Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1848, Qupperneq 52

f>að ei' niála sannast, að eingin vörutegund ev
eins óaðgeingileg og illa vandað fiður, einkuni kofna-
fiður1; það er að sönnu lögboðin vara, en suniir
hverjir kaupmenn eru þegar hættir að kaupa það,
en aörir, sem við því taka, borga það litlu verði,
eins og vænta má, því eingin vara er jafnléleg og
nýtt fiður, eins og það er þrásinnis af hendi látið;
þegar það er reitt af hálfþurrum eða alvotum fugli,
lirúgað svo saman öllu í eitt, bríngufiðri og bakfiðri
með vængjafjöðrum og „hýi“ því, er utan á þeim
fuglum situr, sem ei eru fullþroska orðnir; þó tek-
ur fyrst yfir, þegar í fiðrið er látið slæðast heilir
vængirnir með öllum beinunum og Iioldi; því þegar
þetta kemur í fiðursafnið, úldnar það þar og maðkar
í sundur utan af beinunum. I fiður þetta kemurai-
armikill hiti, eins og í illa þurkað hey, og þar á
ofan bætist einhver bin mesta úandi maökaveita;
verður maðkur þessi svo mikill, að hann skríður
um alt húsið, sem fiðrið er í ; og það jafnvel út úr
tvíbytnu - tunnum; þá kemur og i fiður þetta ólykt
mikil, er leggur iit frá því á alla vega, og veitir
bæði seint og tregt, að koma henni úr íiðrinu aptur;
því þó hita vellan fari úr fiðrinu, eptir tvo eður
þrjá stórstrauma frá þeim tíma, því var lirúgað sam-
an, helzt lyktin í því eingu minni, jafnvel að ári
liðnu, og þó fiðrið sé þá svo þurt orðið, að þaö sé
álitið fært til að láta það í sængurföt, loðir æði leingi
sami óhollustu eymurinn við þau. Nokkrir kenna
þetta óvöndun þeírra, er reita fuglinn, þegar meltan
(er alment er kölluð „spýa“) upp úr hálsi fuglsins
fer saman við fiðrið; en þó þetta sé varazt, verður
samt ei umflúin ólyktin úr fiðrinu, svo framarlega
1) Á Vestfjörðum eru lunda-úngar nefndir „kofur“; en í
Vestmannaeyum og viðar annarstaðar „pysjur.“