Skírnir - 01.08.1914, Side 30

254
Faxi.
rendi síðan beizlinu hægt upp í munninn á honum og fór
á bak. Hann rak hestana saman í hóp. Rauður hljóp út
úr eins og vant var, og stóð svo kyr. Hann reið fyrir
hann, en í sama bili grilti hann í hest lengst fram í botni.
Hann skimaði yfir hópinn, og sá undir eins að Faxa vant-
aði. Það var gæðingur, sem faðir hans hafði keypt fyrir
hálfum mánuði úr næsta héraði, hinumegin við fjallið.
Nú var hann líklegast að leggja á heiðina; það voru strok
í honum, svo að alt af varð að hafa hann í hafti.
Pilturinn reið fram í dalbotn og fór af baki hjá Faxa.
Skelfing var að sjá aumingja skepnuna! Haftið hafði skor-
ist inn í hold, og blóðið lagaði úr fótleggjunum. Ætli
aldrei hafi verið skift um haft síðan hann kom? Hann
klóraði honum bak við eyrun, hesturinn lagði höfuðið flatt
af feginleik; svo kysti hann á annað augnalokið á honum,
svo beygði hann sig niður til að taka hann úr haftinu.
— Það er ekki að furða, þó þú sért haftsár aum-
inginn!
Hófskeggið kvikaði til, eins og fóturinn gretti sig við
sársaukann.
— Biddu við, Faxi minn, eg skal fara ósköp, ósköp
hægt, bíddu við, klárinn minn!
Hófskeggið kvikaði aftur.
— Blessuð skepnan, þú átt ekkert mál, þú getur ekki
hljóðað og sagt að þú kennir til.
Hesturinn tók upp fótinn.
— Bíddu nú rólegur, Faxi minn, bara að losa haftið,
og svo þegar við komum heim, skal eg þvo sárið þitt og
binda um það karbólbindi, og eg skal skifta hvern dag,
og strjúka aumingja sáru leggina þina!
Hesturinn glefsaði til hans.
— Ætlarðu að bíta mig, Faxi minn? Það máttu ekki
gera! Eg er ekki að gera neitt slæmt við þig. Eg sem
ætla að lofa þér að ganga frjálsum, eg sem ætla að taka
haftið upp úr sárinu, svona, svona, nú er eg alveg að
enda. —
Utanvert á öðrum fætinum toldi haftið niðri í sárinu..