Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 71

71
og ástfólgjin: eim f)ó gat jiarveriö so áfátt i eínlivurju,
að cndurmiiiiiíiig liins umliöna óróaði samvizku lians —
aö hanii gjæti ekkji ifirgjeiiö lieíiuinn meö glaðværum
anila. Erviðið firrti lianii aö vísu margri siud — bægði mörgu
því, að koma nálægt houum, er lirösun gjæti ollað; enn
þó gat eínhvur sindin funðið liann so óvarann um sig,
að liann festi fót sinn í snörum liennar. Og j)ó Iianu
feíngji sig aptur losað — J»ó liann með beískum iðrunar-
tárum hefði fullvissað sig um firirgjefníngu Iijá guði: j)á
gat liann sjálfur ekkji firirgjefið sjer ávirðíngu sína; liann
ángraðist ifir heniii livurt siun er liún raun honum í
ltng; liaun vildi gjeta afmáð jietta áformið, fietta verkjið,
úr bók samvizku sinnar — enn hann gat jiað ekkji. Jess
vegna eru sindirnar so viðsjárverðar; á þessu er það
hægast að sjá, livað ófarsælt jiað er, að liafa við þær
samneiti — að meövitundin um jiær ifirgjefur ekkji þann,
er jiær drígði, npp frá því jiær voru drígðar — að þær
láta ekkji af, þaðan í frá, að auðmíkja manninn, að baka
honum ángur og ásakanir sjálfs sín, þó liann sje aptur
koininn í sátt við guð, og viti það, hannsjesjer náðugur.
Timarnir líða fram hjá; árin renna inn i hið mikla haf
eílifðarinnar, og fieírra gjætir ekkji ieingur. 5að, sem
illavargjört— fiaö, sem illa mæltist firir, gleímist öðrum
smátt og smátt, liættir að olla höfundi sínum vanvirðu
og áfellis Iijá öðrum; enn liann gleímir ekkji sjálfur — og
gjetur ekkji gleímt—því, sem hann tók sjer firir hendur,
og að hafðist, í gjegn ráðieggjíiigu og viðvörun sainvizku
sinnar; það er með lioniim hvervetna, eíns og voðaleg
filgja, og ifirgjefur haiin ekkji, j)ó að allar aðrar menjar
Iiinna firri tímauna sjeu honum horfnar. Jiað var að
frainau sagt, að lífið væri reinslu-tími; enn af j)ví, að
j)essi raunin gjetur farið so misjafnt, leiðir einnig af því,
eíns og hjer af má sjá, að það er tími hættiinnar. Maðurinn
stendur jafnan, í liinu mandlegu efnunum, so sem á ógagn-
særum ísi, þar sem liann veít, að djúpið er undir, enn