Ný félagsrit - 01.01.1842, Blaðsíða 22

22
|IM AL{>ÍR<5.
rukkur án frekju, statfa.slur án )>rálynd!s og servizkn
og að öllu óvilhallur mönnum, stettum eba herutuni.
Sannleikann á hann au mcta umfram allt og láta sig af
hans röddu leiba, hann vertur J)ví jafnframt at) yfirvega
mótmæli annarra og meiningar sjálfs sín, og ]>aö því
grandgæfiligar, sem hann finnur met sjálfum sér at> hann
vantar meira til þekkíngarinnar, en hann rerbur at) varast
at taka hverja meiningu sem góba vöru og gyWa, hvert
hún kenmr frá ætri eí)a l;egri, meban hann helir ekki
atrar astætur fyrir henni enn nafn þcss sem sagöi eba
vilja hans. Ekki ríbur minna á, einkum þegar niabur
er gebmikill og þykkinn, einsog vér erum í ranuiitni,
Islendingar, ab setja sér ab reibast ekki mótmælum, og
allrasizt ab færa þau til illvilja og úlfhúbar, nema til
þess sé ljósar ástæbur, en sé þær, þá munillmennskan skjótt
liregbast þcim sem henni beitir, án þess menn gjöri sig
reiba á móti, því sjaldan veldur einti þegar tveir deila.
Ab fulltrúinn þurfi ab hafa óspjallaÖ mannorb og full-
komib traust kosníngarmahna cr svo sjálfsagt, ab þar
um þarf ekki ab orblengja.
þetta sem nú hefir verib sagt um hrib, cr allt
slíkir eiginligleikar, sem fulltrúar þurfa ab hafa á hverju
landi sem eru; en þab er enn athugavert, ab fulltrúar á
Islandi þurfa ab hafa þarabauki abra kosti sem íslenzkir
fulltrúar,og þar er í sannleika ekki htib vandhæfi á, eptir
því sem á stendur fyrir oss.
þab hefir opt veitt hágt ab vekja þjóbarandann
J.'ar sein liann hefir verib lagstur í dá, þó ekki liafi á
öbru staöib, og þjóövaldiö hafi, ab kalla má, legib innan
landamæranna, þ. e. ]>ó innlendir menn hafi haft stjórn
lands á hendi; þessi deyfö þjóbarandans er æfinliga vön
ab koma, þegar einn eba fáir fá rábin í hendur, ]>ví þá