Gangleri - 01.01.1870, Qupperneq 12

] 2
hann í auguin stjórnarinnar. Það er því svo langt frá,
að frumvarpið með breytingum minni hlutans veiti oss
s a in a „frelsi og sjálfsforræði* og Danir hafa þegar
fengið; svo eigi verður lians hátignar konungsins „lanrls-
föðurlega vilja náð“ raeð þvf. Og „svona getur orðið
á svinnum sem ósvinnum“! Eigi skortir þó ininni hlut-
ann viðleitni og góðan vilja !
Aðal ágreiningurinn milli meiri og minni hlutans er
þá sá: að meiii hlutinn vill eigi að frumvarpið nái laga-
gildi, og vill bíða betri byrjar; eður þá heldur hafa á-
standið sem er, enn annað lakara; en minni hlutinn vill
allt til vinna að fá það lögleitt sem fyrst, annaðhvort
með þessum litlu breytingum sínum, eður þá óbreytt;
en vjer ætlum sönnu næst, að hvorttveggja frumvarpið
þannig breytt eður óbreytt, sje lijer um bil jaíngott.
Þegar vjer kynnum oss frumvarpið og athugum
nákvændega byggingu þess og helztu ákvarðanir, ætlum
vjer engum blandist hugur um, hve óhagfellt, já, rjetti
vorum hallandi og skaðlegt það er íyrir oss, ef það
kæmi út sem lög, hvort heldur óbreytt eins og það
liggur fyrir, eður með breytingum minni hlutans.
Ilefði nú þingið verið allt í einum anda og fast
fyrir á skoðun meiri hlutans, þá mátti óliult ætla, að
konungur vor mundi alls eigi staðfesta frumvarpið sein
lög, heldur leggja það aptur, eður annað umbætt írum-
varp, fyrir þing lijer á landi, er hefði viðurkennt sam-
þykktar atkvæði í málinu.
En nú fyrst þingið skiptist svona hörmulega, er-
um vjer vissir um, að minni hlutinn hefir að ininnsta
kosti eigi alllítið spillt fyrir góðum afdrifum þessa vors
inest umvarðandi máls, cf ágreiningsálit lians — hversu