Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 68

164
Dauðinn.
ið þess að sér væri gefið það, ef dauða hans bæri fljótt
að höndum.
Faðir minn sá að hann vissi alt hvað fram fór, og
sýndust varir hans bærast ofurlítið, eins og hann ætlaði að
þakka, eftir að hafa meðtekið '»líkama og blóð Krists*.
En hann mátti ekki mæla, og rétt á eftir fór andlitið að
blána og froða að renna út um munnvikin.
Hann fekk fremur hægt andlát.
Vinnukonan, sem kom með morgunkaffíð til mín, sagði
mér þetta alt með mestu nákvæmni. Mér kom það ekki
á óvart, en samt gat eg ekki að því gert, að eg fór að
hágráta, er hún sagði mér frá dauða hans. Mér þótti svo
vænt um Hálfdán gamla.
Vinnukonan sagði mér loks að nýlega hefði verið
lokið við að leggja Hálfdán gamla til frammi í skemmu.
Það var mitt fyrsta verk að ganga þangað út, eftir
að eg var kominn á fætur.
Líkið lá á tveim borðum, sem lögð voru yfir tvo
tóma tjörukagga í skemmunni. Það var sveipt línlökum.
Handleggirnir voru krosslagðir á brjóstinu og yfir þá lögð
sálmabók svört með gyltum kross á spjaldinu.
Eg skoðaði líkið í krók og kring með lotningarfullri
alvöru. Mest var eg hissa á hve langt það var. Nú
var Hálfdán gamli ekki lengur lotinn.
Eg gerði krossmark yfir líkinu með miklum fjálgleik,
eins og mér hafði verið sagt að gera. Síðan lyfti eg var-
lega klútnum frá andlitinu, sem lagður hafði verið yfir
það.
Eg horfði gagntekinn á þessa þektu, en köldu og
stirðnuðu andlitsdrætti.
Hrukkurnar á andlitinu voru næstum þvi horfnar,
og yfir því hvíldi einhver friður, einhver köld ró, sem
eg aldrei hafði þekt áður.
Augunum hafði verið lokað, svo það var hálfvegis
eins og hann svæfi, en munnurinn stóð hálfopinn.
Eg lagði klútinn aftur hægt yfir andlitið, og nokkur
tár hrutu um leið niður á hann.