Ný félagsrit - 01.01.1842, Blaðsíða 17

UM ALþina.
17
trúi, og er ]>a?> árlSanda aí ]>vi sú framfylgf, ]>vi ef svo
verbur gjörf, ]>á er víst ab oss getur aldrei oríiif) fulltrúa-
skortur, scm seosssvo lieotugir og landinusvohoHirsem vcra
jiarfog vera ber. Ef]>af) erdyggiliga gjört, ]>á eru framfrrir
Jijóbar vorrar og vifigángur liandviss, en eptir því stopulli
seni meir er frá þvi vikif, og deiri draga sig apturúr af
smámennsku, efa sérlund, efa kvífa. ]>af) er ekki mikið
nieira seni heimta þarf af fulltrúanum enn heimta má af hverj-
um nytscimum mef brófur hvers borgaraligs lelags; hann
]>arf einúngis af vera lifugri til af> koma fyrir sig orfi
og skrifa þegar á þarf af halda; hann þarf af> hafa
meiri einurb, af ]>vi leiti sem hann á af koma fram á
afkvæfameiri og ókunnugri samkundu enn herafsfundir
geta verif — Hann þarf, ef eg svo má af orfi kvefa, af
hafa þar einurf vif hiskup og anitmann, sem hinn þarf
af hafa einurf vif prófast og sysluniann. En þaf er
afgætanda, af fulltrúinn má alls ekki ánvera þeirra
kosta, sem nienn verfa svo opt af láta nifur falla af
heimta af hverjum öfrum, því cf þá vantar, þá er þaf'til
ens mesta skafa og ef til vill óbætanligt, eptir því sem á
stendur fyrir oss.
]>af cr máske ekki þörf á af brýna nákvæmliga
fyrir Islendingum kosti þá, sem hverr gófur mefbrófir
borgaraiigs félags ]>arf af hafa til af bera, því þaf finnur
hverr skynsamur mafur mef sjálfum sér, og hverr sem
htigsar um skyldur sínar verfur þess iljótliga varr, enda
eru ekki allfáir, af þeim veldur meir ástand og kríng-
umstæfur og áræfisleysi, sumum jafnvel stórmennskulund
— af þeir vilja ekkert gjöra þegar ]>eir geta ekki
komif vif af gjöra allt — heldur enn vanþckkíng, efur
tillinniugarleysi um skyldur ]>ær, sem á þeim liggja vif
þjóf siua og föfurland, af þeir eru heldur afskiptadaufir
2