Fjölnir - 01.01.1837, Síða 24

24
ferdir'', “ffá”, “ida”, “hafa kreik”, “lalla”, “sveyma”,
“troda” og “þramma”. “Aminn” er “framur” (12., 2.),
mönnum “bætist sorg” (11., 5—8.), “örvarnar fálma”,
“tirfíngarnir tóna”, og “píkumar snikja á, ad fá frídan
elda síkja týr” (7., 11.).
Hortittimqr eru óþrjótantli; þeír úa og grúa, so
eíngjinn maður gjetur talið j)á. Leírskáldin hafa nokk-
urskonar sjerlcgt lag á, að troða þeím inn í hvurja smugu
á öllu, sem þeír kveða, og eínkum eru þeír hnaskari,
enn frá verði sagt, að ná mátulega laungum lísíngar-
orðum (adj ectivis), og kjeíra þau inn í götin á er-
indunum, enn hirða aldreígi, hvað þau þíða. Jeg þik-
jist sjá, aö höfundur Tistrans rímna gjerir samt mun á
þeím. Eptir þvi, sem jeg kjemst næst, skjiptir hann
þeím öllum í þrjá flokka, og hefir so eínn flokkjinn
Iianda þeím, sem honum er vel við, annann flokkjinn
lianda þeím, sem honum er illa við, og þriðja flokkjinn
handa hvurutveggjum. Jeg ætla nú, að sína lesandanum
nokkur orð úr hvurjum þessara flokka, út af firir sig,
og benda síðan til, hvurnig farið er að brúka þau.
1. flokkurinn: “blídur”, “dyggur”, “dýr”, “fimur”, “fríd-
ur”, “frjáls”, “gildur”, “gódur”, “liertur”, “hir”,
“hress”, “hródugur”, “kátur”, “kjættur”, “klár “knár”,
“mindugur”, “mætur”, “nettur”, “óhrakinn", “prúdur”,
“rar”, “rjódur”, “sáittur”, “skír”, “skjær”, “slingur”,
“snillilegur”, “snotur”, “stinnur”, “svinnur”, “tamur”,
“teitur”,“trúr”, “valinn”, “vitur”, “þekkur”, og “þjáll”;
þar á ofan: “fári skértur”, “huga hreinri', “þrálof-
adur", “þreki hertur” og “œru kjær”.
2. flokkur: “argur”, “armur”, “blaudur”, “falskur”,“fjand-
legur”, “flár”, “forsmádur”, “galinn”, “lakur”, “Ijótur”,
“megn', “meingadur”, “ragur”, “sekur”, “skjœdur”,
“slœgur”, “smádur”, “snaudur”, “sneiptur",t “strídur”,
“tregur”, “veill”, “þráir”, og “ærdur”; þará ofan:
“digda snaitdur”, “frama rir', “smáinar frekur”,