Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 23

23
$ví er ekkji a5 leína — rímurnar eru liöugar, og smella
töluvert í munni, víða livar. Skotliend erindi hefi jeg
ekkji fundiö, og liöfuðstafirnir standa ekkji skakkt, nema
á eínstaka staö. Enn J)aö er raunar lítii fremd, að koma
saman erindi, so hendíngar og hljóðstafir standist á, þegar
allt er látið fjúka, sem heímskum manni gjetur dottið
í hug: hortittir og bögumæli, og alls-konar skrípi og
dfreskjur, sem lítið eða ckkjert vit er í, og eíga að heíta
kjenníngar. Jeg liefi tínt saman dálítið af þessu moði
úr Tistransrímum, ef lesandanum þókknaðist að virða
J)að firir sjer. 3>aö mundi J)ikja reglulegra, að skjilja
J)enna samsöfnuð lítið eítt að, og skjipta houum í flokka,
so bögumælin, til að minda, stæðu sjer, og hortittirnir
sjer, o. s. fr. Enn J)aö er ekkji so liægt, sem margur
liiggur; því orðunum er so liaganlega firirkomið, að þau
eru stundum allt í eínu: málleísur, hortittir og kjenn-
íngar. Jessvegna þirfti, ef vel væri, að koma meö sumt
hvað aptur og aptur, ef fara ætti að raöa jm' niður.
Enn jeg nenni {>ví ekkji; og læt mjer Iinda, að hrifsa
{>að inesta ofan af, so sem til smekks handa góðfúsum
lesara. — Hjer eru {)á, til að minda, lesari góður! fá-
eínar mállcisur og b'ógumœli: “para” (“{)inn bjálfa
ad para’’, 1., 56.), “stéina daudur' (2., 8.), “kramsi"
(2., 45.), “tala frá" (2., 61.), “bródur prýdi” (=: góð-
semd? eða vorkunn? 2., 65.), “dána’ (á d. dáne?
“birs eí dána kjör”, 5., 1!).), “lúngna bekkur" (! ?
5., 35.), “yndis hlida rót" (! ? 5., 38.), “last.a kcr"
(“láttu vera ad ijúga ail inér Lasta kérum vestu’’, 6.,
33.), “þénar" (— á við, 7., 9.), “sængur bali' (10., 20.),
“ópressud” (11., 49.), “vinda beda'’ (? “sindir vinda yfir
bedur”, 13., 33.), sáng (= sæng — til að gjeta rímað
{jaö við “váng”! 13., 13.), og mart annað þessu líkt.
3>egar eínl}vur á aö gánga í ríinunuin, {)á er hann sjaldan
látinn gánga — {>að er so cinfalt! — enn hann verður
að “arka", eöa “krefja ad arka” (14., 34.), “díka", “drýgja