndarskap.“ Ánægður með mína konu Og Kristján grípur tækifærið og ber lof á Helgu Hauksdóttur, tón- leikastjóra Sinfóníunnar. Hún hafi búið vel um hnúta. „Það er gaman að fylgjast með henni Helgu. Hún vex stöðugt í þessu starfi. Hún er svo helvíti aktíf.“ En hvaða þýðingu hefur það fyrir Kristján að gera þetta hér heima? „Það hefur ofsalega þýðingu fyrir mig. Mér gefst ekki oft tækifæri til að syngja mín hlutverk hér og þetta er eitt af mínum helstu hlutverkum, Radames. Ég hef aldrei sungið hann hér áður.“ Og Radames er mikill kappi! „Já, hann er mikill kappi. Ekki bara stríðskappi, heldur er hann líka sterk persóna - náttúrabarn með stórt hjarta. Hann er líka elskhugi og mikill karakter sem sést best á því að hann er valinn úr milljónum manna til að leiða egypska herinn í stríði. Það sýnir hins vegar öryggi hans að honum bregður ekkert sér- staklega við þau tíðindi, enda hafði hann róið að þessu öllum áram. Var undirbúinn. Hann er kannski dálítið líkur sjálfum mér að þessu leyti.“ Era þeir Radames þá líkir menn? „Já, ég held að við séum mjög lík- ir. Nema hvað ég er ánægður með þá konu sem ég á. Hann hefði sennilega viljað hafa þær báðar í takinu (Aidu og Amneris). Mig granar að það hafi verið hans plan.“ Þar með er Kristjáni ekki til set- unnar boðið. Æfingin er að hefjast á ný. Og án hans verður engin sýning. Hann er kóngurinn í Höllinni.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.