Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 62

158
Dauðinn.
»Draugur .. . hra . . . ekki er eg nú orðinn það enn
og verð það vonandi aldrei . . . en skamt á eg þó eftir
ólifað, drengur minn . . .«, sagði hann og horfði fast á mig
undan loðnu augnabrúnunum.
Hann sagði þetta með svo raunalegri alvöru, að eg
varð hvumsa við og hafði eg þó oft heyrt hann segja
eitthvað líkt þessu áður. Mér datt í hug að eitthvað
amaði að honum og fanst eg þurfa að hugga hann.
»0, sei, sei, sei, Hálfdán minn! Þú átt sjálfsagt eft-
ir að lifa í áttatíu ár enn og verða allra karla elztur!«
sagði eg allborginmannlega, bæði af því að eg hélt að
það myndi hugga hann, og eins af því að mér fanst þetta
svo fullorðinslega sagt. Eg hafði nefnilega heyrt móður
mína segja sömu orðin við Hálfdán gamla áður.
En hann virtist ekki hafa heyrt huggunarorð mín,
því hann hélt áfram í sama tón og sagði:
»0, jæja! Þetta er nú leiðin okkar allra, og eg má
verða þeirri stundinni feginn, er eg fæ að leysast héðan.
Eg er hvort sem er orðinn farlama skar og geri ekkert
gagn í lífinu lengur. Er bara öðrum til byrði . . . Og svo
er hana Björgu mina farið að lengja eftir mér hinumegin.
Það verða nú fjörutíu ár í haust frá því við skildum«.
Málrómur hans varð eins og rólegri og fastari, þegar
hann sagði síðustu orðin. Hann rétti ofurlítið úr hryggn-
um og greip fastar um lurkinn.
Hann horfði svo innilega vingjarnlega á mig, og eg
sá nú glögt að það voru tár í augum hans.
»Þakka þér fyrir, Brinki minn, hvað þú hefir altaf
verið góður við mig. Það er gæfuvottur að vera góður
við gamalmenni. Eg vona að guð umbuni þér það þessa
lífs og annars. Guð launar fyrir þá voluðu . . . En það
skal eg segja þér, að bezt gæti eg trúað að eg verði
dauður á morgun!«
Hann sagði þetta með svo mlkilli sannfæringarvissu,
að mér fanst þetta hljóta að vera satt. Eg trúði honum,
og tárin komu fram í augun á mér, þegar eg hugsaði til
þess, hve Hálfdán gamli hafði alt af verið góður við mig,