Fjölnir - 01.01.1837, Síða 42

42
með sanni sagt, mjer til afsökunar, að biöla til jóinfrúr Guð-
rúnar Eínarsdóttur, sem f)á var bústíra á Móeíðarlivoli;
f>ví Jorsteínn síslumaður skjildi við snmarið áður. 5etta
gjekk að óskum — hefði hugarfar mitt verið eíns hreíu-
skjilið, eíns og hennar, sem var so vönduö og góð; enn fiað
var sem ábrast; jeg var, mjer til skammar, í þessu inter-
vallo (j). e. millibili), {)ó skammt væri, orðinn flæktur í óleífi-
legann kunníngsskap, viö vinnu-stúlku mína, Margrjetu
Arnoddsdóttur, sem mjer var, og haföi allt af verið,
innilega gjeðþekk; og J)ó að jeg vorið eptir, lö. dag
júní-mánaðar, gjiptist reglulega Guðrúnu Einarsdóttur,
liafði jeg f)ó ekkji þá stjóru á sjálfum mjer, að jeg firir
f)að gjæti gjefið frá mjer mínar stolnu ástir. Sagan er
ekkji falleg; enn eíngjinn gjetur sauuara frá henni sagt
enn sjálfur jeg. Árið eptir, 1787, fæddist okkur hjónum
firsta barnið, Böðvar, 16. dag júní-mánaðar, saina dag-
inn, sem við komum saman árinu áður. Enn 14. dag
septeinbers um hauslið ól Margrjet son, sem var
látinn heíta Guðmundur. Að faðerni hans var ekkji
spurt, f)ví jeg skjírði hann sjálfur; og lá fiað í þagnar-
gjildi — fremur vegna gremju minnar, sem heldur var
ert upp af óblíðri meðferð, heldur enn af f)ví f)að væri
ásetuíngur minn, að gjöra liann föðurlausann •—þángað til
mjer var stefnt, eptir skjipun Hannesar biskups, firir pró-
fastsrjett sjera Páls Sigurðar-souar, 9. dag apríls-mán-
aðar veturinn eptir, 1788. jfiar játaöi jeg opinberlega
ftaö, sem jeg aldreí hafði firirþrætt, að Guömundur væri
minn sonur. Var jeg af þessum rjetti dæmdur frá
prestlegum verðugleíkum, eíns og sjálfsagt var; og var
sjera Runólfur á Stórólfshvoli, ástvinur minn, sækjandi
þessa máls. Allt það sem við þetta var gjört af rjelt-
arins hálfu var so blítt og mannúðlegt, sem orðið gat,
og mjög óáþekkt umgángs-máta mjer náteíngdari. Eíng-
um vil jeg óska, að fmrfa að bera f>að, sein jeg um
fiessa tíma, firr og seínna, tók út með sjálfum mjer.