Fjölnir - 01.01.1837, Síða 29

29
$etta mun þikja nóg komif> af so góðn, og vildi
jeg óska, jþað, sem hjer er sagt, gjæti orðið eínhvurjum
til viðvörunar, sem feíngjist við rímna-kveðskap eptir-
leíðis. Mjer ofbíður, j)egar jeg fer að hugsa um, að
þetta eru elleftu rímurnar, setn maðurinn hcfir kveöið
— og lauk við j)ær, j)egar hann stóð á þrítugu (14., 6.
og 7.). Hvílik vanbrúkun á skáldskapar-listinni! hvilíkt
hiröuleísi um sjálfann sig og aðra — að hroða sona af
kveðskapnum, og reína ekkji heldur til, að vanda sig
og kveða minna. Jetta má ekkji sobúið standa. Leír-
skáldunum á ekkji að vera vært; og þeirn mun varla
verða það lír þessu, nema þau fari að taka sjer fram,
og hætti med öllu, eða irkji betur. Höfundur þcssara
orða, skal að minnsta kosti heíta á hvurn, sem firstur
verður til, að láta prenta níar rimur, sona illa kveðnar,
að taka þær, ef hann lifir, og hlífa þeím ekkji, heldur
leítast við, að sína almenníngji eínskjisvirði þeírra, og
hefna so lanzins og þjóðarinnar, firir alla j)á skömm,
sem hún verður firir af slíkum mönnum.
G R I K K U R.
(Ur brjefi).
“— — First að jeg á annað borð er farinn að
“minnast á kvæðin í Sunnaupósti, {)á er bezt jeg seígi
“þjer sögu-korn af mjer og ei'nu þeírra: jeg orkti það
“upp aptur hjerna um daginn! 5að heítir “Móðurást”;
“og tilefnið er, eíns og J)ú manst, að förukona í Nor-
“eígi varð úti í kafalzbil, enn börn hennar tvö, sem hún
“liafði með sjer, funndust lifandi; því konan liafði sveipað
“þau í klæðuin sínum, og bjargaö þeím so með dauða