Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Síða 20

20
hefir og reynzt, aí> lömb undan ám, sem yeikar voru að
vetrinum, liafa hvað helzt sýkzt, og lifa þá eigi af fyrsta
árið. Ymsar tilraunir hafa menn haft við sýki þessa, og
hefir afc litlu haldi komið; þá hefir blóðtaka og salt þótt
einna bezt gefast, hafi þab í tíma reynt verib1. J>ví
má ei neita, að jarðyrkjunni fari fram, þó það sð, enn
sem komið er, ei að telja, nema hjá manni og manni í
sveit, og er þess nokkur von, þó svo se; fyrst og fremst veldur
því kunnáttu- og áræðisleysi, og því næst kraptaleysi, því
vinnandi fólk til sveita er bæði sárfátt og mjög svo dýr-
keypt orðið; það brennur og enn viö , að hjá allmörgum
ríkir ótrú á að breyta rótgrónum vana, og vilja heldur halda
öllu í gamla horfinu, þángað til mestur eða jafnvel allur
þorri manna er búinn að sýna, að breytíngin se til mikilla
bóta. þ>að mun og eiga lángt f land, að jarðyrkja og
jarðabætur nái nægum viðgángi einúngis fyrir dæmi fá-
einna dugandismanna, me&an hún nær ei að styðjast við
vísindalega menntun eða skólalega kennslu. Nokkub öðru
máli er að gegna um garðaræktina; henni fer árlega fram
— þó enn betur mætti verða —, því nú eru þegar margir
búnir að sjá og sýna nytsemi þá, er af henni flýtur undir-
eins sama árib. þab má fullyrba, ab þessi ár hafi garba-
rækt, einkum jarbeplarækt, aukizt vestra til helmínga vib
þab sem ábur var, og er hægt ab sjá, hversu mjög þetta
bætir búhagi manna, þegar nýtni og þrifnabur er samfara
aflafeng þessum. Mebferb á búsmala mun víba vera all-
gób, þó ætlum ver ab smalamennska á búfenu ab sumr-
inu þurfi víba umbótar vib. Ver vitum til þess, ab auk
þess sem mjaltalag á ám haust og vor ei er meb þeirri
vareygb, sem vera ber, svo vantar og hjásetu á ánum
allt sumarib út; vib þab hefir fisb enn meiri rekstur, sem
‘) Saltib: 2 matspænir í senn í vatni, er geflb kindinnt, svo sem
tvisvar ab haustinu, og er látib líba nokkub á milli, og jafn-
framt Jressu tekib blób á hálsæbunum.