Morgunblaðið - 10.09.2000, Blaðsíða 42

42 SUNNUDAGUR 10. SEPTEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Hermann St.
Björgvinsson
fæddist í Reykjavík 9.
nóvember 1919.
Hann lést á
Landspítalanum
háskólasjúkrahús við
Hringbraut hinn 23.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Björgvin Hermanns-
son, húsgagnasmiður
frá Fremra-Seli í
Hróarstungu, Norð-
ur-Múlasýslu, f. 10.
júlí 1884, d. 12. jan-
úar 1971 og Sigurrós
Böðvarsdóttir, húsmóðir frá
Skarði i Haukadal, f. 9. desember
1889, d. 8. febrúar 1974. Hermann
átti sjö systkini og var hann fjórði i
röðinni.
Hinn 9. nóvember, 1943 kvænt-
ist Hermann eftirlifandi eiginkonu
sinni Kristínu Fjólu Þorbergsdótt-
ur, f. 22 júní 1924. Hún er dóttir
hjónanna Jósefínu Katrínar Magn-
Elsku Hemmi minn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
núkominerlífsinsnótt
Rg umveiji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þínverölderbjörtáný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þáauðnuaðhafaþighér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þótt þú sért horfmn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þin minning er ljós sem lifir og lýsir
umókomnatíð.
(Þórunn Sig.)
úsdóttur verkakonu
og Þorbergs Gunn-
arssonar bakara.
Eignuðust þau
fjórar dætur en fyrir
átti Hermann tvo
syni: Björgvin, f. 27.
júní 1938, maki Sig-
ríður Jóhannsdóttir,
f. 17. ágúst 1943, Sig-
urður Ágúst, f. 16.
janúar 1940, d. 15.
dcsember 1988, maki
Amdís Erlendsdótt-
ir, f. 16. janúar 1943,
Katrín, f. 19. júní
1943, maki Ingvar
Signrbjömsson, f. 25. september
1940, d. 8. maí 1997, Unnur, f. 6.
október 1945, maki Jón B. Aspar,
f. 3. febrúar 1942, Stella, f. 7.
ágpíst 1951, Sigurrós, f. 19. nóvem-
ber 1958, maki Olgeir S. Sverris-
son, f. 25. mars 1950. Baraabörain
eru 14 og baraabamabömin 22.
Útför Hermanns fór fram í
kyrrþey.
Nú ert þú laus við allar þær miklu
þjáningar sem þú leiðst, elsku vinur.
Þú varst ljúfur og hetja í öllu þessu
stríði.
Nú veit ég að þér líður vel og ég
veit að hann Siggi okkar og allir okk-
ar kæru ástvinir hafa tekið vel á mótd
þér.
Og þið bræðumir urðuð samferða
til þeirra allra, elsku Hemmi.
Guð geymi þig og blessi.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú gafst
mér í lífínu.
Þín
Kristfn Fjóla.
Það er mér ljúft að minnast
tengdaföður míns, Hermanns
Björgvinssonar, fyrrverandi bruna-
varðar, sem lést eftir langvarandi
veikindi á Landspítalanum hinn 23.
ágúst síðastliðinn.
Hann var svo lánsamur að kynnast
konu sinni, Kristínu Fjólu, í Reykja-
vík árið 1942 og giftu þau sig ári
seinna. Fjóla er mikil sæmdar- og
kærleikskona og það hefur verið mér
mikill lærdómur að fá að kynnast
þeim.
Þau eignuðust fjórar dætur, en
fyrir átti Hermann tvo syni.
Hermanni kynntist ég fyrir liðlega
ellefu árum eða þegar ég fór að stíga í
vænginn við hana Sigurrósu, dóttur
hans.
Eg man þegar ég heimsótti þau
hjónin í Hólmgarð 30 að ég var hálf
hikandi í fyrstu.
Það kom fljótlega í ljós að það var
algjör óþarfi, því mér var tekið af
mikilli gestrisni. Hermann var vænn
maður, stór á velli og mikill reglu-
maður.
Fljótlega kynntist ég því hversu
ábyggilegur hann var og hversu gott
það var að eiga með honum samveru-
stundir. Hermann hafði gaman af að
rifja upp sögur hðinna tíma og sagði
hann mér oft sögur af samferða-
mönnum sínum og sjálfum sér og
höfðum við gaman af.
Hermann starfaði hjá Slökkviliði
Reykjavíkur í hðlega 40 ár og var far-
sæll í því hættulega og oft á tímum
erfiða starfi. A þeim tímum gat verið
erfitt hjá honum, sérstaklega eftir að
hann kom úr erfiðum sjúkravitjun-
um. Hann hefir oft þurft að bera
harm innra með sér, því þá var ekki
til sú góða hjálp sem kallast áfalla-
hjálp.
Eitt sirín slasaðist Hermann þó í
eldsvoða. Sagði hann mér frá því
hvemig og hvar það gerðist. Kom þá í
ljós að ég sjálfúr hafði kveikt þann
eld á háaloftinu heima hjá mér, þá
fjögurra ára gamall og þótti okkur
það undarleg tilvhjun.
Hermann veiktist af berklum árið
1969 og var frá vinnu í tvö ár. Voru
það mjög erfið ár hjá honum. Síðan
þá hefur hann verið frekar heilsulíthl,
þótt oft hafi verið erfitt að átta sig á
því, þar sem hann bar sig sérlega vel
og var hann sannkölluð hversdags-
hetja.
Hermann var félagslyndur og
gegndi félagsstörfum hjá slökkvilið-
inu í mörg ár, var m.a. gjaldkeri og í
skemmtinefnd. Hann átti mjög gott
með að laða að sér börn, var glettinn
og góðlátlega stríðinn við þau og
höfðu bömin gaman af.
Hann hafði gaman af að ferðast og
fór hann með Fjólu margar ferðir tii
New York til að hitta hana Stellu,
mágkonu sína. Einnig fóru þau marg-
ar ferðir til Svíþjóðar á meðan dætur
hans, þær Stella og Rósa, bjuggu þar.
Hann lagði allan sinn metnað í að
búa fjölskyldu sinni gott og öruggt
heimili og bar það þess glöggt merki
hversu vel var til þess vandað.
Eg kveð góðan vin sem var svo
sárt að horfa á þjást. Það var okkur
mikil huggun að sjá hvað hann gat
haldið glettninni allt fram að kveðju-
stundinni.
Einnig þótti mér gott að sjá hversu
mikill kærleikur ríkti milli hjónanna
á þeirri erfiðu stundu og alla tíð.
Olgeir S. Sverrisson.
Þegar ég fylgdi mági mínum, Her-
manni Björgvinssyni, til grafar fann
ég að þau þungu spor munu líða mér
seint úr minni. Þó vissi ég að hann
var mikið veikur.
Þegar ég hugsa til liðinna ára kem-
ur svo margt upp í hugann. Eg man
þegar ég kom fyrst í heimsókn frá
Bandaríkjunum með mín fimm böm,
öll ung að aldri, hve þau Hermann og
Fjóla tóku vel á móti okkur. Vorum
við hjá þeim í tvo mánuði. Hemmi tók
bömunum mínum svo vel að það var
eins og þau væm hans eigin böm.
Hann passaði og lék við þau, enda
þótti þeim mjög vænt um hann.
Það var alltaf mikil tilhlökkun hjá
mér og bömunum mínum þegar von
var á þeim Hemma og Fjólu til
Bandaríkjanna, sem var alloft. Þá
þurfti nú mikið að tala við hann
Hemma og fara með hann og sýna
honum hitt og þetta. Það var eins og
HERMANN ST.
BJÖRGVINSSON
þeirra eigin faðir væri kominn, svo
vænt þótti bömunum um hann. Það
var okkur mikil sorg þegar Fjóla
hringdi í mig og sagði mér að Hemmi
hefði kvatt þetta jarðlíf.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi.
Hin ljúfu og góðu kynni
afalhugþökkumþér.
Knnkærieikiíverki
var gjöf sem gleymist ekki.
Oggæfavarþaðölium
sem fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Við sendum Fjólu og fjölskyldu
hennar okkar dýpstu samúðar-
kveðju.
Guð blessi minningu Hermanns
Björgvinssonar.
Stella Singer, börn
og tengdaböm.
Elsku langafi.
Nú hefur þú kvatt þetta líf og hana
Fjólu langömmu sem er búin að
hjúkra þér svo vel í þínum erfiðu
veikindum. Eg man að þú sagðir að
þú gætir ekld fengið betri hjúkrunar-
konu en hana ömmu. Nú líður þér vel
og ég trúi því að þú sért hjá honum
Ingvari afa mínum. Eg sakna ykkar
sárt. Þegar ég var lítil og átti heima
hjá Katrínu ömmu og Ingvari afa
mínum í Hólmgarði 10 þá hjólaði ég
oft til Fjólu langömmu og Hermanns
langafa í Hólmgarði 30. Þá tók Her-
mann langafi á móti mér og Torfa,
sem var dúkkan mín og hann sagði:
„Ertu komin og hvað, er hann Tobbi
með þér?“ og þá svaraði ég á móti:
„Nei afi, þetta er hann Torfi.“ „Já,
Tobbi,“ sagði hann þá. Langafi minn
var nefnUega svo stríðinn, en við náð-
um vel saman og áttum margar góðar
stundir saman.
Leiddumínalitluhendi
ljúfi Jesú þér ég sendi
bæn frá mínu bijósti sjáðu
blíðiJesúaðmérgáðu.
Takk fyrir allt, langafi minn.
Elúi Fjóla.
ÞORUNN
ÁSGEIRSDÓTTIR
+ Þórunn Ásgeirs-
dóttir fæddist á
Ósi í Hrófbergs-
hreppi í Stranda-
sýslu 8. maí 1919.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness 26.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Akranes-
kirkju 1. september.
Elsku amma Tóta,
nú ertu farin frá okkur
yfir á annað tilverustig
og ég veit að afi hefur
tekið á móti þér. Hann
var búinn að bíða í 30 ár eftir elsk-
unni sinni.
Æviminningar mínar tengjast þér
og Bárugötunni, ég lítil stelpa að
koma í jólaboðin að borða góða mat-
inn sem þú eldaðir svo ég tali nú ekki
um nammið sem var á hverju borði
svo að stúlkunni fannst nóg um. Þú
úti í garði að dytta að blómunum þín-
um, þú inni við prjónavélina. Iðin
inni í stofu, prjónandi í höndum,
heklandi töskur úr niðurklipptum
mjólkurpokum. Ég held svei mér þá
að þér hafi aldrei fallið verk úr hendi.
Formáli minn-
ingargreina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær, sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálfum.
Allt sem þú bjóst til lof-
aði meistarann. Þú
safnaðir ótrúlegustu
hlutum því þeir gátu
komið að notum þótt
síðar væri. Hjarta þitt
var stórt en það var
stundum erfitt að kom-
ast inn fyrir skelina en
þegar inn var komið þá
sá maður og fann að
þar logaði stórt kær-
leiksbál, ást og um-
hyggja fyrir öllum þín-
um og meira til. Þessu
kynntist ég sérstakiega
vel árið sem þú dvaldir
á Höfða, þar sem ég vinn. Þá gátum
við spjallað um allt milli himins og
jarðar. I þessu spjalli okkar kom vel
fram hve umhyggja þín fyrir öllum
þínum var sterk. Mér þykir sárt að
fá ekki að sjá þig koma með stuðn-
ingskerruna þína eftir ganginum, fá
eitt bros því þú brostir svo fallega
með öllu andlitinu, fá ekki aftur að
bera á þreytta fætur þína eða kyssa
þig góða nótt.
En, elsku amma mín, ég veit að ég
á eftir að hitta þig aftur en á meðan
ætla ég að nota vel það sem ég erfði
frá þér, spékoppana, hlýja faðmlag-
ið, húmorinn og kærleikann.
Ég vill færa ykkur samstarfs-
stúlkum á Höfða innilegar þakkir
fyrir umhyggjuna sem þið sýnduð
henni Þórunni ömmu minni.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og
ótta;
ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertirmigogkvelur,
þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hiæið og syngið með glöðum
hug,
sál mín lyftist upp í mót til ljóssins:
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur,
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfir lífrnu.
(Höfiók.)
Bless, elsku engillinn minn.
Þín
Svandís Ásgeirsdóttir.
Hvort skiljast leiðir fyrir fullt og allt,
í Qarlægð er þú burtu hverfur skjótt?
En allar stundir mun ég minnast þín,
jafnt morgun, kvöld og dag sem rauða
nótt
Ég á ei neitt, sem gefið þér ég get,
er gleðisól á vonarhimni dvín.
í leit að hnossum lífsins er þú ferð,
- eitt h'tið tár er gjöfm mín til þín.
Ég get ei rétt þér hlýja vinar hönd,
né heldur flutt þér kærleiks þrunginn
brag.
Eitt h'tið tár er lokakveðjan mín,
er lætur skipið þitt úr höfn í dag.
(Bragi Jónsson frá Hoftúnum
(Refur bóndi).)
Þórunn Ásgeirsdóttir er látin.
Öldruð kona en svo ung í anda. Tóta
pijónakona var hún kölluð hér á
Skaga. Trúlega hefur hún pijónað á
flesta Skagabúa, sérstaklega þegar
ullarnærföt voru í tísku á smáfólkið.
Hún var jafnframt hönnuður eins og
það heitir í dag. Tóta var elskuleg
hversdagshetja, hlý með fallegt bros
og djúpa spékoppa sem gerðu hana
svo fallega og krullað, grátt hár.
Eitthvað svo tignarleg sat hún í
stólnum sínum í stofunni með
pijónadótið og marglita paufa á
borðinu. Horfði á sjónvarpið, spjall-
aði við okkur vinkonur dóttur sinnar,
Mummu, svo og aðra heimalninga.
Við vorum ávallt velkomin, fengum
skonsur og rúgkökur á gamlárskvöld
ogjafnvel nesti á áramótaballið.
Ég minnist hennar með söknuði
og kveð með þakklæti fyrir allt og
allt.
Niðjum Þórunnar votta ég mína
dýpstu samúð.
Með kveðju,
Svala Braga, Akranesi.
AGUSTA
SIGURJÓNSDÓTTIR
+ Ágústa Sigur-
jónsdóttir fædd-
ist að Holti í Innri-
Njarðvík 16. septem-
ber 1899. Hún lést að
Garðvangi, Garði,
28. ágúst síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Keflavíkur-
kirkju 4. september.
Agústa Siguijóns-
dóttir, eða Gústa eins
hún var kölluð, var
nágranni foreldra
minna á Hafnargötunni
í Keflavík til fjölda-
margra ára. Hún var tíður gestur hjá
móður minni og tóku þær oft tal sam-
an, þó svo að Gústa stoppaði stutt í
hvert sinn, enda ekki í hennar eðli að
vera að slóra neitt.
Gústa var fædd og uppalin í Innri-
Njarðvíkum, en bjó megnið af ævi
sinni í Keflavík, einkum á Hafnargötu
51, eða þar til hún flutti fyrir allnokkr-
um árum á Dvalarheimilið Hlévang
við Faxabraut og síðar út í Garðvang í
Garði. Síðustu árin sem hún var á
Hafnargötunni gisti hún hjá Asdísi
dóttur sinni. Þannig hófust kynni mín
af Gústu í eldhúsinu á æskuheimili
mínu, en seinna átti Pétur, dótturson-
ur hennar, eftir að verða bæði æsku-
félagi og skólabróðir minn. Vinátta
okkar Péturs leiddi síðan til þess að
við fórum oft saman í heimsókn til
Gústu og lékum okkur þar með
tvinnakefli, sem Gústa átti marga
kassa af. Gústa saumaði í mörg ár fyr-
ir Sjúkrahúsið í Keflavík og hafði hún
safnað tvinnakeflunum sem til féllu,
þannig að úr varð heilmikið af góðu
byggingarefni fyrir unga drengi.
Margar stundimar áttum við Pétur
hjá Gústu þar sem heilu hallirnar og
byggðarlögin voru byggð um öll gólf.
Gústa var falleg kona og að jafnaði
með uppsett hár. Ástæðan hefur
væntanlega verið sú að hárið var
firnasítt og fallegt.
Þetta þótti mér meriri-
legt sem dreng, enda
var Gústa komin um
sjötugt þegar ég kynn-
ist henni. Heimili henn-
ar allt bar vott um natni
og ræktarsemi. Blómin
mörg og fogur innan
dyra, og í garðinum
stóra var mikill og góð-
ur rabarbari, sem ég og
fjölskylda mín nutum
reglulega góðs af.
Fyrir mér var Gústa
ein af þeim örfáu fuH-
orðnu vinum sem mér
finnst ég hafa átt sem bam og um leið
ein af þeim manneskjum sem tóku
þátt í að móta mig og þroska. Gústa
var nægjusöm kona og vinnusöm.
Ekki held ég að hún hafi orðið rík á að
sauma lín fyrir sjúkrahúsið. Litla hús-
ið hennar á Hafnargötunni var heldur
ekki hlaðið gersemum og alltaf man
ég hvað mér þótti það merlrilegt að
hún átti ekki ísskáp. En Gústa komst
af án ísskáps og tii hvers þá að eyða
peningum í það? Gústa kunni hins
vegar að meta annars konar ríkidæmi
og oft talaði hún um hvað foreldrar
mínir væru ríkir.Gústa varð 100 ára
síðastliðið haust og lifði hún því tvenn
aldamót. Með henni er farin mikil
þekking á fólki og aðstæðum á Suður-
nesjum á fyrri hluta aldarinnar, enda
vom Keflvíkingar og Njarðvíkingar
ekki margir í upphafi aldar. Með láti
hennar er einnig farin ein af okkar
merkustu konum, því þótt Gústa færi
ekki um með látum var tilvera hennar
og atgervi fjölmörgu fólki til góðs.
Með þessum minningarorðum vil
ég og fjölskylda mín þakka Gústu fyr-
ir samfylgdina í gegnum öll árin og
senda Siggu, Ásdísi og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu Ágústu
Siguijónsdóttur.
Páll Skaftason.