Skírnir - 01.08.1905, Síða 44

236
Herðibreið.
Hver vill, þó við seymir séum,
svíkja hann undir dómstól þann,
sem að dæmdi’ hann varg í véumr
vildi og gat ei skilið hann?
Rís mér önnur hilling hærri
lieið og björt við andans sjón:
Birtast öll frá öldum fjærri
örlög þín, mitt kæra frón!
Fegurð glæst af höfund hæða,
hörð, en tign og göfugleg,
Tsland, móðir fornra fræða,
fjölsvinn yzt á norðurveg.
Rek ég feril feðra minna
— frelsisstríð þitt hrausta þjóð —
sem frá bygðum bræðra sinna
burtu hleyptu um ránarslóð.
Frelsinu, sem fremst þeir unnu,
fórnuðu sinni óðalslóð.
Sjálfræðinu kappar kunnu,
komið var það í þjóðarblóð.
Hérna hló þeim friðland t'agurt
fjöturinn heimá’ í Noreg lá;
hitt, að land var hart og magurt,
hafði ei neitt að segja þá.
Skáldið, hetjan hugumprúða
hér sinn eiginn kongur var.
I ufi ð fært í frelsis skrúða
fögnuð sér á skauti bar.
Annað er gæfa en gjörfuleiki;
glepur margt og villir sýn.
Horfi’ eg á, sem harmaleiki,
hlutskifti þitt þjóðin mín!