Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 21

Daði Níelsson
„fröði“.
Aldarminning1).
Eitt af því, sem einkent hefir íslenzka aðþýðu frá
alda öðli, er b ó k v í s i n. A landi voru hafa alloftast
verið einhverir þeir menn uppi með alþýðustéttinni, er
lagt hafa stund á kveðskap og ritstörf og staðið m'Örgum
mentamönnuin framar í þeim efnum. Hvort þetta fræða-
grúsk hefir að öllu samanlögðu verið holt og affarasælt
fyrir atvinnurekstur manna, skal ósagt látið. En hitt er
víst, að íslenzk bókvísi á þessum alþýðlegu fræðimönnum
margt og mikið að þakka Þeir hafa geymt og varðveitt
margvíslegan fróðleik, skráð sögur, ættartölur og annála,
ort rímur og kvæði, og jafnvel látið eftir sig rit í ýms-
um fræðigreinum öðrum, sem eru eigi að jafnaði taldar
við alþýðu hæfi. Svo er t. d. um Björn á Skarðsá, Jón
lærða, Gísla Konráðsson, Jón Bjarnason i Þórormstungu
og marga fieiri, sem hér yrði of langt upp að telja.
Einn í tölu þessara manna var Daði »fróði« eða
»grái«, eins og hann sjálfur nefndi sig og skrifaði að jafn-
aði. Líf hans var í ytra skilningi snautt og fábreytt og til-
komulítið, sífeld barátta við strit og skort og örbirgð, en
í andlegum skilningi var það auðugt og fjölskrúðugt, og
þeim einkennum prýtt, er um fram alt mega teljast
grundvallarskilyrði fyrir áreiðanlegri sagnaritun, en þau
eru: brennandi fróðleikstysn og sannleiksþrá. —
‘) Svo var til ætlast, að grein þessi kæmi i „Skírni“ í fyrra, en
varð að biða sakir rúmleysis.