Skírnir - 01.01.1868, Page 25

England.
FEJETTIR.
25
verzlunar og peninga hag Englands, eSa rjettara við gróSa enskra
auSmanna. J>a8 er nú sök sjer. En þegar ófriBur byrjar, fá
J>eir verstu ofanigjöf, er hlaupa í stórræSi eSa taka til vopna, hvaS
sem J>á kann til aS knýja, og málefni þeirra er lagt á borS viS
rán og illræSi. Stjórnin er áhyggjusamlega minnt á, aS firrast
allan vanda, aS leggja hvergi til, enda muni jpeir fá makleg málalok
án hennar afsldpta, er blaSiS kennir um ófriSinn. Fari nú svo,
aS J>eir hljóti sigurinn sem byrjuSu, snýr Tirnes skjótast viS blaS-
inu og hælir framgöngu Jeirra og öllum ráSum, en skútar hina
út er undir urSu og segir Jeim hefSi veriS betra, aS sjá annaS
fyrir ráSi sínu en fara í stríS. Á þessa leiS snerist Times viS
viSburSunum á þýzkalandi. I fyrstunni spáSi „kaupmanuablaSiS11
Bismarck og yfirgangsráSum hans verstu afdrifum, en eptir þaS
sigur var fenginn og svo miklu varS fram gengt af því, er Prússar
stofnuSu til, hefir hann af engum fengiS meira lof en af Times
fyrir skörungskap og fyrirhyggju. — Afskipti Englendinga hafa
umliSiS ár veriS eins varhygSarfull sem aS undanförnu, og stjórnin
hefir dregiS sig svo í hlje, sem hún hefir sjeS sjer færi á. Hún varS
aS vísu áhyggjufull í fyrra vor, er Frakkar og Prússar urSu
sundurþykkir útaf Luxemborg, en lagSi sem fæst til, aS ábyrgSar-
hluti sinn yrSi sem Ijettastur. J>aS varS einkanlega fyrir meSal-
göngu Austurríkis, aS máliS jafnaSist til samnings, og viS þaS
þá hún J>á sæmd, aS gerSin færi fram í Lundúnaborg, og aS ráS-
herra utanríkismálanna, Stanley lávarSi, væri skipaS í forsæti á
fundinum. En „vandi fylgir vegsemd hverri11, og Englendingar gátu
eigi komizt hjá, aS gangast undir sameiginlega ábyrgS meS binum,
og helga Luxemborg fyrir stríSum og yfirsóknum herflokka, eSa
lýsa þaS friSland um aldir upp frá þessu. Svo hræddir eru
Englendingar viS allan vanda, er kann aS risa af útlendum málum
og flækja þá inn í ófriS, aS þingmönnum þótti mjög ískyggilegt
þetta ábyrgSarofræSi stjórnarinnar, og báSu Stanley lávarS greiSa
sem bezt skil fyrir, hvernig máliS stæSi af sjer. Menn vissu, aS
Stanley hafSi beSiS um þriggja daga frest til íhugunar, áSur en
hann rjeSst undir ábyrgSarbaggann; „eitthvaS hefir honum þótt
hart aSgöngu11 sögSu þeir. BlöS Frakka og J>jóSverja, einkum
Austurríkismanna, hældu Stanley og ensku stjórninni fyrir frammi-