Skírnir - 01.01.1868, Page 193
MINNÍNGARHLJÓÐ.
193
HöfSingi sannr hné þar einn,
höfum þess margan vott,
einarSr, tryggr, hugum hreinn,
hjartaS var einkar gott:
stórlyndr, frjáis, sem flestr veit,
fátækra stoSin traust,
bjargvættr mest í sinni sveit,
sífellt en oröalaust.
Svo var hans lund, ei laus né hál,
leyndi títt kostum sín,
eins og aí hafs hið heiSa hál
í hömrum innan skín:
einn viss’ eg líkt aS e51i bar,
öðlinga framan niS,
Hálfdan í Vogum heitinn var,
hersir í fornum si8.
Öld }jó ei skildi allt sem var,
aldrei því hjarta sitt
vinfastr hann á vörum har,
vissu því ýmsir lítt,
hve hann af mildi marga stund
mörgum a<5 bjarga vann —
þess tekr og um aSra grund
æ8ri nú iaunin hann.
En hinna hver sem eptir er
og ýtrast þekkti hann,
hann dylst ei £ar a8 dauSinn sér
dýrmenni kjósa vann:
og jeg, sem sá hiS trygga tár
titra í augum hans,
eg má sakna æfiár
öll hins staka manns.