Skírnir - 01.04.1907, Qupperneq 73

Darwinskenning og framþróunarkenning. 16!>'
lífverunni. Danvin sp.yr sjálfan sig alt af að því, hvaða
gagn hafi getað verið að þeim í fyrstunni. Hann spyr
sig ekki, eins og síðan hefir gert verið, hvort þær ættu
ekki rót sína í líffæragerð líkamans, sem oft væri honum
óhagstæð frá upphafi, þótt ekki yrði það honum til tor-
tímingar. Af ýmsum tilgátum, sem gætu átt sér stað,
gefur Darwin að eins einni gaum. I skoðun hans kemur
fram eins konar uppbót fyrir trúna á tilgang í náttúrunni,
og er að minni hyggju áríðandi að athuga það. Eg skal
bæta því við, að sama má segja um Lamarck, og að í
stað þess að samsinna flestum líffræðingum í því, að annað
hvort verði að fylgja Darwin eða Lamarck að máium,
eða báðum í senn, mætti vel, einnig í þessu efni, vísa
þeim báðum á bug.
Eftir kenningu Lamarckinga safnast áunnar breyt-
ingar fyrir, er þær ganga að erfðum, og fyrir þá sök
samlagast lífverurnar æ betur umhverfi sínu, frá einni
kynslóð til annarar, og ný tegund kemur í ljós þegar
þessar hagkvæmu breytingar hafa náð tilteknu stigi; vér
hittum þá aftur hér fyrir oss þessa trú, að hin nýja teg"
und sé einungis runnin af hagkvæmum breytingum, er
safnist fyrir og verði æ hagkvæmari. Lamarck talar auk
heldur með berum orðum um fólginn tilgang í náttúrunni; og
jafnvel með þeim lærisveinum hans sem neita því að
nokkur eiginlegur tilgangur ríki í náttúrunni, viðhelzt
stöðugt undir niðri sama bjartsýnið, þó ekki sé fyrir annað en
það, að þeir halda að uppnmi tegundanna stafi af því að
þær einar breytingar gangi að erfðurn er miða til að sam-
laga einstaklingana umliverfinu, þ. e. a. s. eru hagstæðar
einstaklingunum og kyninu í heild sinni. Það mætti mjög
vel verja þá skoðun, að náttúruvalið, eða arfgengi áunn-
inna breytinga, eða þetta hvorttveggja kæmi nokkru sam-
rænii á milli lifandi tegunda og umliverfis þeirra, þótt
aldrei kæmi svo langt, að til tegundarbreytingar drægi;.
að hins vegar arfgengi jafnvel áunninna breytinga meðal
annara orsaka geri sitt til að skapa nýtt ósamræmi, með
þvi að viðhalda, þrátt fyrir breytingar umhverfisins, eigin-