Morgunblaðið - 19.11.2000, Síða 38

£8 SUNNUDAGUR 19. NÓVEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Elskulegur faðir okkar, fósturfaðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
AÐALSTEINN JÓNSSON
fyrrv. bóndi og oddviti,
Ormsstöðum, Norðfirði,
verður jarðsunginn frá Norðfjarðarkirkju þriðju-
daginn 21. nóvember kl. 14.
Hulda A. Scheving, Garðar Scheving,
Jón Þór Aðalsteinsson, Magnea Móberg Jónsdóttir,
Aðalheiður Aðalsteinsdóttir, Finnur Malmquist,
Jakob Sigfinnsson,
barnabörn og langafaböm.
+
Elskuleg systir mín, mágkona og frænka
okkar,
GUÐRÚN BENEDIKTSDÓTTIR,
Baldurshaga,
Akureyri,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju miðviku-
daginn 22. nóvember kl. 13.30.
Barði Benediktsson, Erna Guðjónsdóttir,
Ebba Guðrún Eggertsdóttir,
Helgi Már Barðason,
Anna G. Barðadóttir,
Benedikt Barðason.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar og tengdafaðir,
MAGNIBALDURSSON
arkitekt,
Einarsnesi 12,
Reykjavik,
andaðist á Landspítalanum Fossvogi fimmtu-
daginn 16. nóvember.
Útför hans verður gerð frá Háteigskirkju föstu-
daginn 24. nóvember kl. 10.30.
Brynhildur Þorgeirsdóttir,
Vala Magnadóttir,
Nanna Magnadóttir, Gísli S. Jensson.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KRISTÍN JÓNSDÓTTIR,
Njálsgötu 31 a,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðju-
daginn 21. nóvember kl. 13.30.
Birgir Birgisson, Guðrún Gunnarsdóttir,
Ólafur Magnússon, Lilja Sigmundsdóttir,
Emilía Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför
okkar ástkænj móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
INGUNNAR EINARSDÓTTUR
frá Drangsnesi.
Sérstakar þakkir til Heimahlynningar Krabba-
meinsfélagsins fyrir alla umhyggju þeirra og
vináttu.
Guð bless: ykkur öll.
Kolbrún Guðjónsdóttir, Bendt Pedersen,
Daði Guðjónsson, Kristín L. Gunnarsdóttir,
Erna Guðjónsdóttir, Ingimundur Hilmarsson,
Jóhann G. Guðjónsson, Rakel K. Gunnarsdóttir,
Guðríður Guðjónsdóttir, Skarphéðinn Jónsson,
Þórey Guðmundsdóttir, Jón Erlingsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
ÁRNÝÓLÍNA
ÁRMANNSDÓTTIR
þó synda, eymda og sorgarbönd
sárt vilji hjartað meiða,
almáttug Drottins hægri hönd,
hún mun þau af mér greiða.
(H. Pét.)
Elsku Freysteinn og Monika,
missir ykkar er mikill. Guð gefi ykk-
ur styrk.
Innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður og fjölskylda.
Sorgin hefur knúið dyra. Hún
Adda, kraftmikil kona í blóma lífsins,
er fallin frá. Hugurinn leitar til baka.
Pað virðist svo stutt siðan hún og
Freysteinn og Monika fluttu í íbúð-
ina við hliðina á okkur. Þá var Jón
Óskar tveggja ára og Monika fjög-
urra. Litli strákurinn fékk kærkom-
inn leikfélaga þar sem Monika var og
eignaðist þau öll að vinum til fram-
tíðar. Það var aldrei stuggað við hon-
um þótt hann hringdi dyrabjöllunni
þeirra nokkuð oft. Ef Monika var
ekki heima fannst honum það mjög
fínt að fá að vera aðeins með Öddu
eða Freysteini. Svo fékk hann að
fara með þeim í brúðkaupið þeirra á
Þingvöllum og í fleiri minnisstæðar
ferðir. Þau fylgdust vel með litla
stráknum og sýndu honum mikinn
kærleik. Þannig var það áfram þótt
þau flyttu í annan bæjarhluta. Þegar
hann lenti svo í alverlegu umferðar-
slysi fyrir ári, voru þau hjónin fljót
að koma á sjúkrahúsið til að styrkja
hann og hvetja til framfara. Það veit
víst enginn fyrr en reynt hefur
hversu ómetanlegur slíkur stuðning-
ur er. Þá var ekki hægt að sjá á Öddu
að þar færi kona sem berðist við
hættulegan sjúkdóm. Hún geislaði af
orku og dugnaði og gaf mikið af sér á
sinn örugga og yfirvegaða hátt. Og
það fór henni greinilega vel úr hendi
að hlynna að sjúkum. Svo gat hún
talað um sjúkdóminn, sem hún barð-
ist við, af svo miklu raunsæi og
æðruleysi að við munum ekki gleyma
því.
Nú þegar leiðir skilur, þökkum við
fyrir allt og biðjum góðan Guð að
halda verndarhendi sinni yfir henni
og leiða hana á ljóssins vegi. Við biðj-
um hann líka að gefa Freysteini og
Moniku og öðrum aðstandendum
styrk til að takast á við þennan mikla
missi.
Núleggégaugunaftur.
Ó, Guð þinn náðarkraftur
mínverivömínótt.
Æ, virstmigað þértaka,
méryfirláttuvaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbj. Egilss.)
Ragnheiður og Jón Óskar.
,Af öllu því sem viskan færir okk-
ur til að við megum öðlast sem mesta
lífshamingju er ekkert nándar næm
eins dýrmætt og vináttan." (Eskóp-
in.)
Þessi orð er að finna í bókinni „AL
veg einstakur vinur“, bók sem þú,
Adda mín, færðir mér að gjöf. Sá fé-
lagsskapur sem við vorum báðar í
fyrir um þrettán árum, tengdi okkur
sterkum vináttuböndum. Síðan þá,
höfum við átt margar stundir saman,
bæði í gleði og sorg. Þú hafðir alla þá
kosti sem góður vinur þarf til að
bera, lífið verður ekki samt án þín.
Þó er léttir að þjáningum þínum er
lokið og þú ert komin í fegri heim,
þar sem þú sameinast ástvinum þín-
um sem þar eru. í mínum huga verð-
ur þú alltaf hetja og mér er óskiljan-
legt hvað þú afrekaðir á þinni stuttu
ævi. Og þrátt fyrir allar þær raunir
og erfiðleika sem að þér steðjuðu,
eftir að þú greindist fyrir tveimur ár-
um með þennan illvíga sjúkdóm,
hélstu ótrauð áfram og oft á viljanum
einum. í vor laukstu sjúkraliðanám-
inu, þann dag geislaðir þú af gleði.
Þú hafðir unnið við umönnun á Dval-
arheimilinu Höfða. Á þeim stað áttir
þú marga góða vini, bæði vistmenn
og samstarfsfólk. Þið í fjölskyldunni
áttuð sameiginlegt áhugamál, sem
var hestamennskan. Þú varst mikill
dýravinur og þegar þið sinntuð
þessu áhugamáli ykkar var hundur-
inn ykkar Frigg með í för. Ég veit að
þetta gaf ykkur mikið. Þú kunnir vel
til verka í öllu því sem þú tókst þér
fyrir hendur. Margt af því hafðir þú
áður lært í sveitinni þinni. Heimiii
ykkar höfðuð þið í sameiningu gert
svo fallegt. Þér þótti mjög vænt um
fjölskyldu þína og talaðir oft um
hvað hún Monika dóttir þín væri vel
gerð og góð stúlka. Það er mikill
harmur kveðinn að lítilli fjölskyldu,
og ég veit að orð megna lítils. Ég
vona að seinna meir megi minning-
arnar sem þið eigið um Öddu ykkar
færa aftur birtu í ykkar líf. Þið nán-
ustu ættingjar hennar gerðuð allt
sem í ykkar valdi stóð til að styðja
hana í veikindunum. Hún kvaddi
þennan heim umvafin ást ykkar og
umhyggju. Elsu Adda mín, vináttu
þína og tryggð þakka ég Guði fyrir
að hafa átt. Þú munt alltaf eiga stað í
hjarta mínu. Sofðu rótt, elskuleg.
Guð gæti þín.
Elsku Freysteinn, Monika og allir
ástvinir Öddu, ykkur sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur.
Þín
Ólöf.
Árný vinkona mín hefur kvatt og
haldið á vit ljóssins og birtunnar.
Þegar dagarnir styttast óðum og
skammdegið og veturinn boðar
komu sína kvaddi hún þreytt og þjáð.
Hver er tilgangurinn þegar ung
kona í blóma lífsins, sem á svo miklu
ólokið, er kölluð burt? Þegar stórt er
spurt, er yfirleitt fátt um svör. Ég
trúi því að allt hafi sinn tilgang og ef-
ast ekki um það, að Guð hefur ætlað
vinkonu minni önnur störf á nýjum
stað.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess sem var
gleði þín.“ (Kahlil Gibran.)
Ég sit með kertaljós fyrir framan
mig og horfi í logann. Um hugann
líða ótal minningar um Amýju eða
Öddu eins og hún var oftast kölluð.
Við vomm frænkur, vinnufélagar til
margra ára og saman settumst við á
skólabekk og lukum sjúkraliðanámi
síðastliðið vor. Það em forréttindi að
hafa fengið að kynnast Öddu og eld-
móði hennar og dugnaði. I janúar ár-
ið 1999 greindist hún með krabba-
mein, en þrátt fyrir erfiðar
skurðaðgerðir og lyfjameðferðir hélt
hún ótrauð áfram náminu þegar
stund var milli stríða. Hún var mjög
góður námsmaður og átti afar auð-
velt með að læra. Við vomm báðar í
vinnu með námi og ef önnur okkar
gat ekki mætt í tíma, þá glósaði hin
og saman unnum við fjölmörg verk-
efni. Við fengum líka að taka smá-
hluta af starfsnámi okkar saman á
deild á sjúkrahúsi í Reykjavík. Við
gistum þá hjá móður hennar og fjöl-
skyldu. Ég dáðist svo að Öddu, því
einmitt þá dagana gekk hún í gegn-
um eina lyfjameðferðina. En þessir
dagar verða mér ógleymanlegir, því
þarna urðum við svo nánar, tvær
saman á ókunnum starfsvettvangi og
svo ákveðnar í að standa okkur vel.
Þegar við komum af kvöldvkt heim
til móður hennar og vonim háttaðar
gátum við spjallað langt fram á nótt
og sögðum hvor annarri ýmislegt,
sem við kannski töluðum ekki um við
aðra. Adda átti svo auðvelt með að
vaka á kvöldin, en þótti svo gott að
lúra á morgnana í staðinn. Þetta
næturspjall okkar endaði alltaf með
því að ég var farin að hrjóta löngu á
undan henni. Ég vaknaði svo fyrr að
morgninum og þegar ég vakti Öddu
sagði hún „Ég ætla aðeins að lúra“.
Adda var einstaklega samvisku-
söm í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur, sama á hvaða vettvangi það
var. Hún var vel heima á flestum
sviðum, las mikið og það var fróðlegt
og gaman að spjalla við hana um
nánast alla hluti. En hún hafði líka
sínar ákveðnu skoðanir á mönnum
og málefnum og lét þær óspart í Ijós
ef því var að skipta.
Hún var mikil fjölskyldumann-
eskja og þótti afar vænt um litlu fjöl-
skylduna sína og með þeim Frey-
steini og Moniku átti hún líka
sameiginlegt áhugamál, sem var
hestamir þeirra. Margar hestaferðir
fór hún og það veitti henni ómælda
ánægju að komast á þann hátt í
snertingu við náttúru landsins okkar
fagra.
Ég minnist þess líka að eitt fagurt
kvöld í vor bauð hún mér með sér á
tónleika karlakórs í Mosfellsbæ. Á
eftir keyrði hún að hesthúsahverfinu
þar, og sýndi mér hesthúsið sem hún
hafði átt þar, þegar hún var ung og
bjó í Reykjavík. Oft talaði hún um
ömmu sína í Kjósinni, sem látin er
fyrir örfáum árum, en hjá henni
dvaldi hún löngum sem barn og ungl-
ingur og þaðan átti hún margar góð-
ar minningar úr leik og starfi.
Eitt sinn skal hver deyja. Það er
það eina sem er alveg víst, þegar við
fæðumst. í vændum er hátíð Ijóss og
friðar, jólin. Við skulum öll horfa
fram á við til birtunnar og ljóssins. I
huganum eigum við mynd af góðri
konu sem barðist eins og hetja, og þó
að hún sé farin frá okkur um stund-
arsakir getum við yljað okkur við
minningarnar, þær tekur enginn frá
okkur. Öddu minni þakka ég fyrir
allar samverustundirnar okkar,
hennar sterki persónuleiki gleymist
mér aldrei. Ég bið Guð að gæta
hennar um alla eilífð.
Elsku Freysteinn og Monika, þið
hafið misst svo mikið, ég bið algóðan
Guð að styrkja, styðja og leiða ykkur
og alla aðra aðstandendur Öddu.
Einlægar samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Guð blessi ykkur.
Ragnheiður Guðmundsdóttir.
Kveðja frá
samstarfsfólki
á Dvalarheimilinu Höfða
Með sorg í hjarta kveðjum við
vinnufélaga okkar, hana Ámýju.
Öll vorum við slegin þegar við
fréttum af veikindum hennar fyrir
tæpum tveimur árum. Á þeim tíma
hefur hún sýnt ótrúlegan baráttu-
vilja og dugnað með vonina að leiðar-
ljósi.
Árný var góður vinnufélagi og vin-
ur sem allir mátu mikils, hún var líka
mjög virk í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur, svo samviskusöm og dugleg.
Hún var um tíma í stjórn starfs-
mannafélagsins okkar og í starfi sínu
þar var hún ávallt boðin og búin til að
gera það sem gera þurfti og leysa
þau mál sem upp komu hverju sinni.
Hún tók líka alltaf virkan þátt í öllu
félagslífi okkar og er þess skemmst
að minnast þegar hún fór með okkur
í haustlitaferðina okkar í Skorradal,
seinast í september. Þó að þrekið
væri lítið var hugurinn sá sami og
viljinn, og hún tíndi í sinn krans og
lauk við eins og við hin sem í ferðinni
vorum. Hún var félagsvera sem hafði
yndi af samveru við annað fólk og
það nýttist henni vel í starfi hvar
sem var. Hún var líka fróðleiksfús og
athugul um alla hluti. Hún stundaði
vinnuna sína eins lengi og hún gat og
í rauninni miklu lengur, var oft jafn-
framt í erfiðum lyfjameðferðum, en
baráttukonan Árný gafst ekki svo
auðveldlega upp. Öll dáðumst við að
henni og söknum hennar sárt.
Við sendum Freysteini, Moniku,
aðstandendum og öllum þeim sem
eiga um sárt að binda innilegar sam-
úðarkveðjur og biðjum þeim bless-
unar Guðs.
Góður engill Guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og stríð,
léttir byrðar, angist eyðir,
engils á er vonin blíð.
Blessuð von, í bijósti mínu
bú þú meðan hér ég dvel,
lát mig sjá í ljósi þínu
Ijómann dýrðar bak við hel.
(H. Hálfd.)
Samstarfsfólk.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar
til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á net-
fang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.