Morgunblaðið - 25.08.2000, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SÆVAR
NORBERT LARSEN
+ Sævar Norbert
Larsen var fædd-
ur á Selfossi 17. jan-
úar 1946. Hann lést í
Portúgal þann 16.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Frederik Larsen, f.
12. júní 1915, d. 29.
júlí 1995 og Margrét
Guðnadóttir, f. 25.
júní 1916. Bræður
Sævars eru Haf-
steinn, f. 6. ágúst
1949, Fróði, f. 28.
desember 1951, d.
21. júlí 1995, Krist-
ján, f. 15. mars 1957 og Stefán, f.
12. mars 1958.
Þann 25. febrúar 1967 kvæntist
Sævar Sólveigu Jóhannesdóttur.
Sólveig var fædd 11. mars 1945,
hún lést 15. maí 1995. Foreldrar
hennar voru Jóhannes Sigmars-
son, f. 19. maí 1916, d. 13. júní
1973 og Arnheiður Gísladóttir, f.
18. febrúar 1919, d. 19. júlí 1995.
Árið 1996 hóf Sævar sambúð
með Guðrúnu Jóhannsdóttur, f. 8.
febrúar 1946 og bjó með henni
þar til hann lést. Foreldrar Guð-
rúnar voru Jóhann Sveinbjöms-
son, f. 13. aprfl 1912, d. 19. mars
1996 og Sigríður Karlsdóttir, f.
18. mars 1926, d. 2.
janúar 1926.
Börn Sævars og
Sólveigar eru Stein-
unn Margrét, f. 28.
janúar 1967, maður
hennar er Páll Jó-
hannsson, börn
þeirra eru Þráinn, f.
1992, Jóhann Hall-
dór, f. 1997 og
Brynja Sólveig, f.
1999. Jóhannes Arn-
ar, f. 2. mars 1968,
kona hans er Rann-
veig Skúla Guðjóns-
dóttir, sonur þeirra
er Flóki, f. 1998. Friðrik Rafn, f.
2. maí 1969, sambýliskona hans
er Margrét Ása Þorsteinsdóttir,
synir þeirra eru Elfas Ýmir, f.
1997 og Leó Steinn, f. 2000.
Linda Rut, f. 1. desember 1971,
sambýlismaður hennar er Eiður
Ingi Sigurðarson, börn þeirra
eru Sævar Ingi, f. 1996 og Eva
Rún, f. 1999.
Fyrir hjónaband eignaðist
Sævar Kolbrúnu, f. 7. ágúst 1964
með Jónínu Auðunsdóttur, f. 14.
ágúst 1945, d. 9. mars 1997.
Útför Sævars fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku pabbi minn. Þegar leiðir
okkar skiljast vil ég, framar öðru,
þakka þér fyrir hlutdeild þína og að-
stoð í lífi bamanna minna. Sérstak-
lega hans litla nafna þíns.
Ég kveð þig með þessari bæn og
mun ávallt minnast þín.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginniyfirminni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku afi, ég þakka þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Ég mun alltaf minnast þín.
Ó, faðir, gjör mig lítið Ijós
um lífs míns stutta skeið,
til hjálpar hverjum hal og drós,
semvillsthefurafleið.
Ó, faðir, gjör mig blómstur blítt,
sem brosir öllum mót
og kvíðalaust við kalt og hlýtt
erkyrrtásinnirót
Ó, faðir, gjör mig Ijúflings lag,
semlífgarhugogsál
og vekur sól og sumardag,
ensvæfirstormogbál.
Ó, faðir, gjör mig styrkan staf
að styðja hvem sem þarf,
uns allt það pund, sem Guð mér gaf,
éjj gef sem bróðurarf.
0, faðir, gjör mig sigursálm,
eitt signað trúarlag,
sem afli blæs í brotinn hálm
ogbreytirnóttídag.
(Matt. Joch.)
Þinn
Þráinn.
Að morgni miðvikudags þann 16.
ágúst bárust okkur Jóhönnu þær
fréttir að frændi minn og fyrrver-
andi svili, Sævar Larsen, væri látinn.
Sævar hafði heimsótt okkur í sumar.
Hann hafði átt við veikindi að stríða
og var nokkuð langt um liðið frá því
að við sáumst síðast. Hann lét þá
betur af sér og virtist á góðum bata-
vegi. Það hljómaði því eins og þver-
sögn að fá fréttir um að hann hefði
orðið bráðkvaddur á ferðalagi í út-
löndum.
Kynni okkar Sævar stóðu á göml-
um merg. Við ólumst báðir upp á Sel-
fossi. A unglingsárunum hittumst
við oft en bróðir minn og Sævar voru
þá nánir vinir. Síðar varð sambandið
enn meira eftir að ég kvæntist, en
Jóhanna eiginkona mín og Sólveig
voru systur. Eftir það áttum við
margar ágætar samverustundir. Spil
voru þá iðulega stokkuð og margir
hringir teknir. Við Sævar reyndum
þá stundum með okkur í hraðskák
með misjöfnum árangri. Það kom þá
jafnan öðrum til bjargar að annar
hvor okkar lék verulega illa af sér.
Sævar bar svipmót föður síns, var
dökkur yfirlitum og hafði jafnvel
suðrænt yfirbragð. Hann var glett-
inn og jafnvel stríðinn. Hann var
ýmsum góðum eðlislægum kostum
búinn. Hann hafði til að mynda alla
eiginleika góðs spretthlaupara á sín-
um yngri árum og vann nokkrum
sinnum til verðlauna. Hann sinnti
þessum hæfileikum þó óverulega svo
að afrekin urðu færri en ella. Hann
mætti í mót og hljóp en varði litlum
tíma í að bæta tækni eða endurmeta
þau atriði er skipta máli til að ná
árangri. Sævar lærði kjötiðn og þótti
mjög góður kjötiðnaðarmaður. Hann
sinnti starfi sínu af kostgæfni og
ósérhlífni. Hann vann lengstum hjá
Sláturfélagi Suðurlands á Selfossi og
var síðast stöðvarstjóri áður en hann
lét af störfum vegna heilsubrests.
Sævar var kappsamur í vinnu og
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar
og amma,
SIGRÍÐUR ÖGMUNDSDÓTTIR,
Grundarstíg 1,
Sauðárkróki,
verður jarðsungin frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 26. ágúst kl. 14.
Árni M. Jónsson,
börn og barnabörn hinnar látnu.
vildi láta hlutina ganga. Þessu
kynntust þeir eflaust vel sem unnu
með honum.
Sævar var mjög áhugasamur
hestamaður og byrjaði af kappi mjög
ungur að stunda þá iðju. Hann eign-
aðist snemma eigin hesta og oftast
voru þeir nokkuð margir eins og
sæmir stórbændum. Hann sinnti
sjálfur heyskapnum og hafði aðgang
að túnum á Selfossi sem hann sló og
hirti með tækjakosti sem hann átti
sjálfur, þá oftast í félagi við annan.
Hann sinnti lengstum hestamennsk-
unni af miklum áhuga og varði löng-
um tíma í að hirða hestana.
Sævar hafði gaman að ferðalögum
og ferðuðust Solla og hann bæði inn-
anlands og til útlanda, einkum til sól-
arlanda. Hann hafði ekki ferðast
mikið upp á síðkastið en í sumar var
ákveðið að fara í ferð til Portúgals.
Ég vissi að þessi ferð lagðist vel í
Sævar og ferðafélaga hans. Þar á
meðal var elsta barnabarnið sem
hlakkaði mikið til að fá að fara með
afa til útlanda. En ferðalagið reynd-
ist endasleppt því Sævar lést á öðr-
um degi ferðar. Við Jóhanna sendum
aldraðri móður hans, sambýliskonu,
börnum og öðrum ástvinum hugheil-
ar samúðarkveðjur. Megi algóður
Guð styrkja ykkur á sorgarstundu.
Guðjón Skúlason.
Ég kynntist Sævari Larsen fyrst
fyrir alvöru á haustmánuðum 1995,
þegar mamma og hann tóku að rugla
saman reitum. Ég vissi auðvitað
hver hann var áður og þekkti börnin
hans, enda bjuggu þau í næsta ná-
grenni í Vallholtinu. Samband þeirra
mömmu þróaðist og á vormánuðum
1996 flutti hann til hennar. Við
mamma höfðum þá nýlega lokið við
að byggja saman parhús og vorum
rétt að koma okkur íyrir í sitt hvor-
um endanum. Samband okkar við
Sævar var mjög gott frá fyrsta degi
og bar aldrei skugga þar á. Þar sem
aðeins nokkur skref eru á milli íbúð-
anna okkar er samgangur óvenju
mikill og líður vart sá dagur að ekki
sé kíkt yfir. Það hefur því ef til vill
ekki verið auðvelt fyrir utanað-
komandi að flytja inn í þessa komm-
únu okkar. En allar slíkar áhyggjur
voru ástæðulausar og áður en langt
um leið var Sævar orðinn einn af fjöl-
skyldunni. Við sáum hversu blíður
og góður hann var við mömmu og
hversu ánægð hún var. Allt lék í
lyndi. Þegar Sævar og mamma
kynnast var hann nýlega orðinn
ekkjumaður, auk þess sem djúp
skörð höfðu verið rist í fjölskyldu
hans. Það var engu líkara en heilla-
dísirnar hefðu með öllu yfirgefið
hann, því haustið 1997 verður hann
fyrir áfalli sem skerti mjög þrek
hans og starfsorku. Undanfarin tvö
sumur buðu mamma og hann upp á
orlofsdvöl fyrir fatlaða heima. SUkt
starf hæfir ekki öllum og er mjög
krefjandi. Það vakti aðdáun mína
hversu þolinmóður og umburðar-
lyndur hann var við þetta fólk, en
það kom mér ekki á óvart; gagnvart
svona fólki þarf ekki að sýnast, menn
láta í ljós sitt rétta eðli. Sævar mátti
ekkert aumt sjá og bar ætíð hag
þeirra sem minna mega sín fyrir
brjósti. Hestamennsku stundaði
hann og átti jafnan góða hesta, enda
hafði hann gott auga fyrir efnilegum
folum. Fréttin af bráðu andláti
Sævars kom sem reiðarslag. Mér
virtist heilsa hans fara batnandi og
bjartir tímar framundan. En enginn
veit sinn næturstað. Ég kveð nú góð-
an vin, en geymi minningu hans um
ókomna tíð. Guð blessi þig, Sævar.
Jóhann Bjarnason.
Það var aðfaranótt miðvikudags
að hringt var og við látin vita af and-
láti Sævars Larsens. Við urðum sem
lömuð og trúðum því hreinlega ekki
að hann Sævar okkar væri dáinn.
Hann og mamma voru rétt búin að
vera í rúman sólahring í langþráðu
fríi í Portúgal eftir vægast sagt
annasamt sumar en þau höfðu verið
með sumardvöl fyrir fatlaða á heimili
sínu. Það var ekki mikið sofið þessa
nótt og minningamar hrönnuðust
upp.
Við vomm mikið í „Baugs-
tjöminni“ eins og við kölluðum heim-
ili þeirra ávallt og eftir að við fluttum
til Reykjavíkur leið varla sú helgi að
við kæmum ekki við í mat eða bara
spjall yfir kaffisopa, sérstaklega eft-
ir að við áttum Eystein. Strákurinn
var þá að dunda sér í dótinu eða að
spjalla við „afa Lassa“ eins og Sævar
kallaði sig svo oft og við töluðum
ósjaldan um það hvað hann nennti að
sinna Eysteini og spjalla við hann.
Svo var það í lok síðasta árs að við
fluttum tímabundið á Selfoss og var
þá ómetanleg hjálp í Sævari þegar
hann passaði strákinn fyrir okkur í
rúma tvo mánuði. Eysteinn hændist
mjög að honum og var það eftirtekt-
arvert hversu natinn Sævar var við
hann og ef við svo minntumst eitt-
hvað á þetta við hann svaraði hann:
„Það er sko engin fyiirhöfn að hafa
hann Eystein." Þessi hlýja yljaði
okkur um hjartarætur því þama
sannaði hans ljúfmennska að ekki
þurfi alltaf bein blóðtengsl til þess að
geta umvafið barn afa örmum og
hlýju. Elsku Sævar. Við viljum
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gefið okkur. Þín er sárt saknað en
við vitum að hinum megin færðu
hlýjar móttökur. Kveðja,
Halldór, Arnrún og
Eysteinn Aron.
Þú komst í hlaðið á hvítum hesti,
Þúkomst með vor í augum þér.
Ég söng og fagnaði góðum gesti
og gaf þér hjartað í brjósti mér.
:,: Eg heyri álengdar hófadyninn,
Ég horfi langt á eftir þér.
:,: Og bjart er alltaf um besta vininn,
og blítt er nafn hans á vörum mér.
:,: Þó líði dagar og líði nætur,
Má lengi relga gömul spor.
:,: Þó kuldinn næði um daladætur,
þá dreymir alla um sól og vor.
(DavíðStef.)
„Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það, sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því, sem
ég get breytt og vit til að greina þar á
rnilli."
Elsku Sævar minn, hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Þín
Guðrún.
Kveðja frá
Oddfellowreglunni
í dag er kvaddur hinstu kveðju frá
Selfosskirkju Sævar Norbert Lar-
sen, kjötiðnaðarmaður frá Selfossi.
Hann varð bráðkvaddur í sólar-
landaferð í Portúgal hinn 15. ágúst
sl. Sævar var fæddur á Selfossi 17.
janúar 1946 og var því aðeins 54 ára
gamall þegar kallið kom. Sævar ólst
upp á Selfossi og tók þátt í leik og
starfí með félögum sínum. Hann tók
virkan þátt í starfi Umf. Selfoss og
einkum voru það frjálsar íþróttir
sem áttu hug hans allan. Hann náði
frábærum árangri í spretthlaupum,
einkum 100 m hlaupi og var um tíma
einn besti hlaupari landsins. Nú á
seinni árum stundaði Sævar hesta-
mennsku af kostgæfni og ferðalög
innan lands og utan naut hann í rík-
um mæli. Sævar kvæntist Sólveigu
Jóhannesdóttur frá Klængsseli í
Flóa og eignuðust þau fjögur mann-
vænleg börn, Steinunni Margréti,
Jóhannes Arnar, Friðrik Rafn og
Lindu Rut. Sævar hafði yndi af böm-
um og naut þess að umgangast þau.
Fyrir hjónaband hafði Sævar eign-
ast eina dóttur, Kolbrúnu með Jón-
ínu Auðunsdóttur. Sævar missti eig-
inkonu sína Sólveigu fyrir fimm
árum eftir erfið veikindi. Hin síðustu
ár var Sævar í sambúð með Guðrúnu
Jóhannsdóttur, ættaðri úr Laugar-
dal. Heimili þeirra var á Baugstjörn
18 á Selfossi. Sævar lærði kjötiðn hjá
Kaupfélagi Árnesinga og starfaði
síðan hjá Sláturfélagi Suðurlands
sem verkstjóri og hin síðustu ár sem
stöðvarstjóri SS á Selfossi. Hann lét
af því starfi 1997 af heilsufarsástæð-
um.
Sævar starfaði í Oddfellowhreyf-
ingunni frá 1993, en ný regludeild
hefur starfað á Suðurlandi frá 1992.
Hann lagði alúð í öll sín störf og hafði
ákveðnar skoðanir og lét þær koma
fram á fundum. Hann var léttur og
hlýr í viðmóti og hafði gamanmál til-
tæk þegar við átti. Við Hásteins-
bræður söknum þessa bróður sem
okkur hefur kvatt allt of fljótt en hér
sannast hið fomkveðna að „enginn
ræður sínum næturstað". Við send-
um fjölskyldunni allri innilegar sam-
úðarkveðjur og biðjum góðan Guð að
gæta hins látna bróður.
Hásteinsbræður.
Látinn er góður vinur minn og
skólabróðir, Sævar Larsen kjötiðn-
aðaimeistari, aðeins 54 ára gamall.
Hann hafði undirbúið vel sumarleyf-
isferð til Portúgals með sambýlis-
konu sinni, barnabarni, mágkonu og
manni hennar og dvalið þar aðeins í
einn sólarhring þegar kallið kom.
Það er erfitt að sætta sig við dauð-
ann er hann ber jafn skyndilega að
og hér um ræðir. Sævar var glaður
og hress þegar hann sagði mér frá
áformum sínum í þessa ferð og fram-
vegis ætlaði hann að bjóða einu
bai-nabarna sinna með sér í sólar-
landaferðir á komandi ámm. Hann
hafði sett sér markmið sem gæfi
honum bjarta framtíð og lýsti vel til-
finningum hans til barnabarna sinna.
Sævar hafði ekki verið fullkomlega
hraustur framan af árinu en var allur
að hressast og heilsa hans að komast
í gott jafnvægi á ný. Hann var
áhugamaður um hesta og átti góð
hross sem vora aftur komin í huga
hans þegar líða tók á árið. Þannig
vh’tist manni heilsa Sævars og fram-
tíð vera björt og lífið blasa við hon-
um. En þrátt fyrir allt er hann fallinn
frá á miðjum aldri, maðurinn sem
átti sér framtíðardrauma og vonir
um betra líf.
En Sævar hefur mátt þola óvenju-
lega lífsgöngu sl. fimm, sex árin sem
hefur án efa haft mikil áhrif á heilsu
hans að einhveiju leyti. I þann mund
sem börnin hans fjögur voru að fara
að heiman, barnabörnin að fæðast
eitt af öðru og framundan var fagurt
og hamingjusamt fjölskyldulíf missir
hann eiginkonu sína. Síðan missir
hann tengdamóður, því næst bróður,
og að lokum föður sinn. Það var hon-
um afar þungbært að standa frammi
fyrir þessum áföllum, sem tóku mik-
inn lífskraft frá honum um tíma.
Ég vil þakka Sævari góða vináttu
frá því að við settumst á skólabekk
saman í Barnaskóla Selfoss 1953.
Hann var einn af þrjátíu og sjö
bekkjarsystkinum sem fædd voru
1946 og hófu skólagöngu saman.
Sævar var tápmikill drengur úr
mjólkurbúshverfinu, eins og sagt
var, sem gekk alltaf í skólann sinn
eins og þá tíðkaðist. Hann var
snemma líkamlega sterkbyggður og
efni í íþróttamann. Á þessum árum
voru ekki skipulagðar æfingar, við
lékum okkur sjálf í ýmsum leikjum á
þeim túnum sem buðust, og í portinu
hjá KÁ. Sem unglingar áttum við
góðar stundir saman, fórum í ferða-
lög saman, fórum á dansleiki með
skólafélögunum og var Sævar leið-
toginn í hópnum, sérstaklega eftir að
hann kom heim frá Danmörku. Hann
hafði heimsótt ömmu sína þar og
kom þaðan heim í klæðskerasaum-
uðum fötum sem vöktu óskipta at-
hygli á sveitaböllunum. Sævar var
stór, dökkhærður og glæsilegur
maður sem tekið var eftir og ekki
skemmdi það fyrir að vera í fallegum
sérsaumuðum fötum.
Þegar Landsmót UMFÍ var hald-
ið á Laugarvatni árið 1965 var Sævar
hetja þess móts, en eins og áður
sagði var Sævar mikið efni í íþrótta-
mann. Hann var beðinn að taka þátt í
frjálsum íþróttum á þessu móti sem
hann og gerði, keppti í sprett- og
boðhlaupum. Frammistaða Sævars
var góð þegar það er haft í huga að
hann fékkst lítið til að æfa sig og
undirbúa fyrir keppnina. Hann varð
í öðru sæti í úrslitum 100 m hlaups á
11.2 sek., sem var góður tími í þá
daga.
Þessi efnispiltur hefði getað náð
langt hefði hann lagt rækt við æfing-
ar á þessum árum.
Ég hef rifjað upp nokkur minning-
arbrot um okkar ágæta skólafélaga
sem lét sig ekki vanta þegar við héld-
um okkar bekkjarmót nú hin síðari
ár. Hann tók þátt í undirbúningi af
lífi og sál og hafði mikla ánægju af
því að hitta gamla skólafélaga. Eg vil
fyrir mína hönd, fjölskyldu minnar
og bekkjarsystkina votta öllum ást-
vinum hans okkar dýpstu samúð
með von um að minning um góðan
dreng lifi.
Björn Ingi Gi'slason.