Skírnir - 01.04.1913, Blaðsíða 26

122
Um jarðarfarir, bálfarir og trúna á annað lif.
hafnarlaust. Svo eigum við að snúa aftur og ganga
hver á sinn stað í mannkynsfylkingunni og berjast, hver
af sínu fremsta megni, í baráttu lífsins, í mannkynsins
látlausu framþróunarbaráttu, þangað til við hnígum að
velli, hver við þann orðstír, sem hann fær beztan getinn
sér. Og verum ekki þau börn, að snúast á hæl, til að reisa
minnisvarða úr grjóti og málmi yfir einkisnýtri ösk-
unni. Reisum ástvinum okkar 1 i f a n d i minnisvarða úr
góðverkum og liknargjöfum — ella alls enga.
Eg segi það enn og aftur: Það er ekki til nema
e i n sómasamleg, heiðarleg og vitiborin meðferð á manns-
líkum, og hún er sú, að verja þau viðbjóði ýldu og rotn-
unar með því að brenna þau samdægurs eða daginn eftir
andlátið.
Og ef þið ætlið að hugsa til þessara orða minna, þá
dragið það ekki á langinn, því »ekkert er jafnvíst og
það, að allir eiga að deyja, en ekkert eins óvíst og hitt,
hvenær dauðann ber að höndum*.