Skírnir - 01.04.1913, Qupperneq 91

Svar, 187
nr »ritdómur« E. A. ýmist 1. útúrsnúningar og hártoganir; 2. vanþekk-
ingar-vitleysnr; 3. hæfulitil eða hæfulaus ósannindi; 4. enn þá lakari að-
ferð, sem eg skirrist við að nefna verðskulduðu nafni. Auk þessa eru:
5. örfá atriði, sem hann hefir rétt i. Þessi síðustu atriði skal eg
taka fyrst.
1. Á VII bls., 4. 1. a. n. stendur hjá mér D. N. í stað NgL. (mis-
ritun hjá mér, ekki prent.villa). 2. Á tveim st'íðum hefi eg misritað
tilvitnun, skrifað »DI III., 3« i stað »Dipl. III. 3«. Tilvitnunin er tekin
eftir Cl., og misritunin komin af þvi, að eg hafði upphaflega notað
»Dipl.« í staðinn fyrir »DI«, en síðar breytt skammstöfuninni, en gleymt
þá að breyta i handriti minu á þessum stöðum. Ur þessu spinnur E. A.
fullan þriðjung úr stórri smáletraðri Skirnis-síðu. Satt er það hjá E. A.,
að á einum stað (i vísu eftir Þorbjörn Horuklofa) kemur það fyrir, aö
»allvaldr austmanna« er látið tákna Harald konung hárfagra. Eu »aust-
menn« táknar þó hér ekki Norðmenn alment, heldur Norðmenn í
mótsetning við mótstöðuraenn Haralds að v e s t a n. En þótt E. A. hefði
haft rétt í þessu eina tilfelli, sem hann hefir nú ekki fyllilega, mundi
þá ekki mega líta svo á, sem þessi eina undantekuing staðfesti regluna,
þar sem hin dæmin eru óteljandi? 4. Eétt er það, að það er prentvilla
hjá mér að * stendnr við »alger«. 5. Sama er um »afneyzla«. Fátt eitt
fleira verður teljandi, sem E. A. hafi rétt fyrir sér í, í öllum hans langa
»ritdómi«. Því að þótt hann geti tilfært nokkur orð eða merkingar, sem
v a n t i í bókina, þá er þ a ð ekki meira tiltökumál um hana en a 11 a r
aðrar ámóta orðabækur. Þó mætti ef til vill telja hér með örfáar
prentvillur, þótt ein þeirra sé raunar nokkuð bersýnileg: 4, 2 f.
422. Á öðrum stað 7 f. 2. Og á einum stað fallið úr »ei« og blaðsíðu-
talið misprentað. Þá er það og öllum bersýnileg prentvilla t. d.,
að * stendnr i staðinn fyrir f við »árofi«, þar sem eg tilfæri við orðið
fornt dæmi, og vitna i f o r n r i t.
2. Hártoganir og útúrsnúningar eru,alvegeinsogósann-
indin, svo fjölskrúðugur flokkur, að rúmið, sem mér er leyft, meinar mér
að tína upp öll þau lambaspörð; verður því að nægja að benda á nokkur
in stærri prófessors-spörðin. Vægt er að kalla það útúrsnúning, í stað
víssvitandi ósanuinda, er E. A. heldur því fram, að eg þykist sjilfur hafa
orðtekið allar þær bækur, er eg vitna i. I bráðabirgða-orðum »til les-
andans« (framan við heftið) hefi eg sagt: »Eg hefi venjnlega slept að
tilfæra heimildir orða, þær sem tilgreindar eru í orðabókum Cleasbys’s
eða Fritzner’s eðe í orðasöfnum J. Þ., því að þær bækur eru prentað-
ar«. Með þessu er ljóslega sagt, að eg hafi á stöku stöðum tilgreint til-
vitnanir þeirra. Enn fremur stendur þar: »Aftur hefi eg tilgreint heim-
ildir þeirra orða, sem eg hefi tekið úr orðasafni Schevings, og f 1 e s t-
a r þær hefi eg sannprófað, (þó ekki allar). Þar sem eg hefi tekið orð
úr því safni, þau er eg vissi eigi heimildir til aðrar, hefi eg sett
»Sch« við«. — — Eg hefi því beinum orðum sagt, að eg hafi notað