Morgunblaðið - 31.03.2000, Page 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 31. MARS 2000 49
4
skemmtiþáttum í Ríkisútvai’pi. Efni
þáttanna var þess eðlis að lagaval og
útsetningar þurftu að vera með léttu
yfirbragði og lögin þekkt af flestum
hlustendum. Þættirnir urðu 16 í
þessari fyrstu lotu og mun fleiri
komu síðar vegna vinsælda þeirra.
Söngmenn þóttu samstæðir í flutn-
ingi laganna, en enginn vafi er í mín-
um huga að framúrskarandi útsetn-
ingar fyrir kór og hljómsveit riðu
baggamuninn um vinsældir, slíkt af-
bragð voru þær að gæðum og frum-
leika.
Eins og koma mun fram hjá öðr-
um sem hér rita, lék flest í höndum
Magnúsar. Hann kom víða við, var
vel menntaður og framúrskarandi
vandvirkur í öllu sem honum var fal-
ið og hann tók sér fyrir hendur, en
það var af ýmsum toga þótt hér
verði fjallað um hann sem tónlistar-
mann.
Magnús var afar fær píanóleikari
og hljómsveitarstjóri, en þó ber
snilld hans sem útsetjara e.t.v. hæst
þegar um tónlistarhæfileika hans er
rætt. Hann kom víða við í því efni og
mætti þar lengi telja, en mér eru nú
efst í huga útsetnipgar hans fyrir
Sinfóníuhljómsveit íslands, sem eru
vandaðar og afar vel unnar. Þær
sýna hve hann var hugmyndaríkur
og einnig fær á því sviði, enda varð
það hans uppáhaldsiðja þegar á leið.
Það er með ólíkindum að liðnir
eru nær fjórir áratugir síðan sam-
starf okkar Magnúsar og 14 Fóst-
bræðra hófst á svo skemmtilegan og
fjörlegan hátt. Hann hlaut strax
virðingu okkar sem fágætur leiðtogi,
besti félagi og vinur. Fyrir hönd
okkar vinanna færi ég fram kærar
kveðjur og þakkir fyrir að hafa átt
þess kost að starfa með Magnúsi og
njóta mætra samvista við hann sem
aldrei bar skugga á. Langt samstarf
mitt og Magnúsar var oft á tíðum
svo náið að naumast leið sá dagur að
við ekki hittumst eða ræddumst við í
síma.
Milli okkar Magnúsar og eigin-
kvenna okkar hefur ríkt vinátta sem
orðið hefur okkur hjónum æ dýr-
mætari eftir því sem árin liðu. Höf-
um við reynt þau hjón að meiri
drengskap og ræktarsemi í okkar
garð en nokkru sinni verði þakkað
sem vert væri.
En nú skilja leiðir.
Ljúfur og traustur vinur er
kvaddur með þakklátum hug. Megi
sá sem öllu ræður, Drottinn Guð,
Hinn hæsti, veita honum náð sína og
blessun.
Við Annie vottum Ingibjörgu eig-
inkonu Magnúsar, börnum hans,
barnabörnum og fjölskyldu allri
innilega samúð.
Blessuð sé minning Magnúsar
Ingimarssonar.
Annie og Þorsteinn
R. Helgason.
Mér er enn minnisstætt hvað það
var gaman að kynnast honum Magn-
úsi Ingimarssyni. Það var á jólagleði
fjármálaráðuneytisins árið 1983 að
leiðir okkar lágu fyrst saman. Þar
spilaði hann undir fjöldasöng á nikk-
una sína og hélt uppi fjörinu. Ég var
þá nýbyrjaður að vinna í ráðuneyt-
inu sem aðstoðarmaður Alberts
Guðmundssonar sem þá var ráð-
herra og við áttum margar ánægju-
legar stundir næstu fjögur árin. Eitt
af því sem ég hlakkaði til þegar ég
tók við núverandi starfi mínu var að
endurnýja kynnin við Ingibjörgu
Björnsdóttur, ritara ráðherra, og
Magnús mann hennar. Hann var
alltaf ótrúlega örlátur á sína miklu
tónlistarhæfileika þegar samstarfs-
menn Ingibjargar í ráðuneytinu
komu saman og jafnan hrókur alls
fagnaðar þegar svo bar undir. Iðu-
lega var hann beðinn um að undir-
búa tónlistaratriði fyrir skemmtanir
ráðuneytisins og stjórnarráðsins alls
og setja saman alls kyns sönghópa.
Rættist þá draumur margra um að
fá að taka lagið við undirleik Magn-
úsar Ingimarssonar. Hann sinntu
slíku áhugastarfí jafnan af stakri
þolinmæði og natni. Og þar fyt’ir ut-
an var hann ákaflega skemmtilegur
og góður félagi. Þegar árin færast
yfir lærist manni hve slíkir kostir
eru á endanum mikils virði.
Á unglingsárum mínum var
Magnús Ingimarsson einn þekktasti
hljómlistarmaður landsins og stjórn-
aði eigin danshljómsveit. Ég þekkti
hann þess vegna snemma af afspurn
og hlustaði á sínum tíma mikið á
plöturnar hans með Fjórtán fóst-
bræðrum sem nutu fádæma vin-
sælda. Magnús var snillingur í út-
setningum og syrpurnar á þessum
plötum báru handbragði hans glöggt
vitni. Magnús vann einnig um langt
árabil við prentverk en helgaði sig
tónlistinni á ný síðustu árin, ekki síst
tónlistarkennslu. Við hið ótímabæra
fráfall hans verður mikið skarð fyrir
skildi hjá þeim mörgu sem nutu
krafta hans á því sviði.
Fráfall Magnúsar kom ekki þeim
á óvart sem fylgst höfðu með veik-
indum hans undanfarna mánuði. Við
vinir og samstarfsmenn Ingibjargar
í fjármálaráðuneytinu vissum að
hverju stefndi og gátum ekki annað
en dáðst að æðruleysi þeirra hjóna í
þeirri erfiðu baráttu. Við munum öll
sakna Magnúsar og þökkum fyrir
okkar góðu kynni. Persónulega
langar mig að þakka ótrúlega vin-
semd í minn garð og þau tækifæri
sem hann gaf mér til að njóta tón-
listar með sér á heimili þeirra hjóna.
Þær minningar mun ég varðveita vel
og lengi.
Ingibjörgu og hinni stóru fjöl-
skyldu þeirra Magnúsar færi ég ein-
lægar samúðarkveðjur á þessari
sorgarstundu fyrir hönd okkar Ingu
Jónu og samstarfsfólksins í ráðun-
eytinu. Megi friður ríkja yfir minn-
ingu Magnúsar Ingimarssonar.
Geir H. Haarde.
Árið 1994 kom út bókin „Prent
eflir mennt" eftir Inga Rúnar Eð-
varðsson, og er sá hluti bókaflokks-
ins „Safn til iðnsögu íslendinga"
sem fjallar um prentun og bókagerð.
í bókinni er athyglisverður kafli um
bókagerðarmenn sem haslað hafa
sér völl í hinum ýmsu listgreinum.
Merkilegt má telja hve fjölmennur
þessi hópur er, en þá ekki síður
hversu langt þessir einstaklingar
hafa náð í list sinni, því margir
þeirra eru í fremstu röð.
Á síðum bókarinnar er þetta
glæsilegur flokkur listamanna, en á
þessu nýbyrjaða ári hefur í hann
verið höggvið stórt skarð, með and-
láti tónlistarmannanna Lárusar
Sveinssonar og Magnúsar Ingimars-
sonar, langt fyrir aldur fram.
Þeir sem taka list sína eins al-
varlega og Magnús Ingimarsson
gerði láta ekki nægja að hún sé höfð
í hjáverkum, enda ekki vænlegt til
þess árangurs sem metnaður hans
stóð til. Því var það, að eftir að hafa
aflað sér staðgóðrar tónlistarmennt-
unar hjá færustu kennurum, en
einnig með sjálfsnámi og eigin rann-
sóknum, gerði hann tónlist að aðal-
starfi í aldarfjórðung. Og þvílík
hamhleypa var hann til vinnu, að
hann væri fullsæmdur af afrakstri
þeirra ára sem ævistarfi. Magnús
var svo fjölhæfur tónlistarmaður að
sjaldgæft verður að teljast, og lagði
gjörva hönd á margar greinar listar-
innar, sem hver fyrir sig hefðu nægt
flestum. Svo kröfuharður var hann
við sjálfan sig að engin þeirra sat á
hakanum sem aukageta; hann varð
næstum jafnvígur á allar þær grein-
ar tónlistarinnar sem hann á annað
borð sinnti, þótt e.t.v. eigi útsetning-
arnar vinninginn. Ég nefni píanó-
leik, útsetningar, tónsmíðar, kór-,
hljómsveitar- og upptökustjórn.
Þá var hann og góður djassmaður.
Ég læt öðrum eftir að greina og
meta afrek Magnúsar og ævistarf á
tónlistarsviðinu, en get ekki á mér
setið að nefna raddsetningar hans
fyrir söngkvartetta, sem hann byrj-
aði að sinna snemma á ferli sínum,
og svo aftur síðar. Ekki nefni ég
þetta vegna þess að ég hafi vit á eða
sérstakan áhuga fyrir kvartettsöng,
en þarna er á ferðinni gott dæmi um
vinnubrögð hans. Þetta verkefni
eins og flest önnur nálgaðist hann
öðruvísi en aðrir hér á landi.
Fjölhæfni Magnúsar og mikil
starfsorka hlaut að leiða til þess að
hann kom svo víða við í starfi sínu
sem tónlistarmaður að of langt yrði
upp að telja. Hann var ákaflega eft-
irsóttur til starfa, en einnig leituðu
margir til hans með alls konar tón-
listarverkefni, utan hefðbundins
vinnutíma, ef um slíkt er þá að ræða
þegar tónlistin er annars vegar.
Menn treystu á kunnáttu hans, dóm-
greind og smekkvísi, og fóru sjaldan
bónleiðir til búðar. Hann var því
mjög störfum hlaðinn og vinnudag-
urinn oft langur.
Þrátt fyrir þetta, eða kannski
vegna þessa, kaus Magnús að söðla
um og gekk til liðs við prentarastétt-
ina á ný, og maður fjölbreyttari
hæfileika hefur ekki ratað í þann
hóp ennþá svo ég viti. Og það má
segja um prentverkið, að sé það
unnið af alúð kallar það á það tals-
verða getu, og svalar að nokkru at-
gervisþörf manna, sé það fyrir
hendi. Sem betur fer í þessu tilfelli,
vegna þess að annars hefði Magnús
Ingimarsson aldrei kosið að sinna
því starfi. Þeir mörgu sem á þessum
vettvangi færðu sér í nyt starfs-
krafta hans og hæfileika komu ekki
að tómum kofunum, og enn er það
fjölhæfnin sem er hans aðalsmerki
ásamt öguðum vinnubrögðum.
Smekkvísi hans brást aldrei, hvort
sem um var að ræða meðferð tungu-
málsins eða uppsetning prentgrip-
anna. Þá var hann reikningsglöggur
svo af bar. Magnús var þeirrar gerð-
ar að hann naut sín æ betur, því
flóknari sem verkefnin voru, og seg-
ir það nokkuð um hæfni hans. Hann
hlaut því að verða valinn til forystu
og mannaforráða í prentverkinu,
ekki síður en í tónlistinni.
Magnús var umtalsgóður maður,
tryggur vinur vina sinna og stéttvís.
Þannig fann hann ávallt til ríkrar
samkenndar með þeim sem hann
einhvern tíma hafði deilt með kjör-
um í starfi eða leik. Til marks um
það hef ég, hve góðan hug hann bar
til gamalla félaga úr tónlistinni, ekki
síst þeirra sem hann hafði valið til
liðs við sig í sinni eigin hljómsveit.
Ég tel það mikla gæfu að hafa átt
kost á að starfa með Magnúsi Ingi-
marssyni og þakka honum gott sam-
starf á tvennum vettvangi, en ég
kveð hann og sakna umfram allt sem
mjög góðs vinar. Mér og Guðrúnu
konu minni er vinátta hans, og hans
góðu konu, Ingibjargar Björnsdótt-
ur, ákaflega mikils virði. Og nú biðj-
um við henni og hennar fjölskyldu
Guðs blessunar í sorg þeirra. Þau
finna áreiðanlega styrk í minning-
unni um góðan dreng, þar sem var
Magnús Ingimarsson.
Sverrir Sveinsson.
Vorið er liðið. Ilmur ungra daga
orðinn að þungum, sterkum sumarhita.
Æskan er horfm. Engir draumar lita
ókomna tímans gráa sinuhaga.
Við erum fæddir úti á eyðiskaga.
E ilífðarsj órinn hefur dimma vita.
Fánýtar skeljar fyrir tár og svita
fengum við keyptar. Það er mannsins
saga.
Þó hef ég aldrei elskað daginn heitar.
Eilífðamafnið stafar bamsins tunga.
Fátæka líf! Að þínum knjám ég krýp,
áþekkur skuggablómi, er þossins leitar.
Leggurinn veldur naumast eigin þunga.
Fómandi höndum þína geisla ég gríp!
Þessi sonnetta Jóhanns Sigur-
jónssonar kann við fyrsta augnakast
að koma æði þunglyndislega fyrir
sjónir. Skáldið horfir með söknuði
um öxl til liðinnar ævi og þykir hún
vísast hafa liðið hjá undurskjótt, svo
sem í sjónhending, en afraksturinn
rýrari en vonir stóðu til. Fyrir tár og
svita fékkst ekki utan fánýtar skelj-
ar.
En hér er fleira á ferð. í niðurlagi
kvæðisins birtir til heldur en ekki.
Þar er fagnandi ástarjátning til
lífsins, hins dásamlega og óviðjafn-
anlega lífs, og þess, sem lífið gaf.
Jafnvel tunga bamsins kann að
syngja lof eilífðarnafninu, Honum,
sem var og er og kemur.
Með Magnúsi Ingimarssyni er
kvaddur ágætur félagi og mikill
hæfileikamaður á fleiri sviðum en
einu. í þakklæti rifjast upp mætar
minningar um samstarf á liðinni tíð,
samvistir í góðum félagsskap, en
einnig kærkomin heimsókn Magnús-
ar á dögunum, er hann vitjaði mín til
þess að kveðja, þrotinn að kröftum,
og færði fagra vinargjöf.
Guð blessi minningu hans.
Björn R. Einarsson.
Mikil var heppnin yfir okkur
strákunum sem fengum að kynnast
Magnúsi Ingimarssyni þegar hann
kom hingað suður, sveitamaður úr
Svarfaðardal á tvítugsaldri. Hann
var strax skírður upp á nýtt þegar
hann gekk í Lúðrasveit Verkalýðs-
ins í fæðingarhríðum hennar í Mír-
salnum í Þingholtsstræti skömmu
eftir miðja öld, og hét síðan Maggi
Ingimars. Maggi bar í fanginu alt-
saxófón og blés á hann allt sem fyrir
hann var lagt, fluglæs á nótur, þar
sem við hinir vorum fæstir komnir
lengra í lestrarkunnáttu en á blað-
síðu tvö í Þjóðviljanum. Nótnalestur
var allt annar handleggur og vissu
fáir hvernig bar að skilja þá san-
skrít, hvað þá nöfn og heiti undir-
stöðuatriða í kúnstinni. Nótna-
strengur hét girðing og var mörgum
meinilla við að blása það sem skrifað
fyrir neðan girðingu, og harðneituðu
að sinna stórum hlussum fyrir ofan
girðingu rétt framan við slysavarna-
félagsmerkið í miðjum marsinum.
Allt þetta lá ljóst fyrir Magga
Ingimars og undruðust upprennandi
hljómlistarmenn gerþekkingu sax-
istans á leyndardómum listarinnar -
hvar hafði hann lært þetta? Hann
hafði lært þetta af sjálfum sér heima
á Blænghóli í Skíðadal. Einnig kvis-
aðist að jafnaldri og góðkunningi
Magga úr Eyjafjarðardölum væri
lagstur í músíkmennt undir hand-
leiðslu hámenntaðra leiðbeinenda
Tónlistarskólans, og um vininn sæti
altsaxistinn okkar þegar hinn
sprenglærði kæmi úr tímum hjá
æðstu unnendum tónlistar, og seiddi
upp úr honum vísdóminn þegar
klassíkin var að festa rætur í sálu
nemandans.
Ekki naut LV lengi spilamennsku
og kunnáttu Magga Ingimars, hann
var rokinn út í bæ að stofna söng-
kvartetta og raddsetja alþýðulög og
dansa fyiir allt og alla, hvort heldur
var tríó kvennaskólastúlkna eða ein-
söngvarakvartett úr röðum óperu-
stjarna, á kvöldin stjórnaði hann
danshljómsveitum sínum og ann-
arra, orðinn atvinnumaður í músík
og eftirsóttur hvarvetna. Ég hitti
hann næst í Framsóknarhúsinu í
gamla íshúsinu sunnan við Fríkirkj-
una, þar var Flosi Ólafsson búinn að
stofna Nýtt leikhús og ráða Jónas
Árnason og Stefán Jónsson til að
setja saman Rjúkandi Ráð, en ég
fenginn til að bögglast í söngdöns-
um. Þarna var Magnús Ingimarsson
búinn að stofna Leikhúshljómsveit
og hripaði niður á stundinni allt sem
upp úr mér vall, og þegar mér þótti
vænlegt að sletta djassi saman við
spilaði Maggi á flygilinn allt svoleið-
is eins og þar sæti Errol Garner, en
þegar Kristinn Hallsson tók sóló í
Rjúkandi Ráði breyttist slaghörpu-
leikurinn í avemaríustíl Schuberts.
Næsta áratug vorum við Maggi að
þvælast hvor fyrir öðrum með þeim
afleiðingum að auk Rjúkandi Ráðs-
ins lá öllum leikhópum höfuðborgar-
innar og landsbyggðarinnar greið
leið um Allra meina bót og Járn-
hausinn og nýja útgáfu af D.B. í
Þjóðleikhúsinu. Þar fyrir utan sam-
vinna í Síðdegisstundum Svavars
Gests og hljómsveitar hans og
söngvara á sunnudagsskemmtunum
Ríkisútvarpsins, og ótöldum kvöld-
vökum út um alla borg og nágranna-
byggðir. Svonalagað krefst mikillar
undirbúningsvinnu og nákvæmrar
aðgæslu í hverri sýningu - og verður
flestum í bransanum nægilegt verk-
efni og meira en það. Öllum nema
Magnúsi Ingimarssyni, allt sem hon-
um viðkom lá ævinlega ljóst fyrir
eða leystist á augabragði, honum var
þannig farið að því er virtist fyrir
ósjálfráða hugarorku, sem líka
mætti kalla náðargáfu. Og ekki nóg
með það, hann var útlærður prentari
af fínustu sort, og löngum smiðju-
stjóri án þess að depla auga, það var
nú meiri maðurinn.
Mörgum er fyrir löngu Ijóst að öll
almúgamúsík okkar hefur á síðari
hluta 20. aldar breyst til hins marg-
falt betra fyrir tilstilli Magnúsar
Ingimarssonar, og hann hélt þessum
leik áfram alla ævi, og í vetur var
hann að skrifa út alþýðusöngva og
fleira þessháttar fyrir blandaðan kór
í Söngskólanum mikla, og æfði kór-
inn sinn fyrir væntanlegan Vorkon-
sert. En áður hafði heilsubrestur
farið að angra hann og fyrr en nokk-
urn varði var kallið komið. Við sem
höfum verið í bland við allskonar
létta músík, það má alveg eins segja
alþýðutónlist, á síðari hluta tuttug-
ustu aldar, fengjum aldrei fullþakk-
að Magnúsi Ingimarssyni þótt okkuiSt’
entist líf og heilsa um aldir, en við
getum og megum sannarlega í ein-
um kór sem landsmenn gætu fegin-
samlega tekið undir, þakkað Magn-
úsi Ingimarssyni fyrir allar þær
stundir gleði og skemmtunar, ásamt
ómetanlegrar hljómfegurðar sem
hann jók við líf okkar allra.
Jón Múli Árnason.
Sorgoggleðiauðurer
öllum þeim sem vilja.
Ég á margt að þakka þér
þegar leiðir skilja.
(Hulda)
Við kveðjustund Magnúsar henn-
ar Ingibjargar vinkonu okkar er
margs að minnast. Saumaklúbbur-
inn okkar ásamt mökum átti oft góð-
ar stundir saman í gegnum árin, eins
og árlega nýársgleði þar sem Magn-
ús hélt uppi fjörinu, lék fyrir okkur á
píanó ijúfa tóna af sinni frábærri
kunnáttu og snilld. Kosningavök-
urnar á Hjarðarhaganum hjá Ingi-
björgu og Magnúsi eru ógleyman-
legar, fylgst var með af áhuga fram
á morgun og skipst líflega á skoðun-
um en þegar heim var haldið voru
allir orðnir sammála. Já, hjónin
Ingibjörg og Magnús voru höfðingj- *
ar heim að sækja, frúin var frábær
húsmóðir og hann umvafði okkur
hlýju og vinsemd.
Á sorgarstundum reyndist hann
traustur vinur. Þau voru samrýnd
hjón og hlúðu einstaklega vel að
börnum sínum og fjölskyldum
þeirra.
Við viljum kveðja Magnús og
þakka fyrir vináttu og skemmtilegar
samverustundir sem auðguðu hvers-
dagsleikann. Elsku Ingibjörg, þú
hefur verið eins og klettur við hlici^
Magnúsar, við vottum þér og fjöl-
skyldunni allri okkar dýpstu samúð.
Það hefur verið aðdáunarvert að
fylgjast með hve fjölskyldan hefur
staðið vel saman í erfiðum veikind-
um Magnúsar. Guð gefi ykkur styrk.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi og trúum við að nú farir þú inn
í sólskinið í land hins eilífa lífs þar
sem ljúfir tónar óma.
Karolína, Sigrún og Elísabet.
Magnús Ingimarsson tónlistar-
maður er látinn, langt fyrir aldur
fram. Af eðlislægri hógværð kallaði
hann sig alltaf tónlistarmann, en í
raun var hann tónskáld, virtuoso af
guðs náð.
Mér verður ósjálfrátt litið á píanó-
ið í stofunni þegai’ mér berst til
eyrna að lífsstríði Magnúsar sé lok-
ið. Herbergið fyllist djúpri þögn og
það er eins og hljóðfærið sveipist
sorgarslæðum. Um leið sé ég fyrir
hugskotssjónum fíngerðar hendur
listamannsins leika um hljómborðið
létt og leikandi í endalausum
hljómaperlum, algerlega áreynslu-
laust og eðlilega eins og fugl blaki
vængjum eða gæðingur renni átaka-
laust skeið.
Ég minnist fýrstu kynna minna
og Magnúsar fyrir tæpum 30 árum
skömmu eftir að hann og Ingibjörg
kynntust, þá er við Ingibjörg störf-
uðum saman í fjármálaráðuneytinu,
og hvernig ást þeirra blómgaðist og
dafnaði í hamingjusömu hjónabandi
sem varð beggja stærsta gæfuspor.
Ég minnist fágætra og ógleyman-
legra samverustunda meðal vina við
spil og við ljóðalestur og samtímis
tónaflóð Magnúsai’ á píanóið þar
sem Magnús sýndi að fimi hans og
tóneyra var af ætt leðurblökunnar.
Þá geymast sem gull í minni sam-
verustundir er Magnús leyfði mér að
heyra tónsmíðar sínar eða hann fór
með vísur og ijóð, augnablik sem
þrungin voru einhverri óskiljanlegri
ákefð, en jafnframt fágætu næml*
mikils listamanns.
Ég minnist jólakortanna sem við
skiptumst á í gegnum árin með tæki-
færisvísum í tilefni einhvers sem við
hafði borið það árið, þar sem orð-
snilld Magnúsar lét engan í fjöl-
skyldunni ósnortinn þegar upp vai’
SJÁNÆSTUSÍÐU .
T