Morgunblaðið - 10.02.2000, Blaðsíða 52

52 FIMMTUDAGUR 10. FEBRÚAR 2000
&-------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Freysteinn Har-
aldsson fæddist í
íþöku í New York-
ríki 22. janúar 1998.
Hann lést á gjör-
gæsludeild barna-
deildar Massa-
chusetts General
Hospital í Boston
sunnudaginn 30.
janúar síðastliðinn,
eftir erfið veikindi.
Foreldrar hans eru
—-«Hanna Óladóttir ís-
lenskufræðingur, f.
3.5. 1968, og Har-
aldur Bernharðsson
málfræðingur f. 12.4. 1968.
Freysteinn á einn lítinn bróður,
Þórodd, f. 29.9. 1999. Foreldrar
Hönnu eru Inga Teitsdóttir,
hjúkrunarfræðingur í Reykja-
„Öllu er afmörkuð stund og sér-
hver hlutur undir himinum hefir sinn
tíma. Að fæðast hefír sinn tíma og að
deyja hefir sinn tíma.“ Svo segir í
hinni helgu bók.
Hér er hinn óhrekjanlegi sannleik-
ur sagður með nokkrum orðum. Við
fæðumst, lifum og deyjum, þetta er
-«#ijómkviða lífsins, síðasti þátturinn
vill oftast gleymast, en þegar hann er
leikinn, stundum nær fyrirvaralaust,
þá stöndum við ráðþrota, smæð okk-
ar er mikil og vanmáttur alger.
Lítill drengur, frumburður for-
eldra sinna, og fyrsta bamabam afa
og ömmu í báðar ættir, lítill sólar-
geisli, unaður og yndi, er skyndilega
hrifinn á braut, rétt orðinn tveggja
ára. Hvers vegna? Þessu getum við
ekki svarað nú, en víst er, að árin
hans tvö höfðu tilgang, þau voru okk-
ur öllum hamingja og gleði, nú eru
.#ku aðeins ljúfsár endurminning.
Freysteinn fæddist í íþöku í
Bandaríkjunum, þar sem foreldrar
hans vom við nám og störf. Hann
dvaldi þó oft hér heima, lengst nú frá
maí til áramóta. í lok september
eignaðist hann lítinn bróður, Þórodd.
Þriðjudaginn 11. janúar á þessu
ári hélt hann til Boston í Bandaríkj-
unum með foreldrum sínum, bróður
og móðurbróður. Á fyrsta degi veikt-
ist hann alvarlega og var fluttur á
sjúkrahús. Þar naut hann bestu um-
önnunar einhverra færustu lækna í
Boston og ríkrar persónulegrar um-
vík, f. 3.5. 1943, og
Óli Jóhann Ás-
mundsson, arkitekt
og iðnhönnuður, f.
18.3. 1940; foreldr-
ar Haralds eru
Ragnheiður Hans-
dóttir, tannlæknir á
Akureyri, f. 18.7.
1942, og Bernharð
Ilaraldsson, frv.
skólameistari, f.
1.2. 1939. Frey-
steinn fæddist í
íþöku í New York
en bjó síðar í
Reykjavík og í
Cambridge í Massachusetts.
Utför Freysteins fer fram frá
Fossvogskirlqu í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
hyggju forelda sinna og föðursystur,
sem ætlaði að passa hann næstu
mánuðina meðan Þóroddur litli væri
að vaxa betur úr grasi.
En engin vísindi, engin umönnun,
ekkert í mannlegu valdi gat bjargað
lífi hans. Eftir átján sólarhringa
meðvitundarleysi fjaraði líf hans út
að morgni sunnudagsins 30. janúar.
Á stundu sem þessari leita margar
minningar á hugann.
Lítill drengur, tæpra tveggja mán-
aða, í faðmi foreldra sinni í Iþöku.
Við glöddust saman yfir honum í
þessari heimsókn okkar, litli snáðinn
hafði gefið lífinu nýjan tilgang, hann
var svo velkominn, hann var allra
óskabam.
Skímardagurinn hans í Reyni-
vallakirkju í Kjós á brúðkaupsafmæli
foreldranna í ágúst 1998. Síðan var
honum gerð veisla á Hjalla í Kjós,
býlinu, sem langafi og langamma
höfðu byggt og búið á til 1980. Lág-
vöxnu trén, sem ömmusystkini hans
gróðursettu sem skímargjöf, verða í
framtíðinni vísir að litlum trjálundi,
sem ber nafn hans.
Fyrstu jólin sín, árið 1998, hélt
hann ásamt foreldrum sínum hjá afa
og ömmu og föðursystrum sínum á
Akureyri. Lítill snáði á sínum fyrstu
jólum, farinn að ganga með. Ljósin,
úti sem inni, fonguðu huga hans, með
gleðibliki í augum brosti hann við
birtu þeirra. Hann var glaður, hló og
skríkti, nýr heimur hafði opnast.
Jólatréð og jólalögin, allt var þetta
honum framandi og nýtt, íyrirheit
um ókomnar gleðistundir.
Sumarið 1999 og allt til brottfarar-
innar til Bandaríkjanna bjó hann
með foreldrum sínum á heimili afa og
ömmu í Reykjavík. Þegar mamma
var að vinna var hann oftast í umsjón
föðursystra sinna. Það var þeim mik-
il gleði og yndi að fara með hann á ró-
ló, og þótt skref bams á öðru ári
væru stutt í regngallanum þá hafðist
ferðin að lokum. Stundum hljóp líka
amma í skarðið, oft fóru þau í leik-
tækin eða léku sér í grasinu. Alltaf
var gleðin í fyrirrúmi og gott var að
fá sér hádegismat og góðan lúr áður
en mamma kom úr vinnunni.
Sunnudaginn 2. janúar síðastliðinn
var Þóroddur, bróðir hans, vatni aus-
inn í Dómkirkjunni í Reykjavík. Dag-
inn eftir kvöddum við þá bræður,
sem voru að fara til Boston.
Freysteinn veiktist á íyrsta degi
þar og komst ekki til meðvitundar
eftir það. Sunnudagsmorguninn 30.
janúar fjaraði líf hans hægt og rótt
út, sál h'tils líkama var okkur horfin.
„Nú ert þú einn af litlu englunum,"
sagði föðursystir hans í gegnum tár-
in. Tvö ár og átta daga var hann með
okkur. Hann fæddist inn í birtu og
kærleik, hann kynntist aldrei neinu
öðru.
Við kveðjum Freystein, þennan
htla gleðigjafa okkar, með trega, en í
þeirri fullvissu, að Guð geymi góðar
sálir.
Afí og amma á Akureyri.
Mig langar að minnast frænda
míns í nokkrum orðum. Mér finnst
erfitt að útskýra hvemig mér hður;
einhvem veginn finnst mér þetta
bara vera vondur draumur, hth
frændi minn er dáinn aðeins tveggja
ára að aldri. Ég er að reyna að skilja
af hveiju hann þurfti að deyja, þessi
lith engill sem var svo yndislegur og
átti allt lífið framundan. „Svona er
lífið“ og „Vegir Guðs em órannsak-
anlegir" segir einhvers staðar, en að
mínu mati er þetta ekkert svar og
engin huggun.
Aðstæðurnar vom slíkar að það
var ég sem hafði tækifæri til að fara
til Bandaríkjanna og hjálpa Halla og
Hönnu. Bæði átti ég að passa Þór-
odd, htla bróður Freysteins, og svo
að sitja yftr honum Krúsa mínum, en
við systumar voram vanar að kalla
Freystein Krúsa. Ég hélt, þegar ég
var að fara út, að veikindi Freysteins
væra ekki svo alvarleg og að hann
færi bráðum að vakna. En það var
ekkert sem gat búið mig undir það,
að sjá hann liggja þama í öndunarvél
með ótal slöngur tengdar við sig. Mig
langaði að ýta við honum og segja
honum að fara að vakna, því að við
ætluðum að fara á róló. En því miður
var þetta ekki þannig og baráttan
fyrir lífi hans hélt áfram. Við héldum
öll í vonina, því án hennar var ein-
faldlega allt glatað. Ég fór til Freyst-
eins á hveijum degi. Ég spjallaði við
hann um daginn og veginn; hvað Þór-
oddur bróðir hans væri nú duglegur,
hvað Todda frænka hefði sagt í sí-
mann og hvað það yrði gaman hjá
okkur þegar hann myndi vakna. Eg
fór alltaf inn til hans á kvöldin og
kyssti hann góða nótt, fór með kvöld-
bænina fyrir hann og söng upp-
áhaldslögin hans. Ég trúði því alltaf
að hann heyrði í mér og að hann
myndi vakna, að einn daginn yrði allt
eins og áður og við myndum fara á
róló. En það kom í ljós að Freysteini
myndi aldrei batna og ég vildi ekki
trúa því, hvemig gat Guð verið svo
vondur að láta honum ekki batna?
Það var slæmur dagur, dagurinn er
öndunairélin hans var tekin úr sam-
bandi. Ég vildi ekki trúa þessu, þetta
var eitthvað svo ótrúlegt, hann Krúsi
minn var að deyja, einhvern veginn
gat það bara ekki passað. Ég mun
aldrei gleyma því þegar ég gekk inn í
herbergið hans og sá hann liggja í
fanginu á pabba sínum. Þá skildi ég
að hann væri að deyja og mig langaði
að hlaupa fram, ná í læknana og
skipa þeim að gera eitthvað til þess
að hann vaknaði. En lífið er ekki
þannig og hann Krúsi minn dó.
Minningar mínar um Freystein
munu aldrei hverfa og hann mun allt-
af eiga stóran hluta í hjarta mínu.
Hann var svo yndislegur og guðsgjöf
til okkar allra.
Vertu sæll, elsku Krúsi minn. Nú
veit ég að þú ert orðinn lítill yndisleg-
ur engill, sem situr uppi á himnum og
fylgist með okkur með bros á vör.
Þín frænka
Amdís.
Ég trúi þessu ekki. Mig langar
ekki að trúa þessu. Engillinn minn er
dáinn. Þegar ég frétti að Freysteinn
myndi aldrei vakna aftur settist ég
niður með allar myndimar af honum
sem ég átti og byrjaði að hágráta. Ég
sat kyrr í marga tíma og grét þess á
milli sem ég starði út í loftið. Síðan
skoðaði ég myndirnar af honum aftur
og aftur, snerti andlit hans og bros í
von um að snertingin myndi færa
mér hann aftur. En hún gerði það
ekki.
Hver minningin á fætur annarri
birtist í huga mér. Svo margar minn-
ingar. Sú fyrsta er þegar ég var í
heimsókn í Belgíu hjá Oddu daginn
eftir að Freysteinn fæddist. Við syst-
ur æddum úr hverri versluninni á
fætur annarri og versluðum alveg
eins og bijálaðar. En við vorum ekk-
ert brjálaðar, við vorum bara að
sinna hlutverki okkar sem föðursyst-
ur Freysteins. Það hlutverk fólst að-
allega í dekri, dekri og meira dekri.
Pakkinn sem síðar fór til Bandaríkj-
anna var því ansi þungur. Næsta
minning er þegar Freysteinn kom til
Islands sjö mánaða gamall. Þessi litli
engill var sko ekki lengi að stela
hluta af hjarta mínu. Þvílíkt bros og
þvílík augu. Við systumar gáfum svo
Freysteini KA-galla í skímargjöf og
skráðum hann í KA. Það átti sko ekki
að fara á milli mála hvaða lið Frey-
steinn átti að styðja. En flestar minn-
ingar tengi ég við síðasta sumar. Þar
sem ég vann alltaf á kvöldin gat ég
passað Freystein flesta morgna. Það
var einmitt þá sem við systur fóram
að kalla Freystein Krúsa. Krúsi var
stytting á nafninu krúsidúlla, enda
var Freysteinn algjör krúsidúlla.
Upp frá þessu gekk Freysteinn und-
ir nafninu Krúsi og var jafnvel farinn
að svara því nafni. Það var yndislegt
að passa Freystein. Hann var svo
lífsglaður og skemmtilegur að manni
leið alltaf vel í kringum hann. Ég
man til dæmis eftir því að stundum
þegar ég vaknaði þreytt og pirrað út
í vinnuna nægði mér að líta á Freyst-
ein minn og allt varð einhvem veginn
gott. Hann var eins og sólskinsblett-
ur á þungbúnum degi. Við Freyst-
einn fóram iðulega á róló á morgnana
þar sem Freysteinn gat eytt heilu tí-
munum í að horfa á sandinn renna í
gegnum puttana sína. Þá var hann
óhræddur við að vaða í stóra strák-
ana ef þeir vora að rífa af honum leik-
fóngin. Freysteini þótti rosalega
gaman á róló og var stundum ösku-
vondur út í mig þegar ég vildi fara
með hann til að leggja sig! Við lögð-
um okkur saman og ég vaknaði ann-
aðhvort á brúninni á rúminu eða með
andlitið hans þétt upp við mitt. Það
er ótrúlegt hvað svona lítið kríli gat
tekið mikið pláss. Ég man eftir því að
í þau örfáu skipti sem ég lagði mig
ekki hjá honum stóð ég og fylgdist
með honum sofa. Það var svo mikill
friður yfir honum að ég fann hvemig
hjarta mitt fylltist af ást og um-
hyggju. Það var eins og hann væri
minn. En við frænkumar vora sko
ekki merkilegar þegar Hansi var ná-
lægt. Freysteinn dýrkaði Hansa. Og
þegar ég horfi á svaladymar man ég
hvernig Freysteinn beið eins og
tryggur hundur við þær á meðan
Hansi fór út og reykti eina sígarettu.
Þá áttu þeir sér uppáhaldsleikfang
sem var flugvél og lengi vel eftir að
Hansi hélt aftur til Kína gekk
Freysteinn um íbúðina með flugvél-
ina í fanginu og leitaði að Hansa sín-
um. Síðasta minningin er daginn sem
Þóroddur var skírður. Við gengum í
kringum jólatréð og Freysteinn
brosti út að eyrum. Fyrst sldldi hann
ekkert hvað við voram að gera en
varð síðan öskuvondur í hvert skipti
sem við stoppuðum. Síðar þennan
sama dag sofnaði þessi litli engill í
fanginu á mér.
Nú er engillinn minn sofnaður á ný
en í þetta skipti mun hann ekki
vakna aftur. Hins vegar munu ótal-
margar minningar um hann lifa í
hjarta mínu. Minningar sem munu
ylja mér um hjartarætur á þungbún-
um dögum.
+
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
ÁSMUNDUR SIGURJÓNSSON
fyrrverandi skipstjóri
frá Neskaupstað,
síðast til heimilis
á Andersbergringen 111,
Halmstad í Svíþjóð,
lést [ Halmstad laugardaginn 5. febrúar.
Jóhanna Gunnarstein,
dætur, tengdasynir og barnabörn.
+
Hjartkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
JÓN ELLERT SIGURPÁLSSON
fyrrverandi skipstjóri,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Hornbrekku
í Ólafsfirði 3. febrúar sl., verður jarðsunginn
frá Ólafsfjarðarkirkju laugardaginn 12. febrúar
kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er vinsamlegast bent á Ólafsfjarðarkirkju
og dvalarheimilið Hornbrekku.
Lárus Jónsson, Guðrún Jónsdóttir,
Guðrún Jónsdóttir, Valdimar Á Steingrímsson,
Þórleifur Jónsson, Elísabet F. Eiríksdóttir,
afabörn og langafabörn.
FREYSTEINN
^ HARALDSSON
Elsku Halli og Hanna. Mig langar
að þakka ykkur fyrir að skapa þenn-
an engil. Þessi litli engill, sem ein-
ungis var hjá okkur í tvö ár, náði að
snerta svo mörg hjörtu og skilja svo
mikið eftir sig. Ég skil ekki og mun
aldrei skilja af hverju litli engillinn
minn þurfti að fara. En ég er rosa-
lega þakklát fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast honum. Það
er ekkert sem ég get sagt sem getur
huggað ykkur, elsku Halli og Hanna.
Þið erað í huga mínum og hjarta.
Takk fyrir Freystein, engilinn minn.
Þórdís.
Ég var ung að áram þegar ég
heyrði getið um lítið bam sem hefði
farið til himna. Þegar ég spurði: „Af
hverju?" var mér sagt að guð vildi
hafa bestu börnin hjá sér. Nú hefur
elsku Freysteinn litli bæst í þann
hóp.
Ég man að fyrst þegar ég heyrði
nafnið hans fannst mér það strax sér-
staklega fallegt og einstakt. Það
hæfði vel þessum litla snáða sem var
fyrsta bam foreldra sinna og fyrsta
bamabamið í báðum fjölskyldunum.
Hann kom í heiminn á erlendri
grandu og allir ættingjar og vinir
biðu með óþreyju í nokkra mánuði
eftir að fá að hitta þennan nýja ein-
stakling. Ollum þótti líka svo vænt
um hann og fjölskyldan, þ.e. ömmur,
afar, frændur og frænkur tóku með
ánægju sameiginlega þátt í að gæta
hans þegar foreldramir þurftu að
sækja vinnu, þegar fjölskyldan var
hér yfir sumartímann.
Ég og fjölskylda mín kynntumst
Freysteini fyrst þegar Hanna móðir
hans og æskuvinkona mín var svo
elskuleg að taka að sér að gæta yngri
stelpunnar minnar í fáeina mánuði á
meðan ég gekk í skóla. Hún kom þá á
morgnana með Freystein litla sem
var þá orðinn nokkurra mánaða gam-
all. Þarna lá hann og hjalaði á gólfinu
og lék sér, á meðan sú yngri hjalaði í
vöggunni sinni. Stundum varð hjalið
að háværam grátkór og Hanna mátti
hafa sig alla við að gera öllum til hæf-
is. Yfirleitt held ég þó að litlu krílun-
um hafi líkað félagsskapurinn. Það
var alltaf svo mikill kraftur í Freyst-
eini þótt smár væri og hann lét engan
vaða yfir sig, heldur rak upp heróp
mikið sem skelfdi jafnvel mun eldri
böm frá því að þora að takast á við
hann.
Skyndilega er hann nú hrifinn á
brott aðeins nýorðinn tveggja ára.
Eftir situr tómarúm í lífi ástvina
hans. Eina skíman í augnablikinu er
hann Þóroddur litli, sem engan lætur
ósnortinn.
Elsku Hanna og Haraldur, nú er
litli engillinn ykkar orðinn alvöra
engill. Elsku Inga, Óli, Ási og aðrir
ástvinir, þið saknið hans einnig mik-
ið. Megi guð styrkja ykkur öllsömul í
þessari miklu sorg.
Elsku Freysteinn litli, takk fyrir
stutt en góð kynni. Guð geymi þig.
Inga Guðrún.
Litli sólargeislinn er slokknaður.
Hvernig getur maður kvatt lítinn
tveggja ára snáða? Við hjónin sitjum
héma í skammdeginu harmi slegin
og skiljum ekki hversvegna lífið þarf
að vera svona hverfult.
Freysteinn kom í þennan heim 22.
janúar 1998 og var fyrsta barn vina-
hjóna okkar Haraldar og Hönnu. Við
urðum þess heiðurs aðnjótandi að
geta fylgst með litla piltinum frá
fyrstu tíð. Freysteinn var ótrúlega
sprækur og brosti til allra sem við
hann spjölluðu. Sérstaklega fannst
dætram okkar skemmtilegt að fylgj-
ast með honum og pota dálítið í hann.
Þær höfðu ekki haft mikil afskipti af
litlum herram þannig að þetta var
allt ákaflega spennandi fyrir þær.
Okkur er sérstaklega minnisstæður
einn sólardagur síðastliðið vor þegar
Haraldur og Hanna ásamt fleiri ís-
lenskum skólafélögum úr Cornell
komu að heimsækja okkur í sveitina.
Freysteinn var að byrja að ganga
einn og óstuddur og arkaði um allan
garðinn með leikfangabíl dætra okk-
ar á undan sér, svo glaður og sæll yf-
ir allri athyglinni sem honum var
sýnd enda eini pilturinn í miðju
stelpnafarginu. Þetta var góður vor-
dagur og mikið talað og hlegið.
Síðan þá fluttu Haraldur og