Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 21

21
j)ví, sem mest liefði veriö í variö, hvurnig jiaö gat oröiö,
samkvæmt mannlegii eöli, aö liatriö í brjósti Jndíöiiu
snjerist upp í ást, og livuruig jjessar ástríður áttust viö
i sálu hennar, j)áugaö til liatrið varö firir borö boriö,
og ástiu settist aö völilum, til að liefja nía baráttu viö
skjilduna. Hitt tekur samt út ifir, Jivurnig sagt er frá
sambúð og viötali jieírra Tistrans, j)egar sona var koraiö
firir jieún. jietta er so Ijótt og viöbjóðslegt í íímunum,
að varla gjetur lijá því farið, það hafi saurgast og afiag-
ast i lijarta kveöandans. 3Þeír, sem kjiiinu að efast uin
jietta, þirftu varla annað, enn glöggva sig á 5. og 9.
rimunni; og vona jeg þá, þeír afsakji mig, jx» jeg kjiu-
okji mjer við, að hafa það eptir, sem verst er, og jeg
eiukum meina til. Ekkji Jiefir lióti betur tekjist að lísa
Rauðrekji, og því sem Iiann liafði viö aö stríöa; og
j)ó firirverður maðuriun sig ekkji, aö grobba af j>ví
í eínum mansaungiiiim (í 12. r.), að nú liafi lanzfólk-
jiö feíngjiö betra skjin á því, sem fagurt sje og ljótt,
eöur gott og íllt, — “nær med kjæruin sannleiks sid
Sagau kom i letur”. (Jetta: “med kjærum sannleiks
sid” sómir sjer ekkji illa á jiessum stað, Iivurt sem j)að á
Iieldur að vera hortittur, eöa j)að er litilfjörlegt sínisliorn
af vits-munum skálzins). — Jeg jnkjist nú liafa talað nóg
um efuið i rírnunum. Frágángurinn á því er allur eíns
og á þessu, sem hjer er nemt — því er so jafnfallega
logið — nema livaö þar koma, eíns og við var aö búast,
imsar fróðlegar bendíngar álirærandi landafræöina, og
hiu og önnur merkjileg atvik úr hirösiðum konúngauua
á miðöldinni, að ógleimdu dálitlu díri á eínum staö, sein
liöfundinum lielir jiókknast aö skapa. Jetta dír er ekkji
ósvipað rimunum sjálfum: jiaö er með merarhálsi og
livalsliöföi, og hræðilega apturmjótt, meö hala-korni, og
allt sainan jiakjiö skjeljuin. liúkuum þikjir so fallega líst,
að höfundinuin er vorkjennaiidi, þó fæturnir hali óvart