Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 64

(14
(lauftaun, eftur rjettara aft seigja: undir þaí) lífif), sem
liann á a?) vakna til af daiiftaiis nótt. Enn vjer megnum
ekkji þetta — hehliir enn annað gott — af sjálfuni oss til.
5>essvegna flíuin vjer til þín, iniskunsami gnð, herra lífs
ogdauða! kjenndú oss að gjæta vor í heítninum, að vjer
inissum aldreí sjónar á því, til hvurs lífið er oss gjefið.
Veíttú oss náð til, að gjefa so gjætur að sjerhvurju
fótmáli voru, að vjer ekkji um seíuann verðinn þess
varir, að vjer höfuin firir gáleísi vort villst af þeún veígi,
er liggur til þín. Láttú þetta tækifæri ininna oss á það:
að vjer eruin allir á leiðinni tii grafarinnar, og aðrir
gjeta ekkji dauðauum fagnað, enn þeír, sein í lífinu
gjeíngu firir þínu augliti; og láttú oss af þessari til-
hiigsuu hvetjast til að vera viðhúna að kvcðja heíminn,
hvunær sem vjer verðum kallaðir — að leitast við að
gjöra oss ríka að góðum verkuin—að hafa hjá þjer all-
aiiu liug vorn og alla launguii vora. Já skal dauðadagur
vor, er oss loks auðnast að koma á þinu fuud, verða
oss frelsunardagur, og hinn mesti sæludagur gjörvallrar
æfi vorrar.
Lúk. 23.—28: Grátið ekkji ifir mjer!
Elskanleígir! Eíngjinn iðar, sem hjer eruð saman-
komnir, er so ófróður, að það þurfi að skjíra houuin frá,
við hvaða tækjifæri þessi orð hafi tölnð verið, eðurhvur
þau haíi inælt. eru eínhvur hin ininnilegiistu orð
frelsarans. Enda þekkji jeg ekkji mörg, er betur
sjeu fallin til lærdóms, áminninga og huggunar. því sá
eínn gjetur verið glaður í hjarta, og liaft á vörum sjer
orð huggunarinnar, mitt í því hann fetar út i dauðans
píslir, örinagnaður undir þúnga krossins — sem litið fær
bæði til hins umliðna og hins ókomna án ótta og ásök-
nnar sjálfs sín; sem hefir þann vitnisburð samvizku sinnar,
að hann erviðaöi meöau dagur var, af því hann athug-
aði í tíma, að nóttin kjeinur, þá ekkji verður aðhafst.