Skírnir - 01.08.1914, Side 10

234
Draumar.
það fyrir, að menn ráða i draumum gátur, sem þeir hafa
-verið að glíma við í vöku, og ekki getað ráðið við. Menn
hafa, til dæmis að taka, uppgötvað í draumi bókfærsluvillur,
sem þeir voru uppgefnir við að finna, og reiknað stærð-
fræðidæmi, sem þeir hafa enga hugmynd haft um í vöku,
hvernig þeir ættu að reikna. Eitt dæmi um afburða-
skarpskygni í draumi er svo merkilegt og einkennilegt,
að eg get ekki stilt mig um að segja ykkur ágrip af sög-
unni. Hún er líka hentug til þess að athuga frá einni
hlið, hvernig vísindainenn nutímans líta á drauma.
Dr. Hermann V. Hilprecht er prófessor í Assýríufræð-
um við Pennsylvaníu-háskólann. Hann hefir verið sam-
verkamaður hins nafnkunna þýzka Austurlanda-fornfræð-
ings, prófessors Friedrichs Delitzsch. I marzmán. 1893 var
hann að berjast við að komast fram úr letri á tveimur
agatsteinabrotum, sem hann hélt, að væru úr fingurhring-
um einhverra fornmanna í Babýloníu. örðugleikamir voru
miklir. A þessum steiriabrotum voru ekki eftir nema
partar af stöfum. Fjöldi af slíkum brotum hafði fundist
í rústum eftir Belsmusteri eitt, og af þeim höfðu menn
engis orðið vísari. Og dr. Hilprecht hafði ekki einu sinni
steinana sjálfa, heldur skynditeikningar, sem gerðar höfðu
verið af þeim. Steinarnir voru í forngripasafni i Mikla-
garði. Hann gefst alveg upp við steinana, nema hvað
hann þykist sjá, bæði af því, hvar þeir fundust, og af
stafagerðinni, að þeir muni vera frá tímabilinu 1700—
1140 f. Kr. Hann er að gefa út bók um fornmenjarann-
sóknir þar austur frá, og prófarkirnir liggja fyrir framan
hann. Þar minnist hann á þessa steina, sinn á hvorum
stað í bókinni, og getur ekkert frekara með þá komist.
Um miðnætti fer hann að hátta, örþreyttur eftir þessi
heilabrot, og sofnar fast. Þá dreymir hann, að til sín
komi bár og grannur Babyloníu-prestur, um fertugt, fari
með sig inn í fjárhirzlu musterisins, suðaustan-megin í því,
og segi sér, að steinabrotin, sem hann hafi ritað um á
bls. 22 og 26, eigi saman og séu ekki úr fingurgullum,
.heldur standi svo á þeim, að einu sinni hafi Kurigalzu