Morgunblaðið - 19.11.2000, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 19. NÓVEMBER 2000 3'Á
eru farnir taka á móti þér opnum
örmum og hjálpa þér að ná áttum í
nýjum heimi þar sem lífið er ljúfara.
Elsku Monika og Freysteinn. Þið
eigið innilega samúð mína. Ykkar
missir er mestur þar sem þið sjáið á
bak yndislegri móður og eiginkonu
og ykkar besta vini. Ég bið góðan
guð að hjálpa ykkur og leiða ykkur
útúr þeim sorta sem ástvinamissir
er. Tíminn læknar ekki sárin, en læt-
ur smátt og smátt mestu kvölina og
sársaukann dofna og kennir okkur
að lifa með því sem við fáum ekki
breytt, en sættum okkur samt aldrei
við. Ólína og Stefán, amma og afi
Öddu, þið eigið einlæga samúð mína.
Pið sem öldruð og lasburða þurfið að
sjá raðir þynnast í stóra hópnum
ykkar. Ég bið guð að vera ykkur
líknsamur.
Foreldrar Öddu, tengdaforeldrar,
systkini og allir þeir sem nú syrgja
og sakna, þið eigið innilega samúð
mína
Elsku Adda mín.
í þeirri fullvissu að látinn lifir og
kærleiksríkur guð vísar veginn kveð
ég þig að sinni. Við hittumst aftur.
Sigurbjörg.
Það vora erfiðustu fréttir sem ég
hef fengið sem mamma mín færði
mér föstudagskvöldið 10. nóvember
þegar hún sagði mér að nú væri
þetta búið hjá henni Öddu, hún hefði
dáið síðdegis. Ég hugsaði til hennar
nánustu, um þær kvalir sem þau líða
og um þá sorg sem þau ganga í gegn-
um. Nú er þjáningum Öddu lokið eft-
ir erfiða baráttu.
Við vorum fimm frænkurnar sem
vorum á sama aldri og það er erfitt
að sætta sig við að ein af okkur sé
farin.
Elsku Adda. Ég man síðustu
stundina sem við eyddum saman,
það var laugardaginn 2. september
sl. Þá fórum við í berjamó upp að
Fossá og hún Ólína amma var með
okkur. Veðrið var yndislegt þennan
dag, logn og hlýtt, og þú talaðir um
hvað það væri gott að vera úti í nátt-
úrinni, þú mundir öll hressast við
það að vera úti. Við sátum og töluð-
um saman á meðan Ólína amma og
krakkarnir voto að tína ber. Við töl-
uðum um daginn og veginn og þú
reyndir að vera hress en ég fann
hvað þú varst döpur. Þú sagðir við
mig: „Jæja, Borga mín, hvað segir
þú gott? Gengur ekki allt vel hjá
þér?“ Þú varst eina manneskjan sem
kallaðir mig Borgu.
Elsku Adda, það er erfitt að
kveðja. Nú ert þú komin til ömmu og
Digga frænda sem fór líka allt of
snemma frá okkur. Ég bið Guð að
varðveita þig.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Pó þú sért horfin úr heimi
Ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
Og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Monika, Freysteinn, Inga,
Beggi, Ásta og aðrir ástvinir. Megi
Guð styrkja ykkur í þessari miklu
sorg.
Elínborg Arnadóttir.
Það er undarleg tilfinning að
skrifa niður minningar um svo unga
konu sem látin er langt um aldur
fram. Jafnvel þegar dauðann ber að
höndum eftir langvinna baráttu við
illvígan sjúkdóm kemur hann þeim
sem eftir lifa alltaf í opna skjöldu og
það er erfitt að sætta sig við hann.
Ég kynntist Öddu fyrst í júní árið
1980 þegar ég hóf störf hjá hreinsun-
ardeild Reykjavíkurborgar. Við urð-
um strax mjög góðar vinkonur svo
mörgum þótti nóg um. Við unnum
saman alla daga og hittumst næstum
hvert kvöld og flestar helgar. Við
brölluðum margt saman á þessúm
árum. Þá var Adda með hesta í Mos-
fellsbæ og þar var mörgum stundum
eytt. Við áttum líka margar góðar
stundir í Brynjudal, dalnum sem hún
unni, og það veitti henni hugarró að
komast þangað úr skarkala og ys
hversdagsins. Þai- eiga foreldrar
hennar lítið sumarhús undir fal-
legum fossi og þar var gott að vera,
hlusta á fossniðinn og náttúruna.
Samskipti okkar Öddu minnkuðu
þegar hún flutti með fjölskyldu sinni
til Akraness en vináttuböndin slitn-
uðu aldrei alveg. Við áttum aðallega
samskipti í gegnum síma en þó hitt-
umst við reglulega fyrstu árin.
Seinni árin hittumst við sjaldnar en
þá sjaldan það gerðist reyndist okk-
ur auðvelt að taka upp þráðinn þar
sem við skildum við hann síðast.
Adda unni náttúrunni og öllum
dýrum og mátti ekkert aumt sjá.
Hún hafði sérstaka ánægju af hest-
unum sínum og hundi og áttu hún og
fjölskylda hennar margar góðar
stundir með þeim. Adda var mjög
greiðvikin og góð þeim sem minna
máttu sín. Trúmennska og heiðar-
leiki einkenndu hana og öll hennar
störf. Það var sama hvað hún tók sér
fyrir hendur. Allt var unnið af kappi
og með það að markmiði að gera sitt
besta. Það sama var uppi á teningn-
um þegar veikindin knúðu dyra. Hún
tók þeim með jákvæðu hugarfari og
var staðráðin í að sigra þá baráttu.
Adda átti trú á Jesúm Krist og ég
trúi því að Hann hafi hjálpað henni í
gegnum þennan erfiða tíma. Nú er
baráttunni lokið og ég kveð góða og
trygga vinkonu með sorg í huga.
Elsku Freysteinn og Monika,
Drottinn umvefji ykkm’ í sorginni og
gefi ykkur þann frið sem Hann einn
getur gefið. Elsku Inga, Vilberg, Ár-
mann, Ásta og aðrir aðstandendur,
Drottinn gefi ykkur styrk á þeim erf-
iða tíma sem framundan er. Ég kveð
ykkur með orðum Davíðs konungs
úr sálmi 23.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Ágrænumgrundum
lætur hann mig hvílast,
leiðirmigaðvötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrirsakirnafnssíns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
þvíaðþúerþjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þúbýrmérborð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
ogíhúsiDrottinsbýég
langa ævi.
Sigi’íður Esther Birgisdóttir
og fjölskylda.
Nú hefur Árný kvatt okkar jarð-
neska líf og farin til starfa á öðru
sviði. Ég kynntist henni fyrst fyrir
u.þ.b. tveimur árum þegar hún hóf
nám í Fjölbrautaskóla Vesturlands á
Akranesi, í sjúkraliðanámi.
Ég tók strax eftir henni sem
ákveðinni ungri konu sem ætlaði að
láta draum sinn rætast. Draum um
að öðlast réttindi og hæfni til að
sinna sjúkum og vanmátta með-
bræðrum sínum. Hún hafði starfað
við umönnun aldraðra í nokkur ár,
var þai- vel liðin af öllum, bæði skjól-
stæðingum og samstarfsfólki sem
allt tregar hana.
Snemma á námsferlinum greind-
ist hún með það mein sem varð henni
að lokum yfirsterkara. Ég segi yfir-
sterkara, því þrátt fyrir langa
reynslu mína sem hjúkranarfræð-
ingur hef ég ekki kynnst öðru eins
baráttuþreki. Hún brást þannig við
að hún ætlaði aldrei að gefast upp,
hún var ákveðin í að berjast fyrir líf-
inu og halda sínu striki. Þrátt fyrir
erfiðar aðgerðir gerði hún það. Síð-
astliðið vor lauk hún prófi sem
sjúkraliði og sá þann draum sinn
rætast. Ekki af veikum mætti heldur
með 9 og 10 í öllum greinum ásamt
frábærum vitnisburði frá öllum þeim
deildum sem hún starfaði á sem
nemi.
Ég naut þess að verða trúnaðar-
vinur hennar og hún sagði alltaf;
„joað tekur enginn frá mér vonina“.
Ég lærði margt af þessari ungu
konu. Vonin gaf henni kjark og ástin
til eiginmanns og einkadóttur sat í
fyrirrúmi. Hún var svo stolt af stelp-
unni sinni sem hún vissi að myndi
standa sig í öllu sem hún tæki sér
fyrir hendur.
Síðast þegar við hittumst sagði
hún mér frá draumi sem hana hafði
dreymt. Draumurinn fjallaði um það
að hún væri að bjarga börnum frá
erfiðleikum. Ég er ekki draumspök
kona en draumurinn lýsti henni.
Fram að síðustu stundu var hún að
hugsa um aðra, að bjarga, að hlúa að
og sinna fólki sem ég trúi að hún geri
áfram.
Freysteinn, Monika, Vallý, Börk-
ur, foreldrar Árnýjar og fjölskylda,
mínar innilegustu samúðarkveðjur,
guð styrki ykkur.
Brynja Einarsdóttir.
Ég kynntist Öddu er við hófum að
vinna saman fyrir rúmum 20 árum.
Við urðum strax ágætir kunningjar
og breyttist það síðar í góðan vin-
skap. Ádda kom strax fyrir sjónir
sem mjög ákveðin stúlka sem vissi
hvað hún vildi og sést það best á því
að hún hafði bæði eignast sína eigin
íbúð og sitt eigið hesthús fyrir tví-
tugt. Adda var manneskja sem þú
gast treyst fyrir þínum innstu leynd-
armálum og hún gat talað um öll þín
vandamál við þig í mikilli einlægni.
Eitt dæmi með þagmælskuna vai’
það að þegar Adda gekk með Mon-
iku þá vissu sumir vinnufélagarnir
ekkert um það fyrr en viku eftir að
Monika fæddist. Á meðan Adda bjó í
Hlunnavoginum var yndislegt að
koma þar í heimsókn, alltaf gott kaffi
og eitthvað nýbakað með því og mjög
líklegt að Adda væri sest við ein-
hverjar hannyrðir bara til þess að
hafa eitthvað að gera því það virtist
ekki eiga við hana að hafa ekkert fyr-
ir stafni og það einhvern veginn lék
allt í höndunum á henni. Ef enginn
svaraði í kjallaraíbúðinni þá mátti
búast við að finna hana á efri hæð-
inni, þá að baka með
mömmu sinni eða taka slátur sem
henni þótti nú ekki leiðinlegt. Einnig
gat hist á að Adda væri ekki heima
og þá var ekki ólíklegt að hún hefði
skroppið í hesthúsið með Begga en
með þeim var alltaf mjög gott sam-
band enda var hann henni sem faðir
alla tíð og gerði aldrei upp á milli
Öddu og Astu systur hennar og náðu
þau Beggi á allan hátt vel saman svo
sem maður varð vitni að, bæði í
vinnu og eins þann tíma sem ég
stundaði hestamennsku með þeim.
Já, hestamennskan, þar naut Adda
sín vel og fékk ég að njóta þess að
fara í útreiðartúra með henni á með-
an hún átti hesthús í Mosfellsbænum
og var Adda ein af þeim sem reyndu
að kenna mér að sitja hest en með
Öddu var það þannig að það var
sama hversu oft maður kom með
hnakkinn heim undir hendinni, þá
hló hún ekki að manni, brosti
kannski, heldur sendi mann á bak
aftur og af stað, aldrei að gefast upp.
I vinnunni var Adda mjög röggsöm
og lét Beggi hana oft um að stjómast
í okkur strákunum og þótti okkur nú
oft nóg um en hlýddum henni alltaf
því hún var svo skemmtilega ákveðin
og það vai’ nú ekki sagt um alla sem
reyndu að stjórnast í okkur. Eftir að
Adda flutti upp á Akranes kom ég
nokkrum sinnum á Vallarbrautina
en eftir að þau fluttu í Grenigrundina
kom ég aldrei í heimsókn en var á
leiðinni í öllum jólakortum og í því
síðasta var ég undir Akrafjallinu.
Elsku Adda ég vona að ég eigi eftir
að komast alla leið í Grenigrundina
en það verður tómlegra að koma þar
án þín.
Élsku Freysteinn, Monika, Inga,
Beggi, Ásta og aðrir aðstandendur,
um leið og ég og fjölskylda mín vott-
um ykkur innilega samúð trúum við
því að drottinn taki opnum örmum á
móti góðri sál.
Felix Sigurðsson.
Elsku Árný mín, þá ertu farin.
Stríðinu stranga er lokið. Þú sýndir
ótrúlega þrautseigju og styrk í þín-
um erfiðu veikindum. Þakka þér fyr-
ir samfylgdina og allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman. Ég veit
að þú verður í kallfæri þegar ég kem.
Guð geymi þig elskan.
í mínum Guði ég huggun hef,
hveiju sem öðru sælir,
mig á hans vald og vilja gef
veit ég það hann mín gætir,
SJÁNÆSTUSÍÐU
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HALLDÓR JÓNSSON
frá Asparvík,
Hamraborg 14,
Kópavogi,
andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur Fossvogi
föstudaginn 17. nóvember.
Guðmunda S. Halldórsdóttir, Samúel Richter,
Ólöf Svava Halldórsdóttir, Ágúst Árnason,
Gísli Halldórsson, Ása Margrét Ásgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Okkar ástkæri
BRYNLEIFUR KONRÁÐ JÓHANNESSON,
Frostafold 40,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 14. nóvember.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju miðviku-
daginn 22. nóvember kl. 13.30.
Hrafnhildur Sigurbergsdóttir, Gísli Helgason,
Jóhannes Brynleifsson, Sigríður Garðarsdóttir,
Margrét Guðmundsdóttir
og systkini hins iátna.
+
Faðir okkar og tengdafaðir,
VALGARÐUR ÞORKELSSON,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Droplaugar-
stöðum föstudaginn 17. nóvember.
Sigurður Valgarðsson,
Óskar H. Valgarðsson, Kolbrún Karlsdóttir,
Anna S. Vaigarðsdóttir, Theódór Ingólfsson,
Valgarður Valgarðsson, Þórunn Siemsen,
Fanney Valgarðsdóttir, Ólafur Óskarsson.
+
Bróðir okkar,
GARÐAR VILBERG GÍSLASON,
Claremont, New Hampshire,
U.S.A.,
áður Fálkagötu 13,
er látinn.
Sigrún Gísladóttir,
Guðrún Gísladóttir,
Anna Sigríður Gísiadóttir Neville,
Aðalheiður Erna Gísladóttir.
+
Frænka okkar,
AUÐUR EINARSDÓTTIR,
frá Garðhúsum,
í Grindavík,
síðast til heimilis á Dalbraut 27,
lést föstudaginn 17. nóvember.
Frændsystkinin frá Garðhúsum.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KRISTJANA HÁKONÍA STURLUDÓTTIR,
elliheimilinu Grund,
verður jarðsungin frá Lágafellskirkju, Mosfells-
bæ, á morgun, mánudaginn 20. nóvember,
kl. 15.00.
Sölvi Sölvason, Guðrún K. Þorsteinsdóttir,
Andrés Sigurbergsson, Dís Aðalsteinsdóttir,
Hlynur Sigurbergsson, Ingibjörg Sigmarsdóttir,
Ragnar Sigurbergsson
og barnabörn.