Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 20

verð og heímskulega ljót og illa samin, aö liennar vegna
stendur á litlu, hvurnig með hana er fariö. er auð-
vitað, að eínu gjildir, hvurt hún væri sönn eður ekkji,
ef hún væri falleg á annað borð — ef það væri nokkur
jjíðíng í henni og nokkur skáldskapur (því þegar á að
snúa sögu í Ijóð, verður aö vera skáldskapur í henni
sjálfri, eígi hann að birtast í Ijóðunum) — ef hún lísti
einhvurju eptirtektaverðu úr mannlegu líli eins og það
er eöa gjæti verið, og síndi lesandanum sálir þeírra
manna, sem hún talar um, og ljeti það vera þesskonar
sálir, sem til nokkurs væri að þekkja. Enn hjer er ekkji
jjví að heilsa. Af Tistranssögu er ekkjert að læra. Hún
er ekkji til neíns, nema til að kvelja lesandann, og
láta liann finna til, hvursu j)að er viðbjóðslegt, aö
hlíöa á bull og vitleísu. Jeg gjet ekkji feíugjið af mjer,
að tína jætta efni saman úr ríinunum, og seígja frá j)ví
í óbundinni ræðu, til að færa sönnur á mál initt. Jíess
er heldur eíngjin j)örf. jeg vænti þess af skjin-
semi flestra j)eírra, sem hafa heírt eða lesið rím-
urnar, að f>eír sjái, hvað sannast er í þessu efni. Jeg
læt mjer því linda, að gjeta þess, að það sem skáldskap-
urinn hefði gjetað verið raestur í: ástin á milli Tistrans
oglndíönu, hvurnig hún kom upp, og hvurnigþau stríddu
við liana í sálu sinni; og, á hinn bóginn, öfundin í Rauð-
rekji og drottnunar-gjirndin, hvurnig þær lístu sjer, og
komu honum til margskonar glæpa — þetta er eínna
vesælast í allri sögunni. Drikkurinn úr horninu kjemur
eíns og fjandinn úr sauðarleggnum (dens ex machvna),
og bendlar þau saman allt í eínu, Tistran og drottning-
ar-efnið; og Gálmeí litla og “St. Helena’’, eru báðar dottnar
ofan í söguna, til þess höfundurinn gjæti gjert þetta krapta -
verk. Á þessu eína dæmi má marka, hvursu mikjið skáld
hann sje; j)ví honum liefir furðanlega vel tekjist, að
óníta ineö þessu móti efnið, þar sem heizt var að hugsa
lil, það irði notað — so nú er eíngjinn kostur á, að lísa