Skírnir - 01.01.1914, Blaðsíða 101

Ritfregnir
101
Á eina hliS æfisól lækkar.
Eitthvað hækkar.
Unaði’ og ástríðum fækkar,
andinn stækkar.
Þessar vísur gefa líka hugmynd um kveðandi Ólafar. »Hattur-
inn« er altaf mjúkur. Orðin falla létt, eins og í leik. Hún kveð-
ur oft d/rt, og rímnalögin kann hún eins og þeir sem bezt gera.
Eg tek nokkur erindi af handahófi:
Lítil kæna lá á bæn,
sér Iyftu’ í blænum ögur.
Heim að bænum grundin græn
lá grösug, væn og fögur.
Iun með lónum leiftri slær,
lengra sjónum bendir:
gengur á sjónum glóey skær,
geislaprjónum hendir.
Sezt í rökkurs silkihjúp,
sæll og klökkur dagur.
Er að sökkva’ í sævar djúp
sólar nökkvi fagur.
Siglir í hafi sólar skip,
sendir stafi’ að vogum,
er sem vafi’ á öldu svip,
er þær kafa’ í logum.
í öllum þessum vísum er frumlega farið með algeng efni.
Kvennlegum eim finst mér víða bregða fyrir, t. d. f þessu:
Konung Ægi eyjan mín
gaf armlög sín.
Klæddist hún því, há og fín,
í hermelín.
En ekki sízt í vögguvísunum eftir »Stefán frá Heiði« og í þeim
kvæðuuum sem miuna á þulur. »Sólstöðu-þulan« þykir mór ynd-
isleg. Og er það ekki eftirtektavert, hve vel skáldkonum okkar
lætur að yrkja »þulur«. Þulurnar hennar Huldu finst mér bera
af öðrum kvæðum hennar eins og gull af eiri. Nú kemur Ólöf
með »Sólstóðu þuluua« og hórna um daginn fékk eg að heyra nýja
þulu eftir eina skáldkouuna enn. Hún var fyrirtak. Mundi þetta