Fjölnir - 01.01.1837, Síða 78

78
fagnið lionum, aft hann er frelstur frá óbliðu lífsins — að
hann hefir tekjið frið í stað óróa, hvíld í stað erviðis
og þreítu. Samfagnið honum, að hann bar gjæfu tii, aö
fullkomna með heíöri sitt ætlunar-verk — aö guð veítti
honum lóngt líf, og hann varði fm til að þjóna sínum
herra, til að ebla dírkun hans, til að vegsama nafn
lians. Hann þakkar iður nú liinar mörgu gleðistundirnar,
er J)jer veíttuð honum — er Jijer tókuð þátt í með hon-
um; hann þakkar iður hinar mörgu sorgarstundirnar, er
Jjjer báruð með Iionum — erþjer tókuð af Iierðum hans.
jþessi meðvitund er nú umbun iðar, þarsemhann er iöur
liorfinn, og þjer gjetið ekkji framar sínt honum neín elsku-
liót — Jjessi meðvitund skal margalda fögnuð iðar á næstu
samfundum ; og J)jer skuiuð vegsama drottins ráð, hvurt
sem hann gjefur eður sviptir.
Eínnig j)jer, sem nú samstundis skuiuð sjá hirði ið-
varn borinn úr því húsi, þar sem þjer voruð vanir aö heíra
hann tala orð fræðíngarinnar og huggunarinnar— ifir hon-
um skuluð þjer ekkji gráta, þó þjer aldreí sjáið hann
framar á þessum stað; enn ifir iður skuluð þjer gráta,
og börnum iðrmn. Missir iöar er meíri, enn þjer fáið
hann hæglega bættann. Jeg þikjist sanufærður uin, að
þau orðin, er þjer heírðuð hjer töluð, og þau samkjinja
orðin, er hjer voru súngjin, hafi ekkji ætíð komið tóm
aptur — hafi ekkji orðið ávagstarlaus; þó að slíkra ávagsta,
eíns og eðli þeírra er, gjæti ekkji so ört, og þeír þroskj-
ist bezt í kjirþeí. Jeg þikjist sannfærður um, að það
dæmið, sem þjer sáuð firir augum iðar dag hvurn, hafi
örvað til eptirbreítni; enn uin það gjet jeg borið, að börn
iðar eru, fremur öllu öðru, vitni, sem ekkji verður rekjið,
um rækt þess og kunnáttu, sem þau hefur frætt — eru
fagurt vitni þess, hvílík heppni það er, aö öölast því-
likann kjenniföður. Undirstöðunni, sem lögð er í sálu
þeírra, fær ekkji tíminn haggað, nje stormar forlaganna
brotið; hún ablar þeím heíðurs, erhana lagði; hún ablar