Morgunblaðið - 08.03.2000, Blaðsíða 44

44 MIÐVIKUDAGUR 8. MARS 2000
*
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
STEINUNN GISSURARDÓTTIR,
til heimilis að Nausthlein 9,
Garðabæ,
áður Hvammi í Landsveit,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði sunnudaginn
5. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jón Guðmundsson, Marinella R. Haraldsdóttir,
Þórir Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær tengdamóðir, amma og langamma,
ERLA J. EINARSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 7. mars.
Birna Jónsdóttir, Jón Sigfússon,
Jón Björn, Sandra Dís
og Pétur Hrannar.
-%
+
Móðir mín, fósturmóðir, tengdamóðir og amma,
VILBORG GUÐMUNDSDÓTTIR
Ijósmóðir
frá Núpi í Dýrafirði,
síðast til heimilis að Hlíf, ísafirði,
andaðist á sjúkrahúsinu á Isafirði laugardaginn
4. mars.
Útför hennar fer fram frá Núpskirkju laugar-
daginn 11. mars kl. 14.00.
Margrét Rakel Hauksdóttir, Sigurlaugur Baldursson,
Torfi G. Sigurðsson, Ólafía Guðný Sverrisdóttir
og barnabörn.
+
Ástkær sambýlismaður minn og bróðir okkar,
SIGURBJÖRN GUÐBRANDSSON
frá Spágilsstöðum,
andaðist á Hrafnistu mánudaginn 6. mars.
Salbjörg Halldórsdóttir,
Guðríður Guðbrandsdóttir,
Guðrún Guðbrandsdóttir.
Hólmfríður Sigtryggsdóttir,
Haukur Arnar Árnason, Sveinbjörg Harðardóttir,
Lína Rut Wilberg, Gunnar Már Másson,
Guðmundur Annas Árnason,
Rósa Árnadóttir, Jakob Ingi Jakobsson,
Díana Árnadóttir
og barnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÁRNI GUNNAR SIGURJÓNSSON
húsasmíðameistari,
Sogavegi 192,
Reykjavík,
sem andaðist á líknardeild Landspítalans
sunnudaginn 27. febrúar, verður jarðsunginn
frá Háteigskirkju föstudaginn 10. mars kl. 13.30.
+
Bróðir minn,
SIGURÐUR ÞORLEIFSSON,
áður til heimilis
á Oddabraut 1,
Þorlákshöfn,
lést á Kumbaravogi aðfaranótt laugardagsins
4. mars.
Útförin verður gerð frá Þorlákskirkju, Þorláks-
höfn, laugardaginn 11. mars kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Kolbeinn Þorleifsson.
9
HJALTI
ÓLAFSSON
+ Hjalti Ólafsson
fæddist á Skála á
Berufjarðarströnd 9.
aprfl 1916. Foreldrar
hans voru Ólafur
Björnsson bóndi og
Stefanía Antoníus-
dóttir kona hans.
Hjalti var yngstur
níu systkina, sem öll
eru látin nema Ólaf-
ur Tryggvi, f. 25. jan.
1908.
Hjalti kvæntist 14.
júní 1940 Kristborgu,
dóttur Sigurðar,
bónda á Berunesi.
Börn þeirra eru: 1) Aldís, f. 13.
jan. 1942, gift Eysteini Péturs-
syni, börn þeirra Elsa Þórey, f. 24.
mars 1972, gift Þráni Friðriks-
syni, dóttir þeirra er Kristborg
Sóley, f. 20. júní
1996, og Svavar Pét-
ur, f. 26. aprfl 1977.
2) Sigurður Jóhann,
f. 10. mars 1945. 3)
Ólafur Stefán, f. 6.
jan. 1950, börn hans
og Sólrúnar Sverris-
dóttur eru Hjalti
Þór, f. 26. jan. 1973,
og Heiðar Hannes, f.
31. júlí 1976.
Hjalti og Krist-
borg bjuggu á Beru-
nesi til ársins 1994,
er þau fluttust á
Hrafnistu í Reykja-
vík. Kristborg andaðist 25. jan.
1998.
Hjalti verður jarðsunginn frá
Áskirkju í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
Hann var ekki að gera mikið um-
stang hann tengdafaðir minn, þegar
hann fór úr þessum heimi á miðviku-
daginn var. Náði sér í heitan drykk
og mola, settist með blaðið í annarri
hendi og molann í hinni og var allur.
Þannig hefur hann örugglega viljað
hafa það. Honum var ekki um að
láta hafa mikið fyrir sér. Það fann
maður best þá sjaldan maður bauðst
til að gera honum smágreiða, ná í
hann í heimsókn eða skreppa í smá-
bíltúr: „Er það ekki alltof mikil fyr-
irhöfn?" Og aldrei gleymdi hann að
þakka fyrir sig.
Hann var ferðbúinn. Hafði gert
skyldu sína við Guð og menn og vel
það og annast konu sína í veikindum
hennar í áratug. Eftir að hún dó var
honum ekkert að vanbúnaði.
Bæði hann og við sem eftir lifum
megum vissulega þakka íyrir að
ævilokin skyldu vera laus við þján-
ingu. Og litið til aldurs mátti svo
sem við öllu búast. Samt er það
býsna sárt þegar klippt er svona
skyndilega á þráðinn, þegar allt
leikur í lyndi. Það er hálfpartinn
eins og komið sé aftan að manni.
Það var eftir að kveðja. Og það var
alltaf eftir að glöggva sig betur á
löngu liðnum tíma, fara ofan í atriði
sem tæpt hafði verið á eða voru laus
í minni, jafnvel festa eitthvað á blað.
Það var einhvern veginn alltaf nóg-
ur tími til stefnu. En nú er hann lið-
inn og kemur ekki aftur.
Með Hjalta er genginn síðasti
náni aðstandandinn, sem lifði þann
tíma þegar Island reis úr ösku-
stónni. Ungur upplifði hann krepp-
una miklu, síðan komu ár bjartsýni
og uppgangs, ár tækjavæðingar í
landbúnaði sem á öðrum sviðum, frá
þúfnabana til skurðgrafa og valtara,
frá bakkaljáum til sláttuþyrla.
Hjalti var ekki maður margra
orða og hann bar ekki tilfmningar
sínar á torg. En það var notalegt að
vera í návist hans og því notalegra
sem maður kynntist honum betur.
Og skoðanir hafði hann á mönnum
og málefnum, bæði í fortíð og nútíð.
Hann hafði ríka réttlætiskennd og
mótaði sér ungur stjórnmálastefnu í
samræmi við hana, vildi landi og
þjóð allt hið besta og studdi upp-
byggingu í sveitum landsins. Bygg-
ing félagsheimilisins, Hamraborgar,
var honum mikið hjartans mál og
var hann vakinn og sofinn yfir henni
í mörg ár. Hann var um tíma oddviti
í hreppsnefnd og settur hreppstjóri
var hann stuttan tíma í forföllum, en
var að öðru leyti ekki áberandi í
pólitísku starfi og sóttist ekki eftir
vegtyllum eða ábyrgðarstöðum.
Hann var á hinn bóginn óþreytandi
að liðsinna þeim sem þurftu flutning
innan sveitar og í næstu sveitir, eftir
að jeppi kom á heimilið eftir miðjan
5. áratuginn. Þær verða seint taldar
allar ferðirnar sem hann fór með
lækninn, sem kom á bát yfir fjörð-
inn, og þurfti að komast í sjúkravitj-
un, jafnvel innst í Breiðdal, en þang-
að var býsna langur vegur í þann
tíma. Það kom svo aftur frekar í hlut
bróður hans, Antoníusar, að flytja
fólk yfir fjörðinn.
JÓHANNES
BENEDIKTSSON
+ Jóhannes Bene-
diktsson fæddist
á Saurum í Dalasýslu
6. mars 1950. Hann
lést 18. september
1999 og fór útför
hans fram frá Dala-
búð 1. október.
Með fáum orðum
langar mig að minnast
vinar okkar sem hefði
orðið fimmtugur mánu-
daginn 6. mars. Hann
lét mig lofa að skrifa
um sig minningargrein
ef hann færi á undan
mér.
Jói Ben. eins og hann var kallað-
ur var vinnuveitandi minn frá 1991
og það fyrsta sem ég gerði hjá
honum var að steypa gangstéttir í
Búðardal.
Þegar Tak flutti í Borgarnes
fylgdi ég með. í vinnunni var oft-
ast glatt á hjalla og oftast var það
hann Jói Ben. sem var að gera grín
með pípuna sína og svo nikótín-
tyggjóið. Hann kom mér oft til að
roðna og hafði gaman af því. Hann
var fimm barna faðir og hafði gam-
an af börnum, hann var blíðlegur
að sjá með sitt skegg og hann
sagðist ætla að raka
sig þegar hann yrði
fimmtugur. Hann
var mér alveg eins
og faðir og gjafmild-
ur með eindæmum.
Sem dæmi um það
buðum við honum í
mat í sumar og hann
kom til okkar með
gjafir, vín og fleira.
Ég gleymi því
seint þegar við fór-
um til Englands á
saga class, því hann
sagði að þetta myndi
aldrei gerast aftur,
til að skoða malara. Við fórum að
versla og ákváðum að kaupa okkur
skjalatösku og afgreiðslukonan
spurði á hvernig ferðalagi við vær-
um, í viðskipta- eða skemmtiferð.
Jói Ben. skildi litla ensku en sagði
þó að þetta væri viðskiptaferð.
Daman fór að sjiyrja um hvernig
veður væri á Islandi. Jói skildi
ekkert en hummaði bara og sagði
„good boy“ og benti á mig.
Það var sama á hverju gekk í
vinnunni, alltaf var hann kátur, ef
það gekk illa sagði hann að vanda-
málin væru til að sigrast á þeim.
Einu sinni fórum við í sund á
Á seinni árum var sjaldan talað
um stjórnmál, tímarnir breyttir. En
raun var Hjalta að þróun byggða-
mája.
Á góðum stundum komu hinsveg-
ar sögubrot, stundum svolítið sár,
en oft ljúf, og stundum skondin. Þær
voru notalegar stundirnar í sveitinni
á sumrin.
Börnin minnast þeirra einnig með
söknuði, heyannanna og annarra
verka og ekki síst hvíldarstundanna,
þegar sest var niður úti á túni í góðu
veðri og bent á fegurð náttúrunnar,
fjallaheitin og önnur örnefni. Nöfn
jurta og fugla síuðust inn í barnssál-
ina, og þegar komið var í framhalds-
skóla vakti það undrun að þetta var
ekki hluti af almennri þekkingu
jafnaldranna.
Þegar litið er til baka fær maður
það á tilfinninguna, að Hjalti hafi í
raun verið hafsjór af fróðleik og að
það hafi aðeins verið bárufaldarnir
sem maður fékk að sjá. Og sjálfur
var maður óduglegur að kafa.
Hjalti var í Laugaskóla einn vet-
ur, 1934-35, og í Hólaskóla veturinn
eftir að búa sig undir lífsstarfið.
Stundum fannst mér á honum að
hann hefði getað hugsað sér meiri
skólagöngu meðan hann var ungur,
en í þá daga þurfti meira en orðin til
þess. Og „römm er sú taug er rekka
dregur föðurtúna til“. I sveitinni átti
hann heima. Hann vildi verða bóndi
og hefði áreiðanlega ekki unað sér
betur í öðru starfi.
Hann átti gott safn bóka og var
vel lesinn. Á veturna las hann gjarn-
an upphátt fyrir konu sína meðan
hún prjónaði hinar fallegustu og
hlýjustu peysur sem ég hef séð.
Síðustu árin varð honum sérstak-
lega kær ljóðabókin hans Ólafs Jó-
hanns Sigurðssonar, Að lokum, sem
gefin var út að skáldinu látnu. Hann
kunni utan að nokkur af þeim gull-
fallegu ljóðum sem þar er að finna.
Sérstaklega held ég að honum hafi
verið hugleikið síðasta ljóðið, Maður
kveður að haustlagi.
Það hefst svona:
Hræddist ég, fákur, bleika brá,
er beizlislaus forðum gekkstu hjá.
Hljóður spurði ég hófspor þín.
Hvenær skyldi hann vitja mín?
Og síðasta erindið:
Loks þegar hlíð fær hrím á kinn,
hneggjar þú á mig, fákur minn.
Stíg ég á bak og brott ég held,
beint inn í sólarlagsins eld.
Nú hefur Hjalti gert þessi orð
skáldsins að sínum. Það verður að
bíða að við setjumst niður til að rifja
upp gamla tímann. En þá skiptir
hann kannske ekki lengur máli.
Eysteinn Pétursson.
Akranesi og við strákarnir gerðum
grín að því hvernig Jói burstaði
tennurnar og hlógum ofboðslega
þegar hann hélt tönnunum undir
krananum.
Þegar við komum út í heita pott-
inn innan um fullt af fólki sagði Jói
við mig: „Dóri, hvenær eigum við
að koma heim og elskast?" Hann
var að hefna sín á mér og ég varð
eins og kjáni. Svona var glettnin á
báða bóga. Hann var bæði vinur og
vinnuveitandi. Við töluðum oft
saman og gátum sagt allt hvor við
annan og stundum sagði fólk sem
ekki þekkti okkur: „Heyra hvernig
strákurinn talar við þig,“ og höfð-
um við báðir gaman af.
Jói var alltaf til taks ef maður
þurfti á hjálp að halda, það var nóg
að hringja eða koma við á skrif-
stojunni.
Ég vona að þú hafir það gott fyr-
ir handan því það áttu svo innilega
skilið. Skarð sem svo mætur mað-
ur skilur eftir sig verður seint
fyiit.
Það var eitt kvöld að mér heyrðist
hálfVegis barið,
ég hlustaði um stund og tók af kertinu
skarið,
ég kallaði fram, og kvöldgolan veitti mér
svarið:
Hér kvaddi Lífið sér dyra, og nú er það
farið.
(Jón Helgason.)
Þínir vinir
Halldór Jónas Gunnlaugsson
og Agnes Ósk Óskarsdóttir.