Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 40

136
Daði Níelsson „fróði“.
lotinn, gulleitur á hár og sbegg og slétthærður; lét hann
það vaxa á mitti niður og hafði hárpísk að eldri sið, eins
og mynd sú sýnir, er til er af honum. Hann var bláeyg-
ur og fasteygur, toginleitur, munnsmár, nefið hátt og liður
á. Mátti hann heldur kalla fríðan sýnum. Hann var létt-
ur á fæti og raulaði oft fyrir munni sér á gangi. Glaður og
skemtinn gat hann verið er því var að skifta, en and-
streymi lífsins gerði hann oft ömurlegan og annarlegan í
skapi. Svo hefir maður sagt mér, er kunnugur var Daða,
að hann hafi eitt sinn spurt hann, hvers vegna hann væri
svo ömurlegur í orðum sínum, og hafi Daði þá svarað:
»Af því mér er illa við veröldina og veröldinni við mig!«
Trúmaður var hann, eins og rit hans og kveðskapur bera
vitni um, og vandaði ráð sitt og dagfar í öllum greinum.
Aldrei kvæntist Daði né gat afkvæmi. En merki
þess má sjá, að hann hefir um eitt skeið verið trygðum
hundinn við Ketilríði Ketilsdóttur, systur Natans, þess er
myrtur var, þótt það ef til vill hafi verið á fárra manna
vitorði1). Hversu það atvikaðist, að upp úr því slitnaði,
er eigi ljóst. En Ketilríðar fekk sá maður, er Árni hét
kallaður hvítkollur. Hún var hög kona á hendur og vel
viti borin.
Um gáfur Daða lúka allir upp einum munni, er hann
þektu. Þær voru ágætar, einkum var minnið frábært, og
hefði hann óefað markað mun dýpra spor í bókmentasögu
vorri, ef hann hefði verið til menta settur. En þess var
enginn kostur sakir fátæktar, eins og áður er á vikið.
Sjálfur lét Daði á sér skilja, að Sveinn prófastur bróðir
sinn hefði eigi haft annað fram yflr sig en »latínuna«2)
og mun það sanni næst; var þó Sveinn prófastur af flest-
um talinn mikill gáfumaður. En þetta mun hafa verið
æfisorg Daða, að hann fekk eigi notið þeirrar mentunar,
er samboðin var gáfum hans, og beiskja sú, er rennur
eins og undiralda undir kveðskap hans, mun eigi síst
*) Sjá bréf Ketilríðar til Daða dags. Ytri-Löngumýri 1844 (Lbs.
1236, 4to).
’) Jón Borgfirðiugur í ísafold YIIl, 2.