Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1848, Síða 79

79
þá feitari o" sællegri. Æðarfuglinn makast eða
vínist, frá því eptir miðjan vetur og þángað til að
varpi hallar vel að vorinu; fer það fram á þann hátt,
að þegar lysting kemur til æðurinnar, þýngirhúnsér
svo niður, að nær því flýtur yfir bak og háls henn-
ar, er hún teygir fram; verður blikinn þá hreifur
mjög í bragði, og ýmist hristir sig, baðar sig, eða
lagar á sér fiðrið með nefinu, þángað til hann eptir
litla stundar dvöl syndir að æðurinni, lyptir sér á
bak benni, bitur í hnakka hennar og hristir vélið;
að þessu gjörðu skýzt hann mjög snögglega frá bil-
korn. Fugla bezt þolir æðarfuglinn kulda og frost,
því opt syndir hann innan urn mauk iss og snjóar,
og hvilir sig jafnaðarlega á jökum; þó hnekkir kuld-
inn frjófgun hans, sem áður er sagt. Forvitinn er
hann, og ann mjög nývirkjum, og verpur við þau og
í þeinr; þvi vitað liefi eg optar en eitt sinn æður
verpa í moldu úr bæar húsum, þó að hvorki hafi
hún orpið þar nálægt eptir eða áður. Mjög virðist
fugl þessi styggur að náttúrunni, en þó verður hann
allra fugla spakastur, þvi mörg æðurin er svo spök,
að taka má hana með höndunum af hreiðrinu, setja
þar er menn vilja, meðan Iiirt er um hreiður henn-
ar, og láta á lireiðrið aptur, án þess hún fari í burt.
Glöggur er hann: því spakari er hann, ef sami mað-
ur geingur opt um, en ef ókendur kemur, þó með
líku fasi sé; eins vel, og öllu heldur, sækir hann
að manna hýbýlum, eins og annarstaðar að, mæti
hann mjúklæti. Fastheldinn er hann: því margar
æður, sem auðþekkjanlegar eru, verpa i hreiðrinu
sama rnjög mörg ár í samfellu. Meir sækir hann
á vind en undan, verður því betra v'arp í þeim ey-
um, er liggja nær veðurstöðu, eri fjær, ef stöðug er
áttin. Jiegar menn hafa að nokkru leyti feingið þekk-
ingu á eðli æðarfuglsins, riður á að vita