Skírnir - 02.01.1850, Qupperneq 12

14
til góbs, og þau uröu endalokin, aS þjó&verjar gátu
stemmt stigu fyrir, ab nýtt herlib væri sent mót
Ungverjum; keisarinn var kominn aptur til Vínar-
borgar, en fór í annaö sinn burt; Slafarnir tóku sig
út úr þjóbfundinum. þjóSversku fulltrúarnir, sem
uríiu eptir, gerfeu samband viS Kossuth og Ungverja.
Nú var svo aí> segja öllum þegnum keisara skipt í
tvo flokka. Öbrumegin stób hann sjálfur meb her-
libi sínu, og sá partur af þjóbverjum, sem hjelt
tryggb vib hann (sem þó var eigi stór), og hins
vegar voru fundarmenn í Vínarborg, er höfbu lýbinn
meb sjer, og Ungverjar og Italir. þetta stób eigi
lengi, því um skammt rábast Windischgratz og Jell-
achich á Vínarborg og taka hana, og reka Ungverja
aptur, er komu borginni til hjálpar, og sú grimmd
mun lengi uppi vera, er þeir sýndu í Vínarborg
eptir sigurinn. Rjett í þessu segir keisarinn af sjer,
og bróbursonur hans kemur til ríkis, og var þá svo
á statt, afe búib var ab friba allt keisaradæmib, nema
Ungaraland og Feneyjar. Kossuth býst til ab heyja
stríb vib Austurríkismenn, en keisarinn dregur saman
ógrynni libs mót Ungverjum, og Windischgratz
gjörist fyrirlibi þess, og fyrst framan af gekk honum
vel, svo um stund leit svo út, sem honum myndi
takast ab kúga Ungverja.
Arib sem leib komst Rússland meb öllu hjá
innanríkis byltingum, og Pólverjar hjeldu aukheldur
kyrru fyrir, þó þab reyndar hafi ekki komib til af
góbu. Rússland skipti sjer lítib sem ekkert af óeirb-
unum í norburálfunni, þó Rússakeisari hins vegar
undir nibri hafi víba haft hönd í bagga, t. a. m. í
Danmörk, í Rerlínarborg, í Vínarborg og í Neapel.