Fjölnir - 01.01.1837, Síða 75

75
að mestu leíti frá henni skjírt. (Ágripið, sem áður er
prentað).
A þossu ágripi sjáið f)jer, elskanleigir! að meígi það
telja gleðiefni firir mauninn, að skjilja við heíminn , af
jm haun úr ánauðinni kom í frelsið — úr mótlætinu í
gleðina: þá bar þessum framliðna ekkji sízt að fagna
sínum viðskjilnaðardeigi; birði lífsins lá á houum með
öllum þúnga sinum; hann varð að kjenna á flestum bitur-
leík jiess; hann átti í stríði við heíminn og sjálfaun sig;
og jiað má nærri gjeta, að so viðkvæmt lijarta — so við-
kvæm samvizka, hafi af heíminum hlotið fleíri stundir
sorgar enn gleði. Eingjinn var ástunduuarsamari í köllun
sinni, eíngjinn iðjusainari, eíngjinn sparneítnari nje hóf-
samari, eíiigjinn glaðari nje ánægðari með lítinn verð;
og j)ó veíttist honuin tæplega daglegt brauð, þann hlut-
ann æfínnar, sem áhuginn er vanur að vera ákafastur —
sem jafnvel liiu skjinsamlega laungunin eptir hinu jarð-
neska er mest, so inenn gjeti búist við hinum ókomnu
timunum. Að meðsköpuðu atgjörvi — að audans gáfum —
tók hann flesturn fram; að lærdómi var liann, að ætlun
minni, ölluin fremri, sem eíngaungu hafa átt að búa að
kunnáttu þessa lanz. Hann var lipur og iítillátur, hóg-
vær og liæverskur, siðprúður og guðhræddur — í flestum
digðum var hann annarra firirmind, og þó var eíns og
fáir tækju eptir honum — fáir kjinnu að meta hann — fáir
síndu lionum virðingu að maklegleíkum. Ættíngjar hans
snjeru við honum bakjinu; samlagsbræður lians rufu við
hann fjelagsskap; og j)ær bænirnar voru lánga stund
ekkji heírðar, er miðuðu til að auka viröingu lians —
að bctra kjör hans. Mörgum þeírra vinanna, er hann
reíndi trúasta á deígi neíðarinnar, var frá honum burtu
kjippt — varð hann að sjá á bak á miðri vegferð sinni.
Og þó að æfin irði sífelt fegri og fegri, eíns og
vera bar — [)ó að kríngumstæðurnar loksins að mestu
fiillnægðu óskum liaus — þó þeír irðu fleíri og fleíri,