Morgunblaðið - 22.12.2000, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 22. DESEMBER 2000 47
JON KRISTINN
BJÖRNSSON
+ Jón Kristinn
Björnsson var
fæddur að Bæ á
Höfðaströnd 22.
desember 1928.
Hann lést á gjör-
gæslu Landspítalans
við Hringbraut að
morgni þriðjudags-
ins 12. desember
síðastliðins. Hann
var sonur hjónanna
Kristínar Ingibjarg-
ar Kristinsdóttur, f.
8.1. 1902, d. 9.10.
1991, og Björns
Jónssonar, f. 20.12.
Carla Proppé; Hauk-
ur, f. 1940, maki
Áróra Heiðbjört Sig-
ursteinsdóttir, d.
1993, sambýliskona
Margrét Guðvinsdótt-
ir og fósturbróðir
Reynir Gíslason, f.
1937, maki Svanhvít
Gísladóttir.
Áður en Jón Krist-
inn kvæntist fyrri
konu sinni eignaðist
hann son með Guð-
rúnu Svavarsdóttur,
Sauðárkróki, Björn,
f. 1950, maki Sigríður
Guðmundsdóttir. Hann giftist
fyrri konu sinni árið 1951. Perlu
1902, d. 24.4. 1989, hreppstjóra
frá Bæ á Höfðaströnd. Jón Krist-
inn var annar í röð sjö systkina
og fósturbróður og ólst upp í
glöðum hópi á stóru athafnasömu
heimili þar sem jöfnum höndum
var sinnt landbúnaði og útgerð.
Systkini hans: Jófríður, f. 1927,
maki Gunnar Þórðarson; Valgarð
Þorsteinn, f. 1931, d. 1997, maki
Hólmfríður Runólfsdóttir, d.
1987; Gunnar Sigurbjörn, f. 1932,
maki Brynhildur Jónsdóttir; Sig-
urlína, f. 1934, maki Adam Sig-
mar Jóhannsson, d. 1995; Geir
Konráð, f. 1935, maki Hanna
Björnsdóttur, f. 19.8. 1928 frá
Vestmannaeyjum og átti með
henni þrjá syni: Björn, f. 1950,
maki Björg Sigríður Óskarsdótt-
ir, þau skildu. Konráð, f. 1952,
maki Guðríður Jónsdóttir og
Kristinn, f. 1954 maki Hjördís
Steina Traustadóttir. Perla og
Jón skildu árið 1954. Árið 1956
giftist hann seinni konu sinni,
Þórunni Ólafsdóttur, f. 19.10.
1933, dóttur hjónanna Ragnheið-
ar Konráðsdóttur, f. 3.10. 1892, d.
18.11. 1982 og Ólafs Sigurðssonar
ráðunauts f. 1.11. 1886, d. 23.10.
1961, frá Hellulandi.
Börn þeirra eru Ólafur, f. 1956,
maki Sigurbjörg Rögnvaldsdótt-
ir. Kristín, f. 1957, maki Ingólfur
Arnarsson. Skúli Vilhjálmur, f.
1960, maki Margrét Sigmunds-
dóttir. Ragnheiður, f. 1962, fyrri
maki Erlingur Garðarsson. Seinni
maki Magnús Karl Daníelsson.
Skapti, f. 1964, maki Sigurlaug
Ágústa Viðarsdóttir. Geirlaug, f.
1964, maki Hermann Agnarsson.
Afabörn Jóns voru 30 að tölu
og langafabörn níu.
Jón lauk búfræðinámi frá
Bændaskólanum á Hólum í
Hjaltadal ungur að árum, aðeins
17 ára gamall. Að loknu námi fór
hann suður á vertíð eins og svo
margir á þeim tíma. Fyrst í
Reykjavík og Ytri-Njarðvíkum og
siðan í Vestmannaeyjum. Á vertíð
var hann flesta vetur til 1957.
Hann hóf búskap að Hellulandi á
móti tengdaforeldrum sínum,
fyrst að hálfu en síðan tóku þau
við búinu að fullu við fráfall Ólafs
árið 1961. Jón var snemma kosinn
í ábyrgðarstörf innan sveitarinn-
ar, einnig stundaði hann frá ár-
unum eftir 1970 störf utan heim-
ilis. Sláturhússtjóri hjá Slátur-
samlagi Skagfirðinga og verk-
stjóri við landanir við Sauð-
árkrókshöfn.
Utför Jóns Kristins fer fram
frá Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Guð gefur okkur lífið og Guð tekur
það til sín aftur þegar hann vill.
Þetta eru staðreyndir lífsins,
kannski þær einu staðreyndir er við
öll getum gengið að, þó svo við sætt-
um okkur ekki alltaf við þær.
Þetta reynum við nú systkinin frá
Hellulandi ásamt fjölskyldum okkar,
að sætta okkur við það að elsku pabbi
okkar, tengdapabbi, afi og langafi var
frá okkur tekinn, svo skyndilega að
við trúum vart raunveruleikanum.
Fyrstu viðbrögð eru reiði, reiði út í
lífið, reiði yfir þessari einu staðreynd
að þetta er gangur lífsins. Það var
svo óraunvenilegt er mamma kom til
okkar hvers og eins og tilkynnti okk-
ur það fimmtudaginn 7. desember að
hann elsku pabbi okkar væri haldinn
mjög hættulegum og erfiðum sjúk-
dómi er kallaðist bráðahvítblæði og
að líkurnar á lækningu gætu verið
litlar. Hún tjáði okkur jafnframt að
hann yrði fluttur til Reykjavíkur
morguninn eftir og bað okkur að
heimsækja hann og kveðja en gera
það samt fumlaust og án tárfellinga
þar sem það mundi reynast honum
föður okkar erfitt.
Hann hafði verið lagður inn á
sjúkrahúsið á sunnudeginum 3. des-
ember til ransóknar, þar sem slapp-
leiki og verkir höfðu hrjáð hann
næstu daga á undan. Ekki var það
óvanalegt í fjölskyldunni hinn seinni
ár þótt pabbi legðist inn á spítalann í
nokkra daga sér til hressingar eða
smá aðhlynningar þar sem meiðsli og
smá krankleiki hafði hrjáð hann allt
frá árinu 1983 er hann slasaðist við
löndun. Það óraði ekki nokkurt okkar
fyrir að svona myndi komið vera þar
sem síðastliðið sumar hafði verið svo
skemmtilegt, pabbi lífsglaðari en
nokkru sinni fyrr, fullur starfsorku
og fjöri. Erfið var sú stund á sjúkra-
húsinu að horfa á föður okkar beygð-
an af harmi fregnarinnar af sjúkdómi
sínum.
Tók hann þar grátandi loforð af
okkur þeim er saman vorum þar
komin að halda uppi þeim sið er við-
gengist hafði í fjölskyldunni, að hitt-
ast á jóladag að Hellulandi öll þau er
bjuggu fyrir norðan. Hughreystum
við hvert annað með því að hann yrði
kominn heim og yrði þar með okkur
eins og íyrr.
Það var síðan á laugardeginum 9.
desember að elskuleg móðir okkar
flutti okkur þá fregn að sjúkdómur-
inn væri svo illvígur að hann yrði ekki
læknaður og spurning væri aðeins
hversu langan tíma pabbi gæti barist
gegn honum. Tímamörkin voru einn
dagur, ein vika eða einn mánuður.
Það var sem vöndur miskunnar-
leysisins hefi lostið þau okkar er
heima vorum við þessa fregn en Gilla
systir, yngsta bamið hans pabba, sat
yfir honum ásamt mömmu. Þetta
getur ekki verið satt voru fyrstu við-
brögðin, það hlýtur að vera einhver
von, pabbi er vanur að standa af sér
þá storma er gegn honum hafa geis-
að.
En raunveruleikinn átti eftir að
skella á okkur áður en langt um leið.
Mánudagskvöldið 11. desember ber-
ast okkur þær fregnir að baráttan sé
töpuð og lífsviljinn einn sé eftir, að-
eins sé spurning hversu langan tíma
þetta taki, hversu lengi helsjúkur lík-
aminn geti barist. Ekkert okkar hefði
sjálfsagt fyrirgefíð sér ef við hefðum
ekki keyrt suður þetta kvöld og verið
við dánarbeðinn allt til enda. Reynt
að njóta síðustu stundanna í þessu lífi
með besta pabba í heimi að okkar
mati.
Það eru margar minningarnar er
upp koma í hugann þegar við minn-
umst hins hlýja, gjafmilda og góða
heimilisföður á Hellulandi.
Þau okkar er eldri erum eigum ei-
lítið lengra safn minninga en þau
yngri.
Minningamar leita aftur til
jólanna svo langt aftur í tímann frá
heyskapnum á sumrin, frá skólaárum
okkar og frá því er kúabúskapur var
stundaður á Hellulandi, hvernig þú
valdir alltaf besta heyið handa skepn-
unum þínum á aðfangadagskvöld,
gafst heimilisdýrunum sama mat og
við borðuðum og frá því er þú last á
pakkana er hlustað hafði verið á jóla-
guðspjallið. Frá spilakvöldunum er
góðir gestir og heimilisvinir frá Ási 1
eða Garði komu í heimsókn og var þá
gjaman spilað fram á morgun.
Minningar frá fermingardögum
okkar er þú stoltur tókst á móti gest-
um þínum á heimili þínu og veittir af
rausn.
Frá giftingardögum okkar, er þú
glaðvær og hlýr breiddir út faðm
þinn í mót tengdabörnum þínum og
bauðst þau velkomin í fjölskylduna.
Minningar frá því er afabömin og
langafabörnin fóm að koma í heim-
sókn. Er þú leiddir þau með þér jafnt
úti sem inni. Er þú kenndir þeim að
drekka afakaffi. Kaffi með mikilli
mjólk og miklum sykri. Frá ættar-
mótunum er hinn stolti ættfaðir
leiddi fjölskyldu sína í glensi og gleði.
Frá sumarbústaðaferðunum, austur,
vestur eða suður. Þar sem glaðværð-
in var svo mikil. Frá ferðunum í
Litla-Bæ sem var þér svo kær. Þar
sem þú fræddir okkur um bernsku
þína. Minningamar frá stóra aftnæl-
isdögunum þínum og þá sérstaklega
sjötugsafmælinu. Er allur hópurinn
þinn var saman kominn og þú geisl-
aðir af gleði og ánægju.
Já, margs er minnast og mikils að
sakna. Þú hafðir svo góða útgeislun
að böm og aldraðir löðuðust að þér.
Þú varst yndislegur faðir, hlýr en
samt kröfuharður ef því var að
skipta. Þú kenndir okkur að trú-
menska og ábyrgð ásamt vinnusemi
og umburðarlyndi væri leiðarljós lífs-
ins. Þú kenndir okkur að gleðjast á
góðri stund og jafnframt að taka þátt
í sorgum sorgmæddra og styðja við
bakið á þeim er minna máttu sín.
Svona varst þú, pabbi minn, þú gafst
öllum alltaf allt það besta af sjálfum
þér, hvort sem það voram við bömin
þín, fjölskyldur okkar eða vinir þínir.
Að lokum viljum við minnast þín
með systldnakveðju er vinur þinn,
Ki-istján Árnason frá Skálá, samdi er
hann heyrði um andlát þitt:
Við kveðjum þig pabbi, með klökkva í lund,
kistuna signum við þína.
Til bemskunnar hugurinn hverfur um
stund,
þar hlýjustu geislamir skína.
Minningarperlumar glóa sem gull
er göngum um bemskunnar haga.
Af dásemdum veröldin var þá svo full
um vorlanga ilmandi daga.
Ó pabbi minn góði, við eigum vart orð,
sem yfir þér segja nú vildum.
Okkur þú kenndir að bera á borð
hið besta, úr mannlífsins gildum.
Við emm böm, og með hvert sína hönd,
íhuganumfaldaíþinni.
í ferðinni um Aifóðurs ódáinslönd
andi þinn hlýjuna finni.
Megi guð þig geyma pabbi okkar allra.
Systkinin frá Hellulandi
og fjölskyldur þeirra.
Elsku afi. Það er erfitt að sætta sig
við að þú sért dáinn. Það er eins og ég
hafi lifað í draumi þar sem þú og
amma áttuð alltaf að vera til staðar. I
draumnum var ekki einu sinni sú
hugsun til að eitthvað gæti komið íyr-
ir ykkur. Það var því eins og blákald-
ur veraleikinn vekti mig af þessum
góða draumi þegar mamma hringdi
og sagði mér að þú værir dáinn.
Þótt erfitt sé að vakna inn í harð-
neskjulegan veraleikann á ég alltaf
minningamar að gleðjast yfir og get-
ur ekkert í heiminum tekið þær frá
mér. Ég á mér margar góðar minn-
ingar um þig, afi, og eru það oft smá-
atriðin sem gleðja mest eins og að sjá
hve stoltur og ánægður þú varst á
síðasta ættarmóti þar sem saman
vora komnir allir afkomendur þínir
og einnig hve montinn þú varst í
hvert skipti sem nýr afkomandi kom í
heiminn. Svipnum á þér í þessi skipti
mun ég aldrei gleyma.’
Einnig brosi ég við tilhugsunina
um það þegar þú kenndir Katrínu
Evu að drekka afakaffi úr teskeið.
Ég minnist þess hve þolinmóður
þú varst þegar ég var lítil, að leyfa
mér að koma með í fjárhúsin þótt ég
þyrfti alltaf að vera í kjól og væri svo
pjöttuð að það mætti ekki koma pínu
dralla á mig.
Já, það era margar góðar minn-
ingar sem koma upp í hugann núna
og munt þú ávallt lifa í huga mínum.
En nú kveð ég þig, afi, með tár í aug-
um og bið guð að geyma þig.
Elsku amma, Guð styrki þig og
vaki yfir þér.
Sólveig Ama.
Látinn er faðir minn Jón Kristinn
Bjömsson. Flestir kölluðu hann
Bussa. Fráfall hans bar nokkuð brátt
að. Það var erfið síðasta nóttin sem
við systkinin og Þórann vöktum yfir
honum á Landspítalanum.
Pabbi var næstelstur af sjö syst-
kinum. Eitt þeirra, Valgarð, lést fyrir
nokkram áram og þegar þetta er
skrifað var mér að berast sú harma-
fregn að Gógó frænka, elst af syst-
kinunum, hefði látist á heimili sínu.
Leiðir okkar pabba lágu ekki sam-
an fyrr en ég var orðinn tvítugur og
kominn með fjölskyldu, þar sem ég
ólst upp hjá afa og ömmu í Bæ á
Höfðaströnd. Þegar árin liðu og
bömin hans pabba og Þórannar frá
Hellulandi, sem urðu sex að tölu, uxu
úr grasi fóra bamabömin að koma í
heiminn hvert af öðra. Það var
skemmtilegur tími fyrir pabba. Alls
era þau þrjátíu talsins og bama-
bamabömin era níu. Það vora marg-
ar skemmtilegar heimsóknir sem við
fjölskyldan fóram að Hellulandi í
gegnum árin með bömin okkar tvö.
Eftir að pabbi og Þórunn hættu bú-
skap að mestu gaf hann sér meiri og
meiri tíma til að sinna litlu krílunum
sem komu að heimsækja afa sinn.
Síðast í sumar fóra krakkamir okkar
í heimsókn til pabba með tvær litlar
langafadúllur með sér. Þeim var tek-
ið með kostum og kynjum af þeim
hjónum og þegar komið var aftur í
Hafnarfjörðinn vai' mikið talað um
afa Bússa og ömmu Þóranni í sveit-
inni.
Pabbi var mikið búinn að hringja í
okkur hjónin að undanförnu og
spyija um son okkar sem lenti í al-
varlegu umferðarslysi á Reykjanes-
brautinni fyrir nokkram vikum. Hon-
um var ávallt annt um sína og
fylgdist vel með því sem var að ger-
ast í fjölskyldu sinni. Það verða erfið
spor að koma norður núna rétt fyrir
jólin og geta hvorki heilsað upp á
pabba eða Gógó frænku.
Elsku Þórunn, þú hefur staðið eins
og klettur í hafinu þessa daga. Við
vitum að þú hefur misst mikið. Hugg-
unin er að pabbi er kominn í hendur
guðs. Við fiölskyldan sendum þér og
öllum systkinunum fyrir norðan okk-
ar samúðarkveðjur.
Konráð Jónsson.
Kveðja til afa.
Er nálguðust jólin með skvaldur og
sluaut
i skyndi þú burtu varst genginn.
Snögglega kvaddir og hvarfst þú á braut
kvöl okkar skilið fær enginn.
í hvíluna hinstu þú hallar þér rótt
heyrist nú jólanna kliður.
Sofðu þá afi um eilifa nótt,
ástúð þig geymi og friður.
í huganum lýsir og lifir hver stund
ljúfastar minningar streyma.
Nú kveðjum þig afi með klökkva í lund
kærleik þinn skulum við geyma.
Hvíldu í friði, elsku besti afi okkar.
Jón Heiðar og Aníta Osp.
Nú er elsku afi okkar búin að
kveðja. Og söknuðurinn mikill en við
vitum að nú er hann hjá Guði og líður
vel þar. Elsku afi, nú eru allar kvalir
á enda hjá þér og við vitum að þér líð-
ur vel núna og munt vaka yfir okkur
og veita okkur styrk. Þótt söknuður-
inn sé mikill varðveitum við allar
minningarnar sem við eigum um þig í
hjarta okkar. Elsku amma, megi Guð
veita þér allan þann styrk sem þú
þarft. Við kveðjum þig, elsku afi, með
þessari bæn.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Sigmundur Birgir,
Jón Kristinn og Guðlaugur.
Elsku afi, Mig langar með þessum
orðum að kveðja þig betur, afi minn,
en þú munt ætíð eiga þinn stað í
hjarta mínu. Mér fannst ég þurfa að
skrifa til þín nokkur orð. Ég er ein
þeirra sem ftnnst betra að skrifa nið-
ur tilfinningar og hugsanir heldur en
að tala um þær.
Þú hefur alltaf verið mér mikil
hvatning og ég hef ætíð verið svo
ánægð yfir því hve mikið þú fylgdist
með árangri mínum í frjálsum og
varst oft svo stoltur.
Ég man alltaf eftir þegar við syst-
umar komum í heimsókn til ykkar
ömmu þegar við voram litlar. Sér-
staklega er mér hugsað til þegar þú
varst að lauma að okkur systranum
súkkulaðivindlum og lakkrís í poka
án þess að neinn sæi því þú vissir að
okkur þótti þetta svo gott.
Oft kom ég í heimsókn til ykkar
ömmu bara svona til að spjalla og æt-
íð leið manni vel hjá ykkur og þið
vilduð alltaf hjálpa. Mér finnst mjög
skrítið að framvegis verður enginn
afi þegar maður skreppur í Helluland
í heimsókn. En ég veit að þú verður
alltaf nálægur og passar uppá okkur
þótt við sjáum þig ekki.
■ Ég vil þakka guði fyrir að hafa átt
þig að, afi minn, og ég veit að þú munt
halda áfram að fylgjast með mér og
styðja mig.
Ég mun ætíð elska þig og sakna
þín mjög mikið.
Þín
Þórunn.
Elsku Bússi okkar.
Við systkinin viljum þakka þér það
hlýlega viðmót sem þú sýndir okkur
alla tíð og einnig þá frábæru þolin-
mæði sem þú sýndir bömunum okk-
ar þegar spumingaflóðið dundi á þér.
Nú rifjast upp bæði hjá okkur og
þeim þær góðu stundir sem við áttum
með þér bæði fyrir norðan og heima
hjá mömmu og pabba í Álftamýrinni.
Það er erfitt að sætta sig við
hversu snöggt þú varst tekinn í burtu
en við vitum að pabbi hefur tekið vel
á móti þér og þið haldið þessi jól sam-
an.
Elsku Þórann og fjölskylda, missir
ykkar er mikill, megi Guð styrkja
ykkur.
Kærar þakkir fyrir allt.
Adamsbörn.
Frágangur
afmælis-
Og 121112«-
ingar-
greina
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Nauðsynlegt er,
að símanúmer höfundar/send-
anda fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöð-
ugrein af hæfilegri lengd, en
aðrar greinar um sama einstak-
ling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og
hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar era
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.