Morgunblaðið - 16.12.2000, Blaðsíða 58

Morgunblaðið - 16.12.2000, Blaðsíða 58
58 LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 2000 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ GUÐMUNDUR PÁLL PÉTURSSON + Guðmundur Páll Pétursson fædd- ist að Núpi í Fljóts- hlíð 28. nóvember 1954. Hann lést 9. desember síðastlið- inn. Foreldrar hans eru Anna Guðjóns- dóttir, f. 9. júní 1922, og Pétur Guðmunds- son, f. 9. júlí 1912, d. 9. aprfl 1997. Systk- ini hans eru: Guðrún Pétursdóttir, f. 5.8. 1945, maki Kristján Aðalsteinsson, f. 29.12. 1947, Guðjón Öm Pétursson, f. 29.5.1947, maki Ágústa Sumarliðadóttir, f. 11.8. 1945; Hólmfríður Pétursdóttir, f. 28.6. 1950, maki Ólafur M. Ósk- arsson, f. 30.11. 1952; Guðbjörg Pétursdóttir, f. 10.12. 1957, maki Ólafur Ragnarsson, f. 17.9. 1959; Karítas Pétursdótt- ir, f. 31.1.1962, maki Símon S. Sigurpáls- son, f. 4.1. 1961; Dóra Pétursdóttir, f. 9.7. 1963, sambýlis- maður Jón Á. Krist- jánsson, f. 25.9.1951. Guðmundur Páll var kvæntur Hrund Logadóttur, f. 19.2. 1957. Hennar for- eldrar vom Logi Einarsson, f. 16.10. 1917, d. 29.11. 2000, og Oddný Gísladótt- ir, f. 22.1.1922. Böm Guðmundar Páls og Hmndar eru: Logi, f. 12.3.1980; Oddur Pétur, f. 10.3.1984; Dögg, f. 2.8.1988. IJtför Guðmundar fer fram frá Breiðabólsstaðarkirkju í Fljóts- hlfð í dag og hefst athöfnin klukk- an 14. Það var í sumar að ég kom að Núpi og ætlaði að heimsækja gömlu vini mína, bærinn var mannlaus, seinna frétti ég að þau væru búin að selja Núp og með haustinu fengju þau afhenta íbúð í Reykjavík. Þegar haustið kom hringdi ég heim til þeirra og varð Logi, elsti sonur þeirra, fyrir svörum. Guð- mundur Páll faðir hans var í sínum síðustu göngum og mamma hans var þar kokkur, þau kæmu heim seint á sunnudag. Fyrir fjórum til fimm vikum gerði ég aðra tilraun og þá hittist betur á, þetta var á sunnudegi og komu þau ásamt Dögg dóttur sinni til okkar í kvöldmat. Það var langt um liðið, einhver ár síðan ég sá þau síðast en ég kynnt- ist þeim sem unglingur þegar ég fór með Edda í sveitina hans en Palli var sonurinn á bænum og Hrund var þar í sveit. Árin liðu og Hrund og Palli felldu hugi saman. Á fram- haldsskólaárunum bjuggu þau í Reykjavík og var samgangur okkar á milli mikill. Eg man þegar við Palli eyddum einu vori í að leggja rafmagn og lagfæra Skíðaskála kvenna í Skálafelli án þess að taka borgun fyrir. Ég man þegar ég fór með Palla norður í land þegar hann keypti fyrsta vörubílinn sinn og við ókum honum um nóttina að norðan og á Núp. Palli var alltaf kátur og hress og átti mjög auðvelt með að kynnast fólki, á Núpi voru alltaf gestir og ekkert hús hef ég vitað með jafn- mörgum herbergjum með uppbún- um rúmum. Atburðirnir rifjast upp hver af öðrum. En þetta kvöld nú í haust þegar við litum yfir farinn veg heyrði ég á Palla að hann var ekki sáttur við hvernig kerfið hafði leikið hann, þau tóku við búskapnum á Núpi og réð- ust í uppbyggingu á útihúsum og vélum en skömmu seinna var kerf- inu breytt og stoðum kippt undan rekstrinum. Þar sem kerfið gerði þeim ókleift að stunda búskap fór Palli fyrst á sjó, var m.a. á vetr- arvertíð og síðan meira og minna á vinnuvélum og því tengdu ásamt því að vera í tamningum og öðru hesta- stússi en Palli var alinn upp við hestamennsku, átti alltaf hesta og var góður hestamaður. Það var liðið á kvöldið þegar þau fóru en það var vinnudagur næsta dag, áður en við Palli kvöddumst mæltist okkur svo til að við skyld- um fara golfhring með vorinu en íbúðin þeirra er í nánd við golfvöll en sá hringur verður leikinn seinna á öðrum og fallegri velli. Það er dýrmætt að eiga þetta sunnudags- kvöld í minningunni um góðan dreng. Við vottum þér, Hrund, og börn- unum þínum okkar dýpstu samúð og megi góður guð veita ykkur styrk. Sigurður Rúnar ívarsson og Sigurborg. Þegar tími ljósanna nálgast og menn eru í önnum við undirbúning friðarhátíðar berst sú sorglega fregn að Guðmundur Páll, eða Palli eins og flestir kölluðu hann, sé lát- inn. Það setur að manni hryggð að góður drengur skuli kvaddur svo snöggt á tíma sem jólahátíðin ber með sér. Palli var fæddur 28. nóvember 1954 að Núpi í Fljótshlíð og var í miðjunni af sjö barna systkinahópi þeirra sæmdarhjóna Péturs Guð- mundssonar og Onnu Guðjónsdótt- ur. Anna lifir son sinn en Pétur lést fyrir tæpum þremur árum. Palli dvaldi í heimahúsum fram á fullorðinsár en stundaði jafnan ein- hverja vinnu utan heimilis. Alltaf vann hann þó við sumarstörfin heima og hjálpaði foreldrum sínum við heyskap og fleira sem snýr að störfum sveitarinnar. Hugur hans dvaldi tíðum við hestamennsku enda þótti hann afar snjall að um- gangast hesta og temja þá. Margan góðan gæðinginn átti hann líka um ævina. Þeir eru líka margir sveit- ungar hans og kunningjar sem notið hafa aðstoðar hans við að koma sér upp almennilegum reiðhesti. Palli kynntist eiginkonu sinni, Hrund Logadóttur, snemma á lífs- leiðinni. Hún hafði á unglingsárum verið í sumardvöl á Núpi og notið þar hlýju og umönnunar á stóru heimili. Fyrstu ár sambúðar bjuggu þau í Hafnarfirði og Reykjavík. Þaðan stundaði Hrund nám í Kennarahá- skólanum en Palli vann aðallega við tamningar á Reykjavíkursvæðinu. Þar fæddist þeim frumburðurinn Logi. Seinna fluttu þau á Hvolsvöll og þar eignuðust þau Odd Pétur og Dögg. Eftir að þau tóku við búi að Núpi fluttu þau þangað. Byggðu þau myndarlegt fjós á jörðinni á erfiðum tímum verðbólgu og kvóta- takmarkana auk þess sem þau gerðu íbúðarhúsið upp af smekkvísi án þess að breyta mikið sál þess og innviðum. Kynni okkar Palla hófust snemma á áttunda áratugnum. Tókst með okkur mikill og góður vinskapur. Eftir að þau hjón fluttu að Núpi var sérstaklega gaman að heimsækja þau, eiga með þeim sam- verustundir og fara á hestbak. Sum- arferðir sem við fórum saman á hestum um óbyggðir eru ógleyman- legar. Palli gerði sitt til að gera þær skemmtilegar enda maðurinn glað- vær, úrræðagóður og framtakssam- ur á slíkum stundum. Þarna naut hann sín til fulls í ríki náttúru og friðar með fjölskyldu og vinum. Palli var drengur góður og átti fáa sína líka vegna þess þáttar í lífi hans að rétta öðrum hjálparhönd. Komið að leiðarlokum. Nú hverf- ur þú aftur í sveitina sem þú unnir og munt hvíla við hlið föður og ann- arra ættingja. Ég þakka þér fyrir allar ánægjustundirnar og hjálpina sem þú veittir mér. Kæra Hrund, Logi, Oddur Pétur og Dögg. Færi ykkur mínar dýpstu samúðarkveðjur. Það er ekki hægt að lýsa þeirri sorg og hryggð sem þið hafið orðið fyrir, fyrst við missi föður og afa og nú við fráfall eig- inmanns og föður. Það er eðlilegt að syrgja en ég vona að minningar um góðan dreng geti létt ykkur þá þungu byrgði. Þá sendi ég Önnu, sem sér á eftir góðum syni og systkinum Palla, samúðarkveðjur á þessari rauna- stund. Hvíl í friði, Guðmundur Páll. Helgi Helgason. Mót fjöllum lát þú gamminn geisa, er glampar sól á snæviþakta hlíð. Þitt yndi mun úr læðing leysa listir gæðings ár og síð. Heyr þú dyn frá hófaslögum, hljóma í víðum fjallasal. Slóð frá löngu liðnum dögum. Liðast greið um hh'ð og dal. Hraun og sanda hestafætur, hafa mótað öld frá öld. Eggjagrjótið undan lætur, á því dynur skeifnafjöld. Eins þó mæðist eldhert stál, ekkert mun þó granda. Minningum er marka sál, og munu lengi standa. (MH.) Þegar sest er niður til að skrifa þessi kveðjuorð spretta fram í hug- ann á leifturhraða minningar eftir meira en tuttugu ára samfylgd og vináttu. Þá verður manni ljóst að í rauninni var það hraði ljóssins sem einkenndi stundum líf Guðmundar Páls og á stundum var ekki auðvelt að fylgja honum eftir. Það sem upp úr stendur er að Guðmundur Páll var gegnheill og sannur vinur vina sinna. Sem betur fer eru allar minn- ingar sem fyrst koma upp í hugann þess eðlis að sorg og leiði fýkur veg allrar veraldar en hlátur og gleði taka völdin. Sjálfur naut Guðmund- ur Páll sín allra manna best þegar gleðin hafði völd, var enda oftast ótæmandi gleðigjafi sjálfur. En þegar litið er til baka yfir sviðið verður manni ljóst að í rauninni var það ótæmandi gjafmildi sem ein- kenndi Palla fyrst og fremst. Hann naut sín meðal þeirra sem gátu þeg- ið í einlægni. Ékki síst þess vegna átti hann auðvelt með að umgangast börn og unglinga sem voru stór þáttur í lífshlaupi hans gegnum skólaakstur og reiðnámskeið. Guð- mundur Páll var listamaður, nátt- úrubarn og hestamaður af Guðs náð. Hann var sannur ofurhugi og því ekki undarlegt að kappreiðar ættu hug hans allan, það var hans stíll. Eftir standa óhögguð landsmet og afrek í lengri vegalengdum í stökki en við sem þekktum Palla munum eftir mörgum snörpum skeiðsprettum þar sem ekki þurfti stundum langan aðdraganda. Von- andi standa Vinur og Hólmfríðar- rauður harðjárnaðir handan landa- mæranna og bíða þess að verða teknir til kostanna að nýju. Hesta- ferðir á fjallaslóðum voru honum mikilvægar og þó að ýmislegt óvænt kæmi upp á sem ferðum fylgir leysti Palli vandann með alkunnu brosi á vör enda jafnan manna kát- astur þegar eitthvað bjátaði á. Það verður ekki minnst á Guðmund Pál öðruvísi en tónlist komi upp í hug- ann enda var hún nauðsynleg nær- ing slíkum manni. Sagnahefðin og kunnáttan voru honum í blóð bom- ar þar sem húmorinn sat í íýrir- rúmi. Það væri ekki í anda Guð- mundar Páls að skrifa einhverja þreytandi langloku. Það er ótal margt sem maður vill segja vinum sínum en kemur því ekki í verk og því er sárt að standa eftir vitandi að tækifærið er glatað. Guðmundur Páll krafðist einskis af öðrum en var ávallt reiðubúinn til hjálpar sjálfur þegar aðrir þurftu aðstoð. Þegar ausið er úr brunni lífsins mannkosta hlýtur lindina að þrjóta. Bestu þakkir fyrir samfylgdina, Guðmundur Páll, við biðjum Guð að styrkja þau sem mest hafa misst. Þínir vinir, Magnús, Þormar og fjölskyldur. Okkur langar að minnast í örfá- um orðum vinar okkar og félaga Guðmundar Páls Péturssonar eða Palla eins og hann var oftast kall- aður. Þegar hugsað er til baka kem- ur fyrst og fremst í hugann þakk- læti, að hafa fengið að fylgjast að og kynnast karakternum Palla, þar sem margar og góðar minningar koma í hugann. Fyrst sem skóla- og bekkjarfélagar og- síðan áfram sem sveitungar og vinir. Við viljum þakka hversu fljótur Palli var að bregðast við væri falast eftir aðstoð af einhverju tagi, þá var það alltaf sjálfsagt, þar eigum við m.a. við að oft voru fengnir að láni hjá honum hestar til smölunar, aðstoð við byggingar hér á Kirkjulæk og margt fleira. Við urðum fyrir því óláni haustið 1995 að nýleg hlaða brann hjá okk- ur, og voru fleiri byggingar í mikilli hættu, þar sem þéttbýlt er hér á Kirkjulæk. Þá var það Palli sem brást strax við og gekk manna fremstur (að öðrum ólöstuðum) í að bjarga því sem bjargað varð. Þá var mikil mildi að ekki urðu slys á þeim sveitungum og vinum okkar sem harðast lögðu að sér, að dugnaði, kjarki og áræði. Er þessi hjálp hér með þökkuð af alhug. Góðar minn- ingar eru frá smalamennskum í Krók og KJofninga (það eru land- svæði sem Fljótshlíðingar eiga og smala) þar sem Palli var hrókur alls fagnaðar og fór þar fram af dugnaði og ósérhlífni og verður sá karekter sem alltaf verður minnisstæður, og um hann eingöngu ljúfar minningar. Þegar þorra- eða góuböll voru hald- in hér í sveit og Palli var í nefnd, var hægt að bóka að hann brygði sér í eitthvert eftirminnilegt hlut- verk, en leikari var hann góður ef því var að skipta. Á góðum stundum tók hann sér gítar í hönd og spilaði undii- söng, einnig átti hann til að spila lög við texta sem hann samdi jafnóðum, svona eftir því hver eða hveijir voru í kring, þá var fjör, því allt var það í gríni gert. Svo má geta þess að á árum áður spilaði hann á trommur með nokkrum hljómsveit- um. Sem skólabílstjóri hér í sveit síðustu ár eignaðist hann marga góða vini í börnum og unglingum sem voru farþegar hans, því hann hafði mjög gott lag á að umgangast fólk, sama á hvaða aldri það var, léttur, orðheppinn og skemmtilega stríðinn í góðra vina hópi. Hann var smiður góður, ekki síst á járn, sem kom best fram nú síðustu ár þegar hann fór að smíða styttur og muni úr jámi. Þar mátti sjá kalt og jafn- vel ryðgað járn lifna við í höndum hans og breytast í fallegar styttur og muni þar sem hreinlega má þekkja persónur, svo lifandi eru þær. Já, Palli, með þessum fáu orð- um þökkum við samveruna hérna megin. Við hittumst seinna. Vertu sæll. Kæru Hrund, Logi, Oddur Pétur og Dögg, Anna og börn og aðrir sem eiga um sárt að binda, við sendum okkar dýpstu samúðar- kveðjur. Jón, Inga og börn, Kirkjulæk III. JÓN SANDHOLT + Jón Sandholt fæddist í Rönne á Borgundarhólmi, Danmörku, 13. maí 1926. Hann lést 6. desember si'ðastlið- inn og fór útför hans fram frá Fossvogs- kirkju 14. desember. Þau voru ekki svo ýkja mörg, en þess í stað ógleymanleg kvöldin sem við afi löbbuðum af stað niður tröppurnar og sem leið lá að ánni og yfir brúna. I vestri hnitaði sólin uns henni blæddi út yfir klettana fyrir vestan á og litaði himininn blóð- rauðan. Kjarrið sem klæddi hlíðina iðaði af fuglalífi og þar bjuggu skógarþrestir ungum sínum hreið- um og í kvöldkyrrðinni mátti heyra í mófuglum og fylgjast með önd; unum á ánni búa sér náttstað. Á göngunni ræddum við svo margt og afi gat endalaust sagt mér glettnar sögur af uppvaxtarárum sínum, prakkarstrikum, sögur úr sveitinni af mönnum og málleysingjum, sög- ur frá virkjun Sogsins og byggingu írafoss- og Steingrímsstöðvar. All- ar öðluðust þessar sögur líf og gildi fyrir mig í minningunni og munu gera um ókomna tíð. Árin liðu og heimsóknunum fjölg- aði og á unglingsárunum dvaldi ég einn vetur hjá afa og ömmu. Á þeim árum styrktist samband okkar enn frekar. Þær eru dýrmætar minn- ingarnar um kvöldin sem við amma og afi sátum við eldhúsborðið og spjölluðum um heima og geima, áður en gengið var til náða. Allar sögumar sem þau sögðu mér reyni ég að geyma í hug- skoti mínu og ýmist koma sér vel sem veganesti og umhugs- unarefni, sem hverjum ungum manni er hollt að hafa aðgang að. Ég minnist þess að hafa séð í þeim ara- grúa ljósmynda, sem voru til hjá afa og ömmu, myndir af mér og afa þar sem hann stoltur heldur á mér, ellegar ég stend í leikgrind- inni og læt afa mata mig af matnum hans, þar sem minn matur var löngu búinn! og svo var miklu betra að fá kjötbollur og kartöflur, en alltaf gulrótarstöppu. Það var alltaf svo gott að koma til afa og ömmu, hvort sem var á író, eða seinni árin í Hveragerði. Ætíð var amma boðin og búin með uppábúið rúm og kalda mjólk og Fig rolls í kaffitímanum og alltaf glöð að sjá mann hvort heldur sem maður stoppaði stutt ellegar lengur. Að koma í heimsókn til afa og ömmu, fá kjöt í karrý í há- deginu, snarl á kvöldin og setjast svo inní stofu og fá sér harðfisk með fréttunum eru minningar og myndir um hversdagslega hluti er á stirnir í huga manns. Þegar afi kom heim eftir vinnu, settist við skrif- borðið og tók upp póstinn, kallaði hann oft á mig upp á loft og gaf mér dýrindis penna, að manni fannst, merktan einhverju olíu- eða inn- flutningsfyrirtækinu, ellegar lykla- kippu. Árin liðu og afi og amma urðu langiafi og langamma, en alltaf var jafn gaman að koma í heimsókn og jafn erfitt að fara. Aldrei heyrði ég þig kvarta, afi, meðan á veikindum þínum stóð og alltaf stóð amma við hlið þér sem þín stoð. Það var svo gaman, afi, að þið amma gátuð og treystuð ykkur til að koma í afmælið hans Steins Vignis fyrir fáeinum dögum. Og ég sem hélt og vonaði að þér tækist að þrjóskast við svolítið lengur og lifa enn ein jólin, svo þér tækist að færa yngri syni mínum jólapakka á fyrstu jólunum hans, og þó. Þú gast ekki farið án þess að vera búin að kaupa pakka fyrir barna- og barnabarnabörnin, því það er svo stór hluti jólanna að gefa og sælla en að þiggja. En jólastjarnan skein skært í glugganum á herberginu þínu, afi, til marks um það að jólin eru í nánd. Takk fyrir samfylgdina, afi, þessi tæpu þrjátíu sem við urðu sam- ferða. Ég bið þig að líta eftir strák- unum mínum, því ég veit að þú kemur til með að velja þér góðan útsýnisstað, svo vel þú getir séð og fylgst með okkur. Og þó svo þessum leggjabrjót sé lokið munum við taka tal aftur seinna og ræða þau málefni sem við svo oft ræddum og önnur slík. Góður Guð styrktu ömmu, mömmu, frænku, frændur mína og fjölskyldur þeirra. Með kærri kveðju. Þinn dóttursonur, Kristján Vignir Hallsson, íjölskyldan Næfurási og Jörfalind.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.