Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 22

22
orðið fjórir, eiula jxitt jiað sínist eíga betur við á slíku
díri, að jieír hefðn staðið á stöku.
Nxí bíst jeg við surair muni seigja: jiað sje að vísu
illa farið, aö efnið sje sona Ijótt og heímskulegt; enn
rírana-skáldinu sje ekkji um það að kjenna — honum beri
aðkveðaifir söguna, eins oghún sje, og láta jiað verða
liðugt, sem hann kveði; j)á sje hann búinn að ijúka af
sínu ætlunarverkji, og meíra sje ekkji heímtandi af neínu
rímna-skáldi. Hvur veít nema jietta sje satt, eptir jieírri
hugraind, er sumir menn gjera sjer um rímur? Enn
j)á meíga j)eír hinir sömu ekkji kjippa sjer upp við j)að,
j)ó aðrir, sem vit hafa á, gjeti ekki kallað jiesskonar
rímur skáldskap, eða þá menn skál d, sera hnoða þeím
saman. Höfundi Tistrans rímna er því auðsjáanlega sök
á jjjví gjefandi, að liann valdi sh'kt efni; það lísir frá-
bærlegu “smekkleísi” og tilfinníngarleísi áþví, hvað skáld-
legt sje; og jietta atvik gjefur undir eíns illann grun á, að
Iiann sje ekkji gjæddur neínum verulegum skáldskapar-
anda, eða þá, að minnsta kosti, að öbl sálarinnar sjeu
of illa vanin, og vitið of lítið, til að kannast við jicnnann
anda og stjórna lionum rjettilega. Áhinnbógjinn gjetur
líka góðu skáldi orðið nokkuð úr vesælu efni, ef liann
fer með j)að eíns og skáld, og lagar jjað í hendi sinni
eptir jiví sem bezt á við. ;það er ekkjert vit í því, að
rímna-skáldin eígi að vera bundin við söguna. Jau eíga
miklu fremur, þegar þörf gjörist, að brefta henni á marga
vegu, búa til viðburði sjálfir, og skapa hið innra líf þeírra
manna, er sagan nefnir, til að koma sem beztri skjipun
á efnið, og gjeta siðan leítt það í Ijós í fagurlegri og
algjörðri mind; ella verða rímurnar tómar r/inur, enn
aldreí neítt listaverk. Jetta hefir höfundur Tistrans-
rímna ekkji borið við; hann hefir látið sjer linda, að
koma vesælu efni í hendíngar — og nú er að líta á,
hvurnig það liafi tekjist.