Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 27

27
Af þvi, sem nú er talið, má að nokkru leíti gjeta
sjer til orðfærisins. ;það er ofur abllaust og tuddalegt,
eíns og við er að búast, þegar höfundurinn fer ekkji
betnr að ráði sínu. Nogar dönsku-slettur koma líka
innan nm; enn ekkji eru jiær eíns griðarlega margar, og
við mætti búast af slíkum Iiöfundi. eru við og við
prentaðar með frábrugðnu letri (t. a. m. “þad fær nú
ad vera sama”, 10., 55.), og veít jeg ekkji, livurt það
eru glettur úr prentaranum, eða maðurinn, sem orkti,
veldur því sjálfur, af því hann hefir þókst af þeím;
og er honum að vísu til þess trúandi, ekkji síður enn
þar sem hann er að hælast um, að liann hafi gjert sig
að athlægi, og tekjið sjer danskt nafn; “ke'fur ei snilli
vora” seígir skáldi! — — — þar var líka sæmdin
í! — Eítt er eptir að nefna, sem aldreí ætti að sjást
í neínum skáldskap, og ópríddi þessar rímur tölu-
vert, ef smáveígis gallar og smíða-líti leíndu sjer ekkji
á slikri ófreskju. Enn það er sá galli, að orðunum er
margopt so óhentuglega firirkomið, að áherzlan lendir
á raungum stað, þegar erindið er lesið eða kveðið sam-
kvæmt bragarhættinum. Mest ber á þessu í þeím rím-
unum, sem eíga að vera dírast kveðnar, til að minda:
6. rímunni — so það lítur út eíns og höfundurinn kannist
sjálfur við, að þetta sje rángt, enn hafi ekkji kunnáttu
til að forðast það, þegar bragarhátturinn fer að kreppa
að lionum; og ætti þá bæði hann og aðrir, sem hættir
til að ifirsjást í þessu efni, að ætla sjer dálítið af, og
kveða ekkji dírra, enn þeír orka. Jessháttar líti, sem
hjer voru nemd, eru til dæmis að taka: “öblúg”* og
ég hröðiigur" (6., 11.), “atkér' (6., 20.), “eíttsinn' (6.,
29.), “holdmímir" (6., 40. 3>að er sjálfsagt prentaranum
að kjenna, að þarnastendur “— mímlr”, enn ekkji “—
*) - þíðir, aö atkvaðið cr scínt í framburðinum, cnn c að
það cr skjótt.