Morgunblaðið - 29.02.2000, Síða 54

f 54 ÞRIÐJUDAGUR 29. FEBRÚAR 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
LEIFUR
* KRISTJÁNSSON
+ Leifur Kristjáns-
son fæddist í
Bárðarbúð á Helln-
um 13. júlí 1923.
Hann Iést á Sjúkra-
húsi Suðurnesja hinn
21. febrúar síðastlið-
inn. Forcldrar hans
voru Kristjana Þor-
varðardöttir og
Kristján Brandsson
bóndi. Systkini Leifs
eru Sigurbjörg, bú-
sett í Bandarikjun-
um, Kristinn, kennari
á Hellissandi, búsett-
ur í Reykjavík, Kri-
stín, d. 1988, var búsett á Hellnum.
Hinn 5. mars 1949 kvæntist
Leifur Sigurveigu Magnúsdóttur,
f. 22. janúar 1928, frá Sjónarhóli í
Vatnsleysustrandarhreppi og lifir
hún mann sinn. Foreldrar hennar
voru Erlendsína Helgadóttir og
Þau eru mörg sporin frá því að vera
lítáll drengur við klettótta strönd
vestur á Hellnum, þar til að ævikvöldi
kemur í baráttu við sjúkdóm, þar sem
síðasta orustan er fyrirfram töpuð.
Það var einmitt á miðju sumri 1923
sem hann pabbi fæddist inn í þá árs-
tíð sem var honum kærust, enda síð-
ustu árin beið hann alltaf eftir að vor-
ið kæmi á ný. Hann ólst upp í
Bárðarbúð ásamt þremur systkinum
sínum, foreldrum og ömmu, undir
snævikrýndri hettu jökulsins sem
manni fannst alltaf vera hluti af hon-
um sjálfum. Æskuárin voru eins og
tíðkaðist til sveita á þessum árum,
snemma farið að vinna og strita fyrir
lífsbrauðinu. Honum leiddust fremur
hin hefðbundnu sveitastörf þótt þau
• 4 þyrfti auðvitað að vinna, en þegar ró-
ið var til fiskjar var gleði veiðimanns-
ins algjör. A ferðalögum fjölskyld-
unnar seinna meir var farið á hvem
þann bryggjusporð sem hægt var að
finna. Sem ungur maður fór hann
suður til að róa, bæði á bátum úr
Reykjavík og síðar hér úr Vogunum,
enda stundaði hann sjómennsku í
nokkuð mörg ár og þá lengst af á Mb.
Ágústi Guðmundssyni. Pabbi var ein-
staklega handlaginn maður og vand-
virkur, þó hlutimir gerðust kannski
ekki alltaf hratt, báru þeir vitni um
hagleik hans og kunnáttu.
Arið 1949 giftust foreldrar mínir og
hófu búskap hér í Vogum en árið 1957
Magnús Jónsson
bóndi. Börn Leifs og
Sigurveigar eru: 1)
Kristjana Björk, f. 3.
september 1949,
maki Indriði
Jóhannsson, þeirra
börn eru Hrönn og
ívar Örn, Sóley og
Brynjar. 2) Kristján
Hafsteinn, f. 20. des-
ember 1954, maki
María Hlíðberg Ósk-
arsdóttir, þeirra
börn eru Aðalheiður
Ósk og Leifur.
Leifur starfaði í
mörg ár sem sjómaður en síðustu
30 árin starfaði hann f Skipasmið-
astöð Njarðvíkur við iðn sína,
plötusmíði.
Útför Leifs fer fram frá Garða-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
fluttum við í nýtt hús sem pabbi hafði
byggt og var kallað Helgafell, þá vor-
um við orðin fjögur í fjölskyldunni.
Honum var einstaklega hugað um
fjölskyldu sína, enda vorum við alltaf í
fyrirrúmi. Þessi meðalmaður á hæð,
með sínai’ hægu hreyfingar sem
manni fannst oft h'ða áfram, því störf
hans fóru aldrei fram með bægsla-
gangi og hávaða, sinnti þörfum þess-
arar Utlu fjölskyldu af einstakri natni.
I uppeldi okkar Kiddýar var alveg
skýr lína um hvað mátti og hvað mátti
ekki. Þessar reglur voru aldrei gefnar
út á heimilinu en maður fann hvar
mörkin lágu, bæði í heiðarleika og
siðferði. Ef manni varð á að fara yfir
mörkin komu aldrei til hávaði eða
skammir, heldur fékk maður örfá
hnitmiðuð orð töluð lágum rómi, og
stundum í lfidngaformi, sem fengu
mann til að hugsa um afglöpin og
hverslags kálfur maður hefði verið.
Eg held að hjónaband foreldra minna
hafi verið ákafega farsælt, hún dýrk-
aði hann og hann unni henni, enda
gerði hann allt til að heimilið mætti
vera sem fegurst og til vitnis um það
er garðurinn sem átti hug hans allan,
þess vegna beið hann alltaf vorsins til
að sjá og finna ilm gróandans. I nokk-
ur ár stundaði hann vinnu við múr-
verk og oft síðar sem aukavinnu. Ári
1963 hóf hann störf hjá Skipasmíða-
stöð Njarðvíkur, fyrstu árin þar vann
hann við smíðar og annað sem til féll.
*
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN INGÓLFSSON,
Dverghamrí 13,
Vestmannaeyjum,
lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja föstudaginn
24. febrúar síðastliðinn.
Halldóra Hallbergsdóttir,
Þuríður Jónsdóttir, Jóel Þór Andersen,
Bergþóra Jónsdóttir, Óskar Óskarsson,
Hallbjörg Jónsdóttir, Róbert Gíslason,
Berglind Jónsdóttir, Steinar Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
4
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÁRNI GUNNAR SIGURJÓNSSON
húsasmíðameistari,
Sogavegi 192,
Reykjavík,
andaðist á líknardeild Landspítalans sunnu-
daginn 27. febrúar.
<r
Hólmfríður Sigtryggsdóttir,
Haukur Arnar Árnason, Sveinbjörg Harðardóttir,
Lína Rut Wilberg, Gunnar Már Másson,
Guðmundur Annas Árnason,
Rósa Árnadóttir, Jakob Ingi Jakobsson,
Díana Árnadóttir
og barnabörn.
Síðar tók hann sveinspróf í plötusmíði
og vann við iðn sína þar tij hann hætti
störfum 69 ára gamall. Ég held það
hafi verið honum ákveðin lífsfylling
að vinna í slippnum vegna nálægðar
við báta og sjó.
Þegar hann vaknaði til vinnu á
morgnana, læddist hann sem köttur
um húsið og vildi helst borða morgun-
matinn i rökkrinu og njóta morgun-
stundarinnar í ró og þegar maður
kom fram skömmu síðar, var hann
farinn en ilmur pípureyksins var í
eldhúsinu og í minningunni er þetta
hluti af nálægð hans.
Þegar árin liðu og við Kiddý gift-
umst mökum okkar og eignuðumst
böm, hófst nýtt tímabil í lífinu. Hann
unni barnabörnunum fjórum mjög
innilega, en þótt hann væri ekki
orðmargur, fundu þau hlýjuna sem
frá honum kom. Einnig þótti honum
ákaflega vænt um tengdabömin tvö
og eins og hann sagði við mig í haust:
„Ég vona að þið verðið jafnheppin
með tengdaböm og ég hef verið.“
Fyrir sjö árum fór að bera á þeim
sjúkdómi sem dró hann til dauða, þau
voru oft erfið honum, en lífsviljinn var
mikill og hann barðist eins og hetja,
uns yfir lauk.
Kæri pabbi, ég þakka þér fyrir að
hafa leitt mig fyrstu sporin og fengið
að ganga fram veginn með þér þessi
ár. Þau verða mér ógleymanleg og í
hjarta mínu geymi ég minninguna um
þig, hjartahlýju og hógværð.
Þinn sonur,
Kristján.
Það kembir af jöklinum snjóhvít-
um skýjabólstrum sem svífa suður yf-
ir flóann. Það blæs hraustlega niður
Víkumar, það gefur á bátinn og sæ-
rokið svalt bítur í andhtið. Þessi tvö
náttúraöfl, vindur og sær, hjálpast
líka að við að hreinsa burt af skjá
minninganna sem hrannast upp og
leiða mann langt inn í liðin ár. Undir
hörpuslætti vindanna barst mér and-
látsfregn bróður míns og við þær
kringumstæður leitaði minningin
fyrst út á fiskimiðin vestur undir
Jökh. Þar áttum við svo margar sam-
verustundir á okkar unglingsáram.
Raunar sveiflast hugurinn víða sem
ber mann vítt um lendur minning-
anna.
Við ólumst upp á sjávarbakkanum
þar sem við fengum að kynnast marg-
breytileika hafsins og störfin mótuð-
ust af þeirri nærveru bæði í leik og
starfi. Hann erfði í ríkum mæh áhuga
foður okkar á störfum sjómannsins
og varð sjórinn því starfsvettvangur
hans, fyrst fyrir vestan og síðar eftir
að hann flutti burtu, þá stundaði hann
sjóinn á vertíðarbátum sem gerðu út
frá Vogum en þangað flutti hann al-
farinn kringum árið 1950.
Honum var fleira gefið af náðar-
gáfum fóður okkar. Allt handverk var
honum hugleikið og var þá sama
hvort hann fékkst við tré- eða járn-
smíði, allt lék í höndunum á honum.
Eftir að hann fluttist í Vogana reisti
hann fjölskyldu sinni íbúðarhúsið að
Tjamargötu 14. Hann teiknaði húsið
og byggði það án þess að fá þar til
nokkum fagmann nema við raflögn-
ina. Hús þetta bæði ytra sem innra
ber Ijósan vott um snilldarhandbragð
hans og vandvirkni.
Árið 1962 söðlar hann um, hættir á
sjónum og fer að vinna í Skipasmíða-
stöð Njarðvfloir. Hann aflar sér rétt-
inda og tekur sveinspróf í plötusmíði
og vann við þau störf í hartnær 30 ár
eða þar til hann greindist með þann
sjúkdóm sem hann barðist hetjulega
við í sjö ár. Hann undi þama hag sín-
um vel og var virtur af sínum sam-
starfsmönnum enda sýndi hann þar
sem annars staðar hvem mann hann
hafði að geyma. Hann flíkaði lítt
skoðunum sínum en var fastur fyrir
og lét engan hrekja sig af sinni mörk-
uðu braut.
Þrátt fyrir að við hefðum ólíkar
skoðanir á ýmsum málum var sam-
komulag okkar eins og best varð á
kosið og það var gott að vinna með
honum og ef við unnum tveir saman
þurftum við ekki alltaf að tjá okkur
með orðum, það var eins og við skild-
um hvor annan án þess að hafa um
starfið mörg orð. Ég fann það stund-
um að hann gat verið hemill á fram-
hlaup mín og axarsköft. Ég vann und-
ir hans stjóm eitt sumar í
vikurnámunum við Snæfellsjökul og
sá ég þá best hvað hann hafði góða
stjómunarhæfileika. Þetta sumar var
byggt starfsmannahús við námumar
og sá hann um að teikna það og
byggja að beiðni yfirverkstjórans.
Tengsl hans við sínar æskustöðvar
rofnuðu aldrei og fór hann ár hvert
ásamt fjölskyldu sinni vestur undir
Jökulinn og naut þeirra ferða. Síð-
ustu ferð sína fór hann á síðastliðnu
sumri. Sú ferð veitti honum mikla
gleði. Hann komst m.a. að rótum Jök-
ulsins þar sem hann hafði unnið fyrir
meira en hálfri öld. Verkamannabú-
staðurinn sem hann byggði stóð enn
uppi og þrátt fyrfr niðumíðslu hans
vöknuðu með honum ljúfar minning-
ar frá þessum áram. Einn daginn fór
ég með hann í ökuferð á ýmsa gamal-
kunna staði í þessum unaðsreit minn-
inganna. Þá sagði hann setningu sem
ég bjóst ekki við að heyra frá honum.
„Ég held að ég sé nú farinn að trúa
því að það séu einhveijir sterkir
straumar héma á þessum slóðurn."
Heimili hans og fjölskylda vora
honum allt. Hann var sívakandi yfir
því sem bætti og fegraði heimilið.
Fallegi garðurinn við íbúðarhúsið,
skógi vaxinn, var hans unaðsreitur,
þar átti hann margar stundir við að
hlynna að trjánum sem hann hafði
séð þroskast og stækka og fengu þau
hjón viðurkenningu fyrir frábært
starf og fagran garð. Þessi síðustu
erfiðu ár undi hann löngum í garðin-
um sínum og naut nálægðarinnar við
þessa vini sína.
Leifur var góður heimilisfaðir og
lifði í gæfuríku hjónabandi. Þau hjón
eignuðust tvö böm sem nutu ástúðar
foreldranna og fóra með gott vega-
nesti út í lífið. Bamabörnin urðu svo
sólargeislar sem yljuðu og bára með
sér birtu og gleði inn í líf þeirra. Nú
hefur verið höggvið skarð í þennan
hamingjusama fjölskyldugarð. En
Guði sé lof að eftir stendur röð endur-
minninganna umvafin þeim kærleika
sem fjölskyldan öll hafði ræktað með
sér á liðnum áram.
Ég, ásamt systur okkar sem býr í
fjarlægri heimsálfu, sendum eigin-
konu, bömum og bamabömum inni-
legar samúðarkveðjur um leið og við
minnumst bemskuáranna er við
systkinin fjögur vorum að vaxa úr
grasi í Bárðarbúð við dimmblátt hafið
undir Jöklinum okkar tignarlega. Þá
var sól í hádegisstað.
Kristinn Kristjánsson.
Vetur konungur rfidr og afi hefur
kvatt. Vorið nálgast þó óðfluga. Afi
beið alltaf spenntur eftir vorinu. Við
munum að um jólin var hann strax
farinn að fylgjast með sólinni yfir bfl-
skúr nágrannans en þannig fylgdist
afi með hvemig daginn tók að lengja.
Afi var náttúrabam enda alinn upp
undir Jökli og sterk er minningin um
afa léttklæddan bæði á hlýjum sem
köldum degi en hann var vanur að
fylgja okkur úr hlaði og veifa bless úr
garðinum sínum. Garðurinn var afa
hugleikinn og trén vora eitt af hans
áhugamálum. Afi átti það til að gefa
trjánum nafn og aðalstoltið var tréð
Amma í miðju garðsins. Tréð var

PasftU’ 'iisdlás b-ét «i
Útfararstofan annast meginhluta allra útfara á höfuðborgarsvæSinu.
Þar starfa nú 15 manns við útfararþjónustu og kistuframleiðslu.
Alúðleg þjónusta sem byggir á langri reynslu
Æ
Utfararstofa Kirkjugarðanna ehf.
Vesturhlíð 2-Fossvogi-Sími 551 1266-www.utfarastofa.com

upphaflega í garði langömmu okkar,
Erlendsínu, en var síðan flutt í garð-
inn til afa og ömmu og gaf afi því
nafnið Amma. Á sumrin nutum við
þess að vera úti í garði og oftar en
ekki var kaffið og meðlætið flutt út á
veröndina. Þegar við voram yngri var
það Valavíkin, bátur sem afi reri áður
fyrr, sem hafði mikið aðdráttarafl. Afi
vildi ekki selja Valavfldna sína eftir að
hann hætti á sjó og hafði hana því hjá
sér í garðinum. Vora ófáar stundir
sem fóra í klifur og ímyndaðar sjó-
ferðir.
Báðir afar okkar hafa nú kvatt með
stuttu millibili. Þefr voru miklir
áhugamenn um trjárækt og kenndu
okkar að bera virðingu íyrir gróðrin-
um. Nú vitum við að þeir era saman
að hlúa að trjánum.
Það var alltaf gott að koma úr
skarkalanum í höfuðborginni í friðinn
í Helgafelli til afa og ömmu. Amma
oftar en ekki raulandi íslenska lag-
stúfa og stríðsnisglampi í augum afa
þegar hann var að gantast við hana.
Afi var góður sögumaður og einnig
góður hlustandi. Hann barðist hetju-
lega við sjúkdóm sinn og það eitt hve
lengi honum tókst að spoma við hon-
um sýnir hve sterkbyggður hann var.
Við fjölskyldan eram að flytja í nýtt
hús bráðlega og eitt er víst að aðal-
stoltið í garðinum okkar verður tré að
nafni Afi.
Við biðjum Guð að blessa minningu
afa og styrkja ömmu og okkur öll í
sorginni.
Hrönn og Ivar Om.
Góði vinurinn er loksins laus við
þjáningamar.
Svo Ijúfur, svo hæglátur, svo lág-
vær, svo fastur fyrir, svo natinn og
svo vandvirkur. Þessi orð lýsa honum
Leifi mínum, honum Leifi okkar og
mági hennar mömmu. Ég er ekkert
viss um að honum lfld að fá hrósyrði í
„blaði allra landsmanna“ því hann bar
sjálfan sig aldrei á torg. Vonandi íyr-
irgefur hann mér þörfina á að votta
honum virðingu mína á þennan hátt.
Fjölskylduböndin voru alla tíð
sterk. Hvað var meira róandi á há-
vaðasömu heimili en að sjá Leifs bíl
mjakast í hlað, heyra hnúa banka lágt
á hurð, svo opnað hljóðlaust og lokað
á sömu nótum. Það var heilsað með
hæglæti, sest í eldhúsið, spjallað um
dægurmál og kímt af og til, kaffið
drakkið og kleinunum hrósað.
Það var rætt um lands- og heims-
málin, framfarir og hegðun mann-
skepnunnar. Stundum var kafað
djúpt í víðasta skilningi en aðeins ef
aðstæður vora sérlega hagstæðar til
þess að opna sálarkytrana örh'tið án
þess að fá viðmælandann alveg inn á
gafl. Þannig naut hann sín best í
tveggja manna tali yfir kaffibolla, þar
kom hugsanadýptin best í ljós.
Sjórinn, bátamir, trén á Helga-
fellslóðinni, þrestirnir þar og köttur-
inn í grasinu. Allt fékk sinn skerf af
athygli. Hlý orð féllu og hógværar at-
hugasemdir sagðar með vel ígrund-
uðum orðum - ævinlega.
Hann „átti“ líka jökul, Snæfellsjök-
ul, var fæddur og uppalinn undir
Jökh. Hvað er meira virði fyrir sálina
en að eiga sinn jökul handan Flóans
og njóta hans af eigin bæjarhlaði
kvölds og morgna í góðu skyggni og
öllum htbrigðum?
Aðeins ein tilvitnun í skáldskap
kemur til greina (og er nauðsynleg)
sem kveðjuorð til vinarins. Lokaorðin
úr Heimsljósi eftir Laxness:
„Það var kyrt veður með túngh í
hásuðri og kaldri bláleitri birtu. Hann
stefndi beint til fjals. Neðra vora
lángir brattar, efra tóku við afhðandi
mosaflesjur, síðan urðir, loks óslitin
fönn. Mynd túnglsins dofnaði þegar
birti. Yfir hafinu var svartur veðra-
mökkur í aðsigi. Hann heldur áfram
inná jökulinn, á vit aftureldíngarinn-
ar, búngu af búngu, í djúpum nýfolln-
um snjó, án þess að gefa þeim óveðr-
um gaum, sem kunna að elta hann.
Bara hafði hann staðið í fjöranni við
Ljósuvík og horft á landölduna sogast
að og frá, en nú stefndi hann burt frá
sjónum. Hugsaðu um mig þegar þú
ert í miklu sólskini. Bráðum skín sól
upprisudagsins yfir hinar björtu leið-
ir þar sem hún bíður skálds síns.
Og fegurðin mun ríkja ein.“
Bið góðan guð að geyma og hugga
fjölskylduna.
Sesselja.