Skírnir - 01.08.1905, Síða 62

254
Presturinn.
elskaði hana með ugg og kvíða eins og barn. Þegar
borðbænin var lesin og rneðan hann stóð í stólnum,
horfði hann á hana eina, og oft bað hann guð að fyrir-
gefa sér, að hann hugsaði meir um fegurð Maríu en um
sálarheill sína. En að sefa óró sálar sinnar, spyrja hana,.
biðja hennar, það þorði hann ekki.
Svo hittust þau einn dag í garðinum á prestssetrinu.
Hún kom með jarðarberjakörfu, sem hún ætlaði að færa
sjúklingi. En þegar hann kom auga á hana neðst niðri
á garðstígnum, varð hann smeykur og ætlaði að snúa viö.
En hún hafði nú líka séð hann og kaliað á hann — hún
kom hratt upp stíginn og gekk við hlið honum. Hvað hún
var falleg. Kinnin ávöl, hvíti klúturinn, sem féll laust
aftan við evrað — yndislegt, ljósrautt eyra — og nefið,
sem var ósköp lítið uppbrett, ekki nema ósköp lítið. Og
svo brosið, sem lék næstum alt af um varir henni og alt
af vakti ugg hjá honum.
Hann ætlaði að segja eitthvað — svona eitthvað út í
bláinn. En þetta eitthvað gat hann ekki sagt; ef til vill
af því að hann í raun og veru vildi að eins segja eitt —
en það lá bundið á vörum hans.
»Um hvað eruð þér að hugsa?« spurði hún, þegar
þau voru komin miðja vega á stígnum.
»Um ekki neitt«, sagði hann og leit undan; hann fann
að hann roðnaði.
»Um ekki neitt«, endurtók hún brosandi og leit til
liliðar; hann hafði ósjálfrátt numið þar staðar, reytti rós-
irnar af og dreifði blöðum þeirra á jörðina.
»Skeel, þér spillið rósunum alveg að óþörfu . . .«
Hann roðnaði enn meir og hætti næstum á svipstundu.
»Já . . .« sagði hann út í bláinn.
»Það m á verja rósunum betur en að reyta af þeirn
blöðin«, sagði hún, og alt af var hún brosandi. En hvað
brosið var hrekkjalegt, það lék um munnvikin, hún gat
ekki að því gert.
»Já«, hann sneri sér við eins og honum væri hrundið.
»Það mætti — það mætti . . .«