Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 53

börn sín. Uin uattinálabil greíp lióstiiiu hanii aptur;
vildi liann þá enii soiiia, enn gat ekkji; og þá er tilrætt
var ura, að reína eítthvab við liQstanum, sagði liann það
ekkji miindn duga, því slík köst væru undanfari dauða-
stundarinnar. Ilann klæddist þvínæst á meðan búið var
uin hann, og talaði enn milli þess sem hann hóstaði;
var þá tekjið eptir, að lirákjinn var blóðlitaður. Síðau
afklæddist hann aptur sjálfiir, og fór upp i; enn böru
Iians gjeíngu burt, so hann mætti sofna, Enn er þau
að eíns voru sezt niður í næsta liúsi, kom Helga dóttir
Iians, sem eptir hafði verið að hagræða undir liöfði
honom, og sagði, hann hefði liuigið niönr á höfðalagið
og sagt um leíö skjírt: “jeg þakka þjer firir; það
“gjetur nú ekkji farið betur”. 5ega<' komið var
að rúmi lians , lauk hann hægt upp aiiguuiim og renndi
þeím til barna sinna, enn lagði þau þegar aptur og lauk
þeíin ekkji upp framar; þvi að öll lifguuartilraiiii reínd-
ist árángurslaus. Jietta var um kvöldið jöfnu lieggja
náttmála og miðnættis 21. dag nóvembers mán. 1836, og
hafði haun þá lifað 78 vetur og eítt missiri. Jiað var hvuru-
tveggja, liann liafði það lauugum sagt, að sú iðrunin,
sem á banasængjinni er gjörð, mundi ekkji koma að iniklu
haldi, og látið sjer alla æR um það hugað, að áminna þá,
sem honum voru handgjeíngnastir, að breita so á heíl-
brigðu dögunuin, að þeír þirftu ekkji á henni að halda;
enda bar og ilauða hans að með snöggum atviknm, og
áþekkt því, sem það hefði á houum ræzt, er seígir í
sálmi haus eíiium:
Allt eíns deíandi eg mun hne/gja,
í trausti Jesú, höfuð initt;
eg mun þá sofna’, enn ekkji deía,
eígnast vaknaður ríkji þitt.
Jjorvaldur Böðvarsson var hár meðalinaður vegsti og
rjettvagsinn, heldur mikjill um herðar og þrekjinn og
beíuamikjill og vel limaður. Framan af æRnui var Iiann