Morgunblaðið - 20.12.2000, Page 52

52 MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðmundur Jón
Hákonarson
fæddíst á Hnjóti í
Rauðasandshreppi
II. janúar 1910.
Hann lést í sjúkra-
húsinu á Patreks-
firði 18. október síð-
astliðinn og fór útfor
hans fram frá Sauð-
lauksdalskirkju 28.
október.
Jón Hákonarson var
sonur hjónanna Mál-
fríðar Guðbjartsdóttur
og Hákonar Jónssonar
sem alla sína búskapartíð bjuggu á
Hnjóti í Örlygshöfn. Foreldrar
Málfríðar voru Guðrún Anna
Magdalena Kolvíg Halldórsdóttir
Einarssonar í Kollsvík og Guð-
bjartur Ólafsson Halldórssonar í
Hænuvík en þau Magdalena og
Guðbjartur bjuggu í Kollsvík og
eignuðust 17 börn samkvæmt
kirkjubókum (Kollsvíkurætt). Há-
kon var sonur hjónanna Valgerðar
Guðmundsdóttur frá Geitagili og
Jóns Torfasonar frá Naustabrekku
á, Rauðasandi en þau Jón og Val-
gferður bjuggu lengst af á Hnjóti.
Börn þeirra Hákonar og Málfríðar,
systkini Jóns, sem upp komust
voru Anna Magdalena Guðrún, f.
22. des. 1897, sem alla tíð átti
heima á Hnjóti og dó þar komin á
efri ár, ógift og barnlaus, og Guð-
bjartur, f. 3 nóv. 1914, efnismaður
sem ungur varð sinnisveikur, eins
og það var þá kallað, og átti við þá
fötlun að stríða lengi. Guðbjartur
er dáinn fyrir allmörgum árum.
Hákon á Hnjóti féll frá tæplega
fSftmtugur að aldri þann 12. sept-
ember 1918 úr sykursýki en ekkj-
an, Málfríður, bjó áfram á Hnjóti
með bömum sínum til dánardæg-
urs 29. nóvember
1957.
Jón Hákonarson
starfaði lengi framan
af ævi með móður
sinni og systur að
landbúnaði og lítils
háttar við útgerð.
Vai-la er þó hægt að
segja að hann stund-
aði þessi störf af eld-
móði og þrótti, miklu
frekar af skyldurækni
og átthagaást enda
lagðist búskapur á býli
hans af fljótlega eftir
andlát Málfríðar. Lík-
lega hefur hugur Jóns snemma leit-
að annarra viðfangsefna, ótengdum
rollustússi og jarðabótum.
Þegar Jón var á miðjum aldri var
honum falið það trúnaðarstarf að
stýra litlu félagi sem bændur í
sveitinni höfðu með sér um slátrun
búflár, sölu afurða og litla verslun
þar sem selt var það nauðsynleg-
asta til heimilis og búþarfa. Ekki
veit ég hvort þessi starfi var Jóni
sérstaklega ljúfur en skyldurækni
hans sagði honum að gæta hans af
trúmennsku, minnugur orða frels-
arans, „yfir litlu varstu trúr, yfir
mikið muntu settur verða“. Jón var
afar gætinn fjármálamaður og
þessi litla verslunareining var í
góðum höndum hjá honum. I lokin
skilaði hann þessu snotra fyrirtæki
af sér með traustri eiginfjárstöðu
sem þó nýttist hvorki honum né
þeim sem að félaginu stóðu, þegar
hún týndist í glatkistu fjöldans sem
engu eirði og allt heimtaði þegar
einkahagsmunir kröfðust en lét sér
fátt um finnast þegar samfélagið
þarfnaðist liðsinnis góðra manna.
Jón var áhugamaður um félags-
mál og hvers konar menningar- og
framfaramál. Hógværð hans og lít-
illæti kom þó í veg fyrir að hann
talaði sig hásan á mannamótum eða
stæði í þrætum. Hinn fámenni hóp-
ur samsveitunga hans mátti þó allt-
af vita vilja hans þegar menn vildu
beita sér fyrir góðum hlutum. Það
var helst þegar honum þótti ferðin
fyrirhyggjulítil að hann lét í ljósi
vantrú en úrtölumaður var hann
enginn. „Þeir verða að ráða þessu,“
gat hann sagt. Þessir sömu eig-
inleikar urðu einnig til þess að
hann hvarf gjarna í fjöldann í
margmenni en í þröngum hópi
komst enginn hjá því að kynnast
mannkostum hans, endalausri gam-
ansemi, góðri frásagnargáfu, góðu
minni og miklu dálæti á gömlum
siðum, hálfgleymdum slanguryrð-
um og fáheyrðum orðatiltækjum.
Öðrum mönnum betur kunni hann
líka að meta skemmtilegar frásagn-
ir og gamanyrði annarra.
Jón var gæddur vissum listræn-
um hæfileikum. Leiklist var honum
í blóð borin og hélt hann gjarna
uppi fjörinu á innansveitarskemmt-
unum á sínum bestu æviárum.
Músikeyra hans var traust og eitt
sinn sagði Sauðlauksdalsprestur
mér að aldrei hljómuðu bjöllur
kirkjunnar betur en þegar Jón
handlék strengi þeirra. Þannig var
Jón gæddur gáfum sem að tak-
mörkuðu leyti gátu nýst honum í
hans umhverfi en gætu hafa fleytt
honum lengra við aðrar aðstæður.
Jón lést á sjúkrahúsi Patreks-
fjarðar eftir áralangt stríð við erf-
iðan sjúkdóm.
Það fækkar í þeirri tápmiklu
sveit sem byggði Rauðasandshrepp
um miðja tuttugustu öldina. Margir
voru þar mannkostamenn og
atorkusamar húsfreyjur. Jón Há-
konarson skar sig ekki úr þeim
hópi en var þó fremstur meðal jafn-
ingja á vissum sviðum. Hafi hann
þökk fyrir trúmennsku sína og
reglusemi og megi minningin um
hans ljúfu persónu bægja frá leið-
indum þegar lífsins þrautir þjaka
þá sem eftir lifa.
Siguijón Bjamason.
GUÐMUNDUR JÓN
-• HÁKONARSON
JÓNÍNA BJÖRK
VILHJÁLMSDÓTTIR
+ Jónína Björk Vil-
hjálmsdóttir
fæddist í Hafnarfirði
14. ágúst 1970. Hún
lést á Grensásdeild
Landspítalans í Foss-
vogi 2. desember síð-
‘astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskirkju 12.
desember.
Það er ef til vill ekki í
mannlegu valdi að
skýra þann veruleika
sem dauðinn snýst um,
en í stórum sorgum stirðnar tungan
og fátt er um svör, en eitt er þó ljóst,
hann gefur sjúkum frið
en aðstandendum ang-
ur og trega þegar ungt
og tápmikið fólk á í hlut.
Aldan brotnar við
sker. Svo kemur beiskj-
an og sorgin, perlur
Guðs falla af hvarmi
þeirra sem vel til
þekkja. Ljós er horfið
og við sem eftir stönd-
um lútum höfði, fáum
hér eftir engu breytt.
Það eru skuggar í sól-
arátt en svo styttir upp
um síðir og lífið ber aft-
ur ávöxt. Það má til sanns vegar færa
að leiðir okkar beggja lágu saman
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegrar systur,
mágkonu og frænku,
ESTERAR GUÐLAUGAR WESTLUND.
Steingrímur Westlund
og fjölskylda.
Frágangur afmælis-
• 0 •
og minmngargrema
MIKIL áhersla er lögð á, að hand-
rit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er
æskilegt, að disklingur fylgi. Unnt
að senda greinamar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi-
Um hvem látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðugrein
af hæfilegri lengd, en aðrar greinar
um sama einstakling takmarkast
við eina örk, A-4, Tilvitnanir í sálma
eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar em beðnir
að hafa skímamöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
nánast á ögurstund eftir að þú varðst
orðin alvarlega veik, og mun ég ætíð
þakka almætti mínu fyrir það, að hafa
fengið að eiga nokkrar samvera-
stundir með þér og þínum ágæta eig-
inmanni, Þorsteini, ásamt þinni góðu
og hlýju fjölskyldu á Hofteigi. Mér er
í minni ljóslifandi þegar fundum okk-
ar bar saman á ný og ég heilsaði þér
með kossi á kinn er þú sagðir, sæll
pabbi, það var ábyggilega draumur
okkar beggja að kynnast fyrir margt
löngu en allt er hverfult í tímans rás
og nú um seinan að geta í eyður
þeirra örlaga sem áttu hlut að máli.
Þess var ég fullviss og trúði stað-
fastlega á upprisu sólar er kæmi ég
aftur heim erlendis frá, hvað varðaði
heilsufar þitt, en þá komu skúraský
þegar tilkynning barst þess efnis að
þú værir öll. Fyrst komu tárin síðan
bænin sem mýkir hvert sært hugar-
þel, nú fáum við engu breytt, elsku
bam.
Minninguna um þig mun ég ætíð
varðveita í skjóli betri vitundar að
skilja betur við þann heim sem við
fæddumst í, sól megi ætíð skína yfir
ævi þína. Ég vil færa eiginmanni þín-
um, Þorsteini Pálssyni, sem af alhug
var þér eins og sá sem skilur og allt
veit tO hinstu stundar, aðstandendum
öllum, bróður og systur, dýpstu hlut-
tekningu.
Pabbi Hilmar.
Mig langar til þess að minnast
æskuvinkonu minnar, Jónínu Bjarkar
Vilhjálmsdóttur.
Við Nína ólumst báðar upp á Hof-
teignum og var aðeins eitt hús á milli
okkar. Við höfum þekkst alveg frá því
að við voram smástelpur. Þegar ég
hugsa til baka koma ótal margar
minningar upp í hugann. Ég á svo erf-
itt með því að trúa því að hún Nína
mín sé farin yfir móðuna miklu. Því
miður er staðreyndin sú og ekkert
fær því breytt. HræðOegur sjúkdóm-
ur hefur herjað á þessa fallegu fjöl-
skyldu. LeOur Steinarsson hefur þó
misst mest. Nú er harmleikur þess-
arar fjölskyldu á enda og þeir sem
eftir lifa era lausfr við þennan sjúk-
dóm, guði sé lof fyrir það.
SIGURJÓN FANN-
DAL TORFASON
+ Siguijón Fann-
dal Torfason
fæddist í Hvítadal í
Saurbæ í Dalasýslu
7. febrúar 1926.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 22. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Staðar-
holtskirkju í Saurbæ
2. desember.
Mérfiimstégvarlaheill
néhálfurmaður,
og heldur ósjálibjarga því er ver.
Mér komu þessi orð Vilhjálms V0-
hjálmssonar heitins í hug eftir að fað-
ir minn, Siguijón F. Torfason, and-
aðist á Landspítalanum 22. nóvember
síðastliðinn, en hann hafði barist við
alvarleg veikindi í vikutíma.
Mig langai' að mmnast föður míns,
Siguijóns, í örfáum orðum. Það er
vissulega staðreynd að það er erfitt að
skrifa minningargrein um mann sem
mér þótti svona vænt um, en eina
andvökunóttina er minningamar ráf-
uðu um hugann ákvað ég að setjast
fyrir framan tölvuna og skrifa stutta
grein.
Siguijón fæddist 7. febrúar 1926 og
bjó alla sína ævi í Hvítadal í Dala-
sýslu. Árið 1973 kynntist hann svo
eftirlifandi konu sinni og móður
minni, henni Elísu Berthelsen. Árið
1976 eignuðust þau dóttur sem fædd-
ist andvana og árið 1977 eignuðust
þau svo son, sem var ema barn Sig-
uijóns, en það er ég. Auk þess átti
hann stjúpböm og bamaböm sem
honum var ákaflega hlýtt tO.
Pabbi var ákaflega bamgóður mað-
ur og blíður, og skilst mér að ég hafi
verið dekurrófa á mínum uppvaxtar-
árum og fengið allt mitt fram bara
Nína var alveg yndisleg stúlka en
það var mikið sem hvfldi á hennar
herðum enda búinn að missa móður
sína og frænkur úr þessum hræðflega
sjúkdómi. Nína var sterkur einstak-
lingur og mOdll karakter.
Tárin streyma er ég hugsa til baka
og allar þær góðu minningar sem eft-
ir standa. Ég tel það hafa verið algjör
forréttindi að hafa átt Nínu sem vin-
konu því hún var svo sannarlega vin-
ur vina sinna. Hún var gjafmild og
gjafirnar sem hún gaf það var ekkert
slor.
Mér er það sérstaklega minnis-
stætt er við voram litlar stelpur að þá
fóram við stundum í frúarleikinn svo-
kallaða. Þá puntuðu litlar hnátur sig
upp og fóra í gömul föt af hinum full-
orðnu og svo var haldið af stað í
göngutúr um hverfið. Já, það var mik-
ið brallað á þeim áram.
Þegar ég var 18 ára eignaðist ég
fyrsta bflinn minn, þá var farið á rúnt-
inn allar helgar og þegar mér verður
hugsað til þess heyri ég hlátur Nínu
bærast innra með mér. Þetta var ynd-
islegur tími sem ég hefði aldrei viljað
fara á mis við. Á unglingsáranum vor-
um við Nína hreinlega eins og sam-
lokur.
Við gátum spjallað um allt milli
himins og jarðar, stundum var spjall-
að langt fram á nótt og mddð hlegið.
Mikið voru þetta skemmtdegir
tímar.
Skemmst er frá því að segja að við
Nína giftum okkur með viku mfllibdi,
ég þann 18. nóvember en Nína 25.
nóvember. Bæði voru þetta heima-
brúðkaup á æskuslóðum. Viku síðar
erhúnöll.
Það var mikið áfall því einhvem
veginn hélt ég alltaf að hún slyppi.
Eg gæti skrifað fleiri fleiri blaðsíð-
ur um hana Nínu mína en læt þetta
gott heita.
Ljúfar minningar um fallega sál
munu ætíð lifa.
Ég bið góðan guð að styrkja Þór-
stein mann Nínu, Daða, Ástu, Ingi-
björgu, Leif, tengdaforeldra hennar
og Dagnýju og fjölskyldu í þessari
miklu sorg.
Guð veri með ykkur öllum.
Sigríður Ásgeirsdóttir.
með því að tala við
pabba, enda vddi ég
helst af öllu vera með
honum í fjárhúsunum
þar sem við gátum
fundið okkur eitthvað tfl
dundm-s á mflli gjafa á
meðan mamma var að
vinna í Kaupfélaginu. Af
þessu urðum við mjög
nánir, þannig að hann
var ekki einungis pabbi
minn heldur einnig mik-
01 vinm' og félagi og met
ég það mjög mikils.
Sigurjón var þannig
maður að hann öðlaðist
vinsemd og virðingu vina og vanda-
manna og aUtaf var stutt í húmorinn.
Þannig var það oft að mínir vinh' urðu
hans vinir líka.
Fyrir ári tók ég svo alfarið við bú-
skapnum, en naut ráðlegginga pabba
í einu og öllu ef eitthvað var. Við vor-
um ekki alltaf sammála í öllu, eins og
gerist og gengur þegar kynslóða-
skipti verða. Núna í haust stækkuð-
um við búið um þriðjung og það tekur
mig sárt að hann skuU hafa þurft að
kveðja svona fljótt, en eitt sinn verða
allir menn að deyja, svo ég vitni aftur í
Vilhjálm Vflhjálmsson. Það er mér
mikill huggun harmi gegn að ég veit
að hann hefur ekki farið langt.
Ég vfl þakka vinum og vandamönn-
um allan þann stuðning sem þeir
sýndu.
Elsku pabbi, þakka þér fyrir allt
sem þú varst mér, öll þessi yndislegu
ár.
Sigurður Torfi Siguijónsson.
BRIDS
llmsjón Arnór G.
Ragnarssun
Jólafrí hjá Bridgesambandinu
Skrifstofa BSÍ verður lokuð frá og
með föstudeginum 23. des. til og með
þriðjudagsins 2. jan.
Bridgesamband íslands óskar öll-
um landsmönnum gleðilegra jóla og
farsældar á nýju ári og þakkar sam-
starfið á árinu sem er að líða.
Töskubrids í jólafríinu
Þrátt fyrir jólalokun á skrifstof-
unni verður hægt að stytta sér
stundir í jólafríinu með töskubrids.
Allar upplýsingar milli jóla og nýárs
fástís. 5888785.
Bridgefélagið Muninn
Sandgerði
Miðvikudaginn 13. des. lauk 3
kvölda verðlaunatvímenningi hjá
okkur með öraggum sigri Valdimars
Sveinssonar og Gunnars Braga
Kjartanssonar, en þeir vora með
58,60% skor að meðaltali.
í öðra sæti vora Karl G. Karlsson
og Gunnlaugur Sævarsson með
55,93% skor, en Garðar Garðarsson
og Óli Þór Kjartansson enduðu í því
þriðja með 55,02% skor.
Næsta miðvikudag, 20. desember,
verður spilaður eins kvölda mix-
sveitakeppni, þar sem reynt verður
að blanda saman veikari pöranum
við þau reyndari, svo keppnin geti
orðið sem jöfnust.
Allir velkomnir og munið að það
kostar aðeins 600 kr. og það er alltaf
heitt kaffi á könnunni.
Bridsfélag Hafnarfjarðar
Mánudaginn 18. desember var
spilaður jólasveinatvímenningur hjá
félaginu.
Úrsflt urðu þannig:
Ásgeir Ásbjömss. - Dröfn Guðmundsd. 191
Friðþjófur Ein. - Guðbrandur Sigurb. 171
ÁmiHanness.-HafþórKristjánss. 169
Erla Siguijónsd. - Sigfús Þórðars. 168
Jón Ingi Jónss. - Haraldur Hermannss. 159
Meðalskor 156
Verðlaunaveitingar voru í anda
jólanna, eins og lofað hafði verið og
vora aðalverðlaunin veitt fyrir þriðja
og fimmta sæti.
Þetta var síðasta reglulega spila-
kvöld ársins og óskar félagið öllum
spilurum gleðilegra jóla og slagaríks
árs.